© CPU – Lennert Nuyttens
Toen Justine Bourgeus haar rol binnen School is Cool inruilde voor een solocarrière, wisten we niet meteen wat voor muziek we konden verwachten. Inmiddels doen de mysterieuze, royaal klinkende songs met oosterse invloeden al enkele jaren een frisse wind waaien door het Belgische muzieklandschap en ver daarbuiten. Zo bracht “Escalate” haar al tot in Brazilië waar enthousiast gedanst wordt op de klanken van onze landgenote. Met to the stars bracht Tsar B eerder dit jaar haar tweede langspeler uit en dat was er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Als een waar verhaal vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats op dat album en ontdekken we hoe de artieste haar pijn kan plaatsen, benoemen en uiteindelijk zelfs recht in de ogen durft te kijken. Na heel wat shows is nu ook de Brusselse Botanique aan de beurt om betoverd te worden door de tsarina.
Vooraleer Tsar B ons de sterren in mag sturen, betreedt Rare Akuma het podium van de Botanique op duistere, buitenaardse klanken. Het geheel heeft iets stunteligs en dat hij er alleen voor staat, lijkt daar niet bij te helpen. Hoewel hij duidelijk een paar fans mee heeft om hem aan te moedigen, kan de sterk vervormde vocale prestatie ons niet verwarmen. Tussen twee songs door laat Rare Akuma weten dat hij zich niet meer goed voelt bij die naam en twijfelt tussen Shy en Shy Forever. Dat hij er ietwat verlegen bijstaat zorgt ervoor dat de dansbare producties een grote kloof scheppen tussen wat we zien en horen. Bij momenten komt het publiek wat los en wordt er gedanst, maar door de talrijke schoonheidsfoutjes komt het toch vooral heel erg geïmproviseerd over. Jammer, want ondanks dat zien we ook wat het wél had kunnen zijn.
© CPU – Lennert Nuyttens
De betoverende tonen van “amara terra mia” lenen zich uiterst goed om als intro te fungeren terwijl een mysterieuze mist neerdaalt over de aanwezigen. Dat het nummer een cover is van een werk van Domenico Modugno dat al een halve eeuw meegaat, vergeten we van zodra Tsar B de eerste noten zingt. Het geheel loopt naadloos over in “auwtch” dat vocaal niet altijd even sterk gebracht wordt. Dat lijkt echter een uiterst tijdelijke aangelegenheid, want nog voor de song ten einde loopt, herpakt de artieste zich en herinnert ze ons aan haar status als tsarina van de Belgische muziekindustrie. Net als bij haar show in de AB enkele maanden geleden is er geen decor voorzien – een schril contrast met haar Les Diners de Gala-shows – en zijn we dus aangewezen op de muzikanten en hun onderlinge chemie om ons te blijven boeien. Dat lijkt echter geen grote opgave te zijn, want meer dan eens valt op hoe goed Bourgeus en bassiste Trui op elkaar ingespeeld zijn. Een enkele blik blijkt genoeg om te weten wat er gaat gebeuren.
Wanneer we na enkele nummers even rondom ons kijken, valt op dat iedereen zich zonder moeite heeft overgegeven aan hogepriesteres Tsar B. De instrumentale partij in “cruel” toont haar virtuositeit, maar stelt ook de aanwezigen op de proef. Waar de danspasjes vandaan komen die hier en daar boven gehaald worden is niet helemaal duidelijk, maar het lijkt bijna alsof een hoop sekteleden een gezamenlijke trance doorstaan. Van daaruit is het duiken in een duister bad op “underwater” waarbij de combinatie tussen elektronische klanken en strijkers zich tot een bijzonder verslavende mix opwerpt.
Het einde van het jaar nadert en dat betekent ook dat vele artiesten deze dagen hun laatste shows van 2023 spelen. Dat was niet anders voor Tsar B en dat zullen we geweten hebben. Bourgeus geeft alles wat er in zich zit en gooit zich bijna letterlijk op de grond met haar viool om de meest dramatische klanken tot leven te wekken. Dat drama krijgen we extra hard te horen in “Velvet Green”, een van de enige songs van haar debuutplaat die de setlist gehaald heeft. Wie nog twijfelde aan de vocale capaciteiten van Tsar B wordt op zijn wenken bediend, want een indrukwekkende uithaal veegt meteen alle onzekerheden van tafel.
© CPU – Lennert Nuyttens
De buitenaardse bliepjes van “moonman” transformeren de Botanique in een ruimteschip op weg naar een planeet waarvan het bestaan onzeker is. Wie vooraf de afspraken niet doorgenomen heeft, zou dus wel eens voor onaangename verrassingen kunnen komen te staan. Zo blijven mensen die last hebben van epilepsie beter ver weg van het ruimteschip waar af en toe een intense lichtshow afgespeeld wordt om de clubsfeer op te wekken. Dat de eindsprint intussen ingezet is, blijkt wanneer “Escalate” en “Rattlesnake” elkaar in sneltempo opvolgen. De twee – mogen we het al zeggen – klassiekers van Tsar B doen het nog steeds razend goed en laten de temperatuur snel stijgen door de zwoele klanken. Toch is het een lang uitgesponnen versie van “don’t wanna lose nobody” die ervoor zorgt dat alle remmen los gaan en we terechtkomen in een koortsdroom na een lange, heftige nacht.
Wie Tsar B live zag in het kader van haar tweede album weet dondersgoed wat we bedoelen wanneer we zeggen dat de reis waarop we meegenomen werden betoverend mooi was. Ook in de Rotonde was dat niet anders en nam Justine Bourgeus ons mee naar de sterren en ver daarboven, waar ze meer dan ooit straalde. Samen met haar twee muzikanten zette ze een ijzersterke show neer die de Brusselse Kruidtuin tot op zijn grondvesten deed daveren, of dacht je misschien dat een viool alleen maar rustige, klassieke stukken kon produceren?
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
amara terra mia
auwtch
cruel
underwater
Velvet Green
moonman
interlude
Escalate
Rattlesnake
don’t wanna lose nobody
Unpaintable
