© Jesse DeFlorio
Ooit was Dave Hause de furieze frontman van The Loved Ones, een punkband uit Philadelphia. Met zijn kleine pretoogjes draaide hij zijn hand er niet voor om om als een bezetene de zaal in lichterlaaie te zetten. Mocht de volgende dag niet komen, dan was het toch maar mooi beëindigd met een feestje. The Loved Ones zitten dan wel al tijdje in de koelkast – waar ze binnenkort eventjes uitgehaald worden om een show te spelen in hun thuishaven Philadelphia – Dave Hause ging solo lustig aan hetzelfde verschroeiende destructieve tempo voort. Tot de tol van het jarenlange feesten hem bijna fataal werd. Hij besloot het over een andere boeg te gooien en alle verslavingen aan te pakken. Ondertussen is Hause vijf jaar nuchter, hangt er een ring rond zijn vinger en heeft hij een tweeling op de wereld gezet. De punkrock werd zachtjesaan vervangen door Americana en het lijkt alsof hij een evenwicht heeft gevonden in het leven.
Vorig jaar bracht hij zijn zesde album, Drive It Like It’s Stolen uit. Nog meer dan op al zijn vorige albums tezamen trekt hij de kaart van Americana en heartland rock, al blijft het moeilijk om zijn punkrockroots weg te moffelen. Countrymuzikant Will Hoge, die als voorprogramma van dienst was, is sinds het vorige album Blood Harmony de vertrouwde man achter de knoppen in de studio in Nashville. Met zijn ondertussen vaste compagnon broer Tim aan zijn zijde lijkt hij eindelijk de innerlijke rust gevonden te hebben. Met zijn drietjes trekken ze door Europa op de ‘Haunted Churches’-tour. De Minard Schouwburg is dan misschien geen oude kerk, het blijft toch een pareltje van een concertzaal.
Will Hoge, een troubadour doordrenkt met verhalen en doordringende melancholie, diende als de perfecte inleiding voor de avond in de intieme omgeving van Minard. Met “Even The River Runs Out Of This Town” gaf Hoge direct een voorsmaakje van wat komen ging: een half uur van akoestische countryklanken doordrenkt met sappige vertellingen, en een vleugje weemoed dat als een subtiele bries door de zaal gleed. Hoge had al snel het publiek voor zich gewonnen. Zijn verhalen over de tour met Social Distortion lieten de aanwezige punkrockers onverwacht gniffelen, al waren ze niet speciaal gekomen voor Hoge. Toch wist hij met zijn flair snel liefde te vergaren. Hij raakte het publiek met emotionele hoogtepunten zoals “The Last One To Go”, een ode aan zijn vrouw, en “The End of The World”, waarin hij subtiel de huidige staat van Amerika fileerde. Het ritmische handgeklap bij “Til I Do It Again” bewees dat Hoge zijn opdracht, om iedereen op te warmen, met glans volbracht had.
En toen, als een troubadour in de schijnwerpers, betrad Dave Hause het podium. Teruggebracht naar zijn begindagen, gewapend met niets meer dan een akoestische gitaar. Een setting die deed denken aan zijn optredens tijdens The Revival van Chuck Ragan of als support van The Gaslight Anthem. Zijn vertrouwde band, The Mermaid, was achtergebleven in Philly, maar in plaats daarvan werden we begeleid door zijn broer Tim op elektrische en akoestische gitaar, en pianist Mike Mansfield. De ‘Haunted Churches’ tour, ter ondersteuning van zijn meest recente album Drive It Like It’s Stolen, werd geen alledaagse akoestische show. Hoewel de Minard schouwburg niet bepaald een spookachtige kerk is, bleek het een fantastische locatie te zijn voor dit optreden.
De set werd nog op gang getrapt met twee minder gekende songs. Verrassend genoeg werd “C’mon Kid” strategisch vroeg in de set gedropt en ontketende het een eerste golfje van enthousiasme. De frontman van The Loved Ones voegde regelmatig een hitje van zijn oude band toe aan de set, waaronder “Pretty Good Year” en enkele punkrockmomenten die deden herinneren aan zijn Groezrock-verleden. De vertrouwde punkrocktintjes zoals “Pretty Good Year” en “Please Be Here” lieten het publiek toch een beetje meer naar voren schuiven op hun stoelen. Tussendoor werd Drive It Like It’s Stolen gepromoot. “Pedal Down” en “Hazard Lights” kwamen live beter uit de verf dan op het album. Toch ging “Low” met de hoofdprijs aan de haal. Dave Hause legde zoveel gevoel in de zang dat het moeiteloos de albumversie deed verbleken.
Midden in de set nam broer Tim het voortouw met “Summerkiss”, een nummer dat, hoewel liefdevol gepresenteerd, relatief onopvallend bleef. “High Hopes” later in de set deed echter meer recht aan Tim’s muzikale talent. Maar de broederlijke harmonieën tijdens “The Ditch” bereikten een niveau van pracht dat alleen familie kan creëren. De interactieve dynamiek bereikte zijn hoogtepunt tijdens “Surfboard”, waar verzoekjes van het publiek werden toegevoegd door pianist Mike Mansfield. Mansfield bleek geen punkrockkennis te bezitten. De aandoenlijke poging om hem “Gone” van The Bouncing Souls aan te leren, kon op bijval rekenen van het publiek. Een lichte verwarring over het geannuleerde optreden in 2022 resulteerde in een charmante hapering tijdens “Leave It In That”, die Hause met zijn kenmerkende flair wist te overbruggen.
Ondanks dat er een curfew was om 22u30 speelde het trio een dik kwartier langer dan gepland. De band verdween niet in de coulissen om daarna terug te verschijnen. Het ingetogen “Fireflies”, een ietwat flauwe cover van Tom Petty’s “Learning To Fly” en “Damn Personal” werden toch nog aan de set toegevoegd. “Damn Personal” liet iedereen nog één keer meezingen. Of het nu met een volledige band is of met twee extra muzikanten, Dave Hause blijft een entertainer van het bovenste schap. Ondanks de jaren zijn de scherpe kantjes weliswaar een beetje afgevijld, maar achter de bril en blazer schuilt nog altijd de punker die zijn publiek weet te begeesteren met verhalen en emoties.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Drive It Like It’s Stolen
Tarnish
C’mon Kid
Pretty Good Year (The Loved Ones cover)
Pedal Down
Hazard Lights
We Could Be Kings
Northstar
Please Be Here (The Loved Ones cover)
Summerkiss (Tim Hause cover)
Sandy Sheets
Leave It In That Dream
Paradise
Louisiana (The Loved Ones cover)
Surfboard
High Hopes (Tim Hause cover)
The Vulture
The Ditch
Low
Learning To Fly (Tom Petty cover)
Fireflies
Damn Personal
