Drie decennia ver in zijn carrière heeft Green Day absoluut niks meer te bewijzen. Met Dookie zette het trio eigenhandig een punkrockrevival in gang in het gezegende jaar 1994. Tien jaar later deed het met American Idiot dat trucje nog eens over en trad de groep toe tot de galerij der allergrootsten ter aarde. Uitverkochte stadions en festivalheadlinespots volgenden elkaar in sneltempo op. Anderhalf jaar geleden vulde de band nog moeiteloos het Sportpaleis tijdens de Hella Mega tour. Het op drie akkoorden gebouwde imperium vertoont nog steeds geen barstjes. Live, alleszins toch niet. Voor het laatste relevante album moeten we toch al teruggrijpen naar 21st Century Breakdown uit 2009. Het drieluik ¡Uno!, ¡Dos! en ¡Tré! herbergde wel enkele leuke songs, maar het project bleek toch een beetje teveel van het goede te zijn. En dan zwijgen we maar beter over het fiasco genaamd Father of All Motherfuckers.
Alle vijftien nummers die Saviors vormen, draaien allen losjes om de Amerikaanse droom, met specifieke aandacht voor het politieke klimaat en de sombere realiteiten van het dagelijkse leven in de Amerikaanse buitenwijken. Zong Armstrong in 1994 nog op “Welcome To Paradise” dat hij die buitenwijken als zijn thuis beschouwde, dan lijkt het dertig jaar later dat hij zich geen zorgen meer hoeft te maken over dat oude Amerikaanse succesverhaal. Dookie zorgde ervoor dat ze nooit meer zouden hoeven worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen. Wat weet het drietal nog van een normaal leven en normale zorgen? Misschien zijn de mannen de mosterd bij Springsteen gaan halen; hij die een carrière gevuld heeft over de arbeidersklasse zonder ook maar één dag voet in een fabriek gezet te hebben. En toch slagen Amrstrong en zijn bende erin de juiste snaar aan te slaan.
Het startsein van Saviors wordt gegeven door leadsingle “The American Dream is Killing Me“. De song laat een toon optekenen die sterk doet denken aan “American Idiot”. Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt en Tré Cool laten de frustraties volledig los over hoe de traditionele ‘American dream’ voor velen niet geldt en zelfs schadelijk is. Dit krappe drie minuten durende nummer is direct herkenbaar als Green Day, met Armstrongs hoge stem, charmant-maar-ruige vocalen en de opgewekte, levendige punkpop van de band. De terugkeer van succesproducer Rob Cavallo achter de knoppen blijkt een slimme zet. Het is een samenwerking die het beste in de band naar boven brengt, in dit geval veel eenvoudiger gefilterd dan op het grootschalige American Idiot, maar met meer geleerde vaardigheid dan Dookie.
Vaak is het gewoon een rauwe, in-de-kameropname van Billie Joes tovenarij met drie akkoorden en een gevoel. Neem het gruizige “Bobby Sox”, de poppunkrush van “Coma City”, of de brutaalheid van “Look Ma, No Brains!” – allemaal voelen ze direct, uit de losse pols, levendig. Er wordt gegrabbeld in eigen discografie. Zo klinken er af en toe echo’s van Nimrod en 21st Century Breakdown door. Voor degenen die op zoek zijn naar een meer luchtige kant van Green Day, biedt “1981” een vrolijke, feestelijke punktrack over een meisje dat haar hoofd ‘headbangt’ alsof het 1981 is. “Corvette Summer” speelt als een zomers anthem waar punky distortionrijke gitaarlicks en korte lyriek een gladheid uitstralen die zelden te vinden is in zuivere punkmuziek. “Suzie Chapstick” speelt dan weer met janglepop die teruggrijpt naar de jaren negentig, met Armstrong die nostalgisch zingt over een verloren metgezel.
Maar er is ook ruimte voor gevoelige, of zelfs donkere thema’s. “One Eyed Bastard” laat een donkerder geluid en zwaardere ritmes horen. Armstrong zingt over moeilijke tijden en uitdagingen in het leven, waarbij hij opnieuw zijn talent toont om teksten te schrijven waar iedereen zich universeel mee kan identificeren; ‘Vendetta is a friend of mine / Revenge is sweeter than wine.’ Het is een tijdloze favoriet in de maak die het kenmerkende anthemgevoel van Green Day perfect belichaamt. “Dilemma” wordt gekenmerkt door heldere, Beach Boys-achtige gitaartonen, vergezeld van uitbarstingen van poppunkenergie. Toch speelt ook hier het donkere kantje. Armstrong graaft diep in zelfkritiek en verkent de pijn die gepaard gaat met mentale gezondheidsproblemen en misbruik.
De meest aangrijpende momenten van het album komen voor wanneer Armstrong persoonlijk wordt. Zelfs wanneer hij de gordijnen opentrekt voor meer grandioze momenten, zoals op het zoete en stadiongrote “Goodnight Adeline” en het ontroerende “Father To A Son”, blijft er een herkenbare echtheid in alles zitten. Die laatste biedt een adempauze, een ballade die de veelzijdigheid van de band benadrukt. Het sentiment doet denken aan “Wake Me Up When September Ends”, met een ontroerende toets.
In een tijdperk waar het muzikale landschap doordrongen is van diverse geluiden en experimenten, blijft Green Day niet stilstaan, maar projecteert het moderne schaduwen in het kaarsverlichte rijk van poppunk. Terwijl je het landschap overziet, kunnen de overblijfselen van verouderde vooroordelen opduiken en kun je struikelen in de meedogenloze greep van nostalgische gevoelens uit het begin van de jaren 2000. Het is een rijk vol meningen, meningen over meningen, een ruimte waarin intolerantie botst met progressief denken. Wat Saviors onderscheidt, is dat je niet specifiek wacht op bepaalde ‘knallers’. In plaats daarvan komen de langzamere composities subtiel tevoorschijn vanuit de hoeken van de kamer, roepend om vergeten gevoelens of herinneringen.
Saviors markeert de terugkeer naar de verschroeide oorsprong van de rebelse essentie van punk, aangevuld met een dosis introspectieve overpeinzingen. Saviors is doordrenkt met de geest van rebelse politieke mantra’s en tienerangst die de poppunkbeweging van de jaren negentig definieerde. Zijn ze de laatste redders van rock-‘n-roll? Neen absoluut niet, maar zo diep in de carrière slaagt Green Day er wel weer in relevant te blijven.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Coma City”, ons favoriete nummer van Saviors, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
