GoGo Penguin @ Ancienne Belgique (AB): Schipperen tussen genialiteit en repetitiviteit

GoGo Penguin is zo’n band die veel mensen eigenlijk wel kennen, zonder dat zelf te beseffen. De nummers van het trio uit Manchester komen geregeld terecht in voorgekauwde Spotify-afspeellijsten en verzorgen zo wel eens de soundtrack van je latte in de koffiebar of tijdens het studeren. Velen beschouwen de elektronische jazz dan ook als achtergrondmuziek. Dat is wat oneerbiedig, want de liedjes van GoGo Penguin zitten erg ingenieus in elkaar. Sinds 2012 puzzelde de band zo’n negen langspelers in elkaar, en de tweede, v2.0, werd zelfs genomineerd voor de Mercury Prize voor album van het jaar. De jazz van de Britten wordt meer en meer gepimpt met triphopelementen en elektronisch geïnspireerde drums en GoGo Penguin is echt wel meer dan achtergrondmuziek. Wij waren niet de enige met die mening, want al snel verkochten de Britten de gehele Ancienne Belgique uit. Op 30 november klom het kwik in Brussel voor het eerst sinds lange tijd weer onder nul, en wanneer net dán een groep met een bandnaam als GoGo Penguin optreedt, dringen voor de hand liggende woordspelingen zich op. Een korte disclaimer is hier bijgevolg op zijn plaats, al beloven we er spaarzaam mee om te springen.

Een band met heel wat minder albums op de teller, is Vega Trails. Het duo kreeg het vertrouwen de AB alvast in de juiste stemming te brengen. Hoewel de band in 2022 pas zijn debuut-lp uitbracht, zijn de muzikanten allerminst groentjes in het genre. Milo Fitzpatrick, mede-oprichter van Portico Quartet en Jordan Smart van Mammal Hands vormen de twee gezichten van Vega Trails. Voor fans van het genre zou je zelfs van een soort supergroep kunnen spreken. Het elektronische kantje laten de twee nu wel achterwege. Beide mannen toonden zich voortreffelijke muzikanten en speelden nagenoeg foutloos. Bijna heel de set kregen ze het publiek stil. Hoewel de limieten van de saxofoon en de contrabas werden verkend, had het toch wat gevarieerder gemogen. Erg mooi dus, maar na een goed half uur waren wij ook wel voldaan.

Ondertussen was het ijs met het publiek gebroken en kon GoGo Penguin opdraven. Een sterk tweeluik met “An Unbroken Thread of Awareness” en “We May Not Stay” uit het nieuwe album zoog meteen de aandacht en kon rekenen op bijval vanwege de zaal. Het ietwat oudere “Bardo” ontpopte zich al vroeg tot een hoogtepunt, waarbij voorzichtig bewegen werd omgezet in uitgebreidere stuiptrekkingen. Al was niet iedereen volledig mee. En dat zou ook zo blijven gedurende de rest van de avond en bestond de zaal enerzijds uit een dansend, zichtbaar genietend deel, en anderzijds een wat statischere menigte. Al konden dat natuurlijk ook stille genieters zijn.

Het trio stond verspreid over het podium, met bassist Nick Blacka in het midden. Om de drietal nummers nam hij het woord om kort in interactie te gaan met het publiek en het volgende lied in te leiden. Veel zei hij dan niet, maar meer moest dat niet zijn, want GoGo Penguin laat uiteraard liever de muziek spreken. In de aaneenrijging van songs stond elk instrument volledig in zijn sterkte. Vooral de minimalistische toetsen uit de vleugel als in “Wave Decay” en “Signal In The Noise” bezorgden kippenvel. Vaste drummer en mede-oprichter Rob Turner verliet vorig jaar de band, maar zijn vervanger Jon Scott stond zijn mannetje. Tijdens de bisnummers kreeg hij zijn momentje om even los te gaan op de cymbalen en het simplistische te laten voor wat het was.

GoGo Penguin kon niet de hele avond boeien; dat moet gezegd. Vanaf het middenstuk was het een constant vallen, opstaan en weer doorgaan van minder boeiende repetitieve stukken en flarden, soms eerder grote brokstukken van genialiteit. Zo wiegde “Friday Night Special” aanvankelijk de menigte wat in slaap, maar kon met het klein gespeelde slot, toch voor een momentje zorgen. “Murmuration” wist geen hoge toppen te scheren. Het daaropvolgende heerlijk uitgesponnen “Transient State” en hitje “Hopopono” kregen wel moeiteloos de handen op elkaar.

GoGo Penguin kwam naar de Ancienne Belgique met een fijne show en speelde ongelofelijk sterk. Voor sommigen was het heerlijk dansen, anderen leken aan de grond gevroren. Net als bij het voorprogramma het geval was, bood ook de hoofdact niet genoeg variëteit aan om van een topshow te spreken. En voor we het vergeten, raden we de nieuw verworven fans van voorprogramma Vega Trails nog aan om 20 februari naar Leuven af te zakken en niet naar ‘Liège’, zoals de band zelf aangaf.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

An Unbroken Thread of Awareness
We May Not Stay
Bardo
Erased by Sunlight
Wave Decay
Signal In The Noise
Friday Film Special
Break
Saturnine
Everything Is Going to Be OK
Ascent
Last Breath
Murmuration
Transient State
Hopopono
Parasite

You’re Stronger Than You Think
Protest