Béla Fleck’s Bluegrass Heart @ Het Depot: Epische bluegrass gebracht door rasmuzikanten

Wie afgelopen zondag naar de Grammy’s keek, zag daar As We Speak van Béla Fleck samen met Zakir Hussain, Edgar Meyer en Rakesh Chaurasia de prijs voor ‘Best Contemporary Instrumental Album’ winnen. Voor Fleck was het al zijn zeventiende, nadat hij in 2022 met My Bluegrass Heart de Grammy voor beste bluegrassalbum won. Het is naar aanleiding van dat album dat de Amerikaanse banjospeler voor het eerst in 24 jaar weer volwaardig op tour gaat, met een begeleidingsband die toepasselijk genoeg genoemd werd naar het gevierde album. Dat Fleck een legende is binnen het genre is, behoeft dus ook geen verdere uitleg en dat kwam hij samen met zijn band ook in Het Depot in Leuven bewijzen.

Om iets over half negen verscheen mandolinespeelster Sierra Hull helemaal alleen op het podium en zo trapte ze in haar eentje het concert op gang. Al snel werd ze gevolgd door de rest van de muzikanten, die één voor één opkwamen en zich telkens bij de reeds spelende instrumenten voegden, waardoor ze steeds een voller geluid wisten neer te zetten. Het was even zoeken om de levendigheid van de muziek ook om te zetten in levendige geluidsmix, maar na een vijftal minuten zat ook dat wel snor.

Al meteen was het genieten geblazen door het verschroeiend hoge tempo dat het zestal op ons losliet. Tijdens “Vertigo” nam iedereen een solo voor zich, de één nog intenser dan de ander, wat na iedere solo een ferm applaus opleverde voor de desbetreffende muzikant. Toch moest het niet altijd even intens zijn, want “Hug Point” was even wat trager, waardoor het harmonieuze samenspel tussen Hull en gitarist Bryan Sutton tijdens de intro en outro voor absolute schoonheid zorgde. Fleck zei nog even dat ze het wat rustiger aan zouden doen nadat de eerste nummers zo snel gespeeld werden, maar al snel bleek dat hij ons daarmee even op het verkeerd been gezet had, want “Bound To Ride” was misschien wel het nummer met het hoogste tempo van de hele avond. Er werd ook voor het eerst gezongen, wat doorheen de avond een zeldzaamheid was en dat pakte goed uit door de stem van slide -en dobrogitarist Justin Moses gezien die klinkt als een countryzanger uit de jaren vijftig.

Door al het muzikale talent van zijn medemuzikanten zou je soms zelfs bijna vergeten dat je naar Béla Fleck stond te kijken. Zijn aandeel was niet veel groter dan dat van zijn bandleden, maar trok de aandacht op bepaalde momenten wel volledig naar zich toe, zoals tijdens “Big Country”. De klassieker van Béla Fleck and the Flecktones laat zich altijd kenmerken door een fameus duel tussen banjo en viool en dat was ook deze keer niet anders met Michael Cleveland als violist van dienst. Cleveland werd tijdens de tweede set voor een drietal nummers ook bijgestaan door Moses, die naast een resonatorgitaar ook met een viool overweg kan en na “Big Country” voor “Boulderdash” zelfs zijn eigen banjo bovenhaalde.

De eerste set werd dan weer afgerond met een klassiek stuk van wijlen componist George Gershwin, namelijk “Rhapsody In Blue”, waarvan Fleck begin dit jaar zijn eigen versie, “Rhapsody In Blue(grass)” uitbracht. Het mag gerust een magisch moment genoemd worden, want er is niet veel beter dan een uiterst bedreven bluegrassband een van de bij het brede publiek meest geliefde klassieke stukken naadloos zien brengen. Het absolute hoogtepunt van het optreden hadden we dus na de eerste set al gehad, maar dat betekent nog niet dat de tweede set moest onderdoen.

Na een pauze van een twintigtal minuten kwamen enkel Fleck en Hull weer op het podium om samen een nummer te brengen. Het was in zijn totaliteit kaler dan het volle geluid dat we voor de pauze kregen, maar aangezien het maar voor één liedje was, was het eerder een leuk extraatje dan een struikelblok. Al snel werden ze weer vervoegd door de volledige band, waarna Fleck alle mogelijkheden van de banjo demonstreerde tijdens “Strider” door de toonhoogte van een van zijn snaren te manipuleren met de stemmer. Voor “Dark as the Night, Blue as the Day”, met fraaie vocals van Hull, mocht Moses dan voor het eerst zijn viool bovenhalen. Het was maar best dat er in totaal twee violen aanwezig waren, want tijdens een verschroeiend snel “Slippery Eel” brak Cleveland een van zijn vioolsnaren, waardoor hij bij het volgende nummer gebruik moest maken van de viool van zijn kompaan.

Dat bassisten, en in dit geval een contrabassist, vaak over het hoofd gezien worden, is algemeen geweten. Mark Schatz hadden we dan ook nog niet genoemd, vooral dan omdat zijn meest gedenkwaardige actie pas op het einde van de set kwam en eigenlijk niets met zijn instrument te maken had. De charismatische Amerikaan die zelden zonder hoed gezien wordt, koos er namelijk voor om te tapdansen. Dit tot groot jolijt van het publiek en hij deed dat trouwens nog fraai goed ook. De fun spatte er de hele avond vanaf en dat bleek ook maar weer toen Fleck en zijn band na de eerste volwaardige staande ovatie, ze kregen er een halve na “Rhapsody In Blue”, terugkwamen om nog een Flecktones-nummer te spelen en nog een staande ovatie te ontvangen. Het publiek zou niet naar huis geweest zijn zonder nog een extra nummer en op verzoek van een fan brachten Fleck en band voor het eerst live en 36 jaar na verschijnen “Slipstream”, wat wederom op een staande ovatie onthaald werd.

Béla Fleck’s Bluegrass Heart imponeerde van begin tot einde in Het Depot. De zes rasmuzikanten zijn als geen ander meester van hun instrumenten en wisten dat ook samen te brengen in een fantastisch concert. Fleck grapte vlak voor de eerste toegift nog dat ze aan hun derde set zouden beginnen, waarna Cleveland zijn betoog deed om de hele nacht te spelen en dat hadden ze van iedereen aanwezig gerust mogen doen.