The Darkness @ Ancienne Belgique (AB): Al twintig jaar met de versterker op elf

‘Bestaan die nog?’ is de eerste bedenking die je maakt wanneer je hoort dat de Engelse hardrockband The Darkness momenteel langs concertzalen trekt. Het is immers alweer van 2003 geleden dat de hardrockers met debuut Permission to Land heel even in de mainstream van de alternatieve muziek landde. Met een flinke dosis arrogantie, blitse catsuits en het bedenkelijk gebit van frontman Justin Hawkins sprongen ze toen meteen in het oog. Het plaatje klopte muzikaal volledig met de ouderwetse hardrockriffs, aanstekelijke ritmes en vlot meezingbare melodieën. Single “I Believe In A Thing Called Love” spande de kroon en zorgde voor heel wat airplay, maar toch slaagde de groep er niet in om dit succes met volgende platen te verzilveren. Toch bleef de band doorheen de jaren wel muziek uitbrengen, met zevende langspeler Motorheart uit 2021 als laatste wapenfeit.

Om de twintigjarige verjaardag van Permission to Land te vieren trok de band de afgelopen maanden door de Verenigde Staten en Europa. Met een optreden in de Brusselse Ancienne Belgique stond ook België op de lijst en vanzelfsprekend stonden wij op de eerste rij om nog eens de magie van het heerlijke muziekjaar 2003 te voelen. Al was het eerst de beurt aan Désirée Mishoe, een Belgische singer-songwriter die tot voor kort als May The Muse door het leven ging. De zaal opwarmen voor The Darkness bleek voor Mishoe een hele kluif, want met haar combinatie van subtiele gitaarmuziek en indiesongs was er toch wel een grote stijlbreuk ten opzichte van wat de doorsnee hardrockfan zou verwachten. Als je weet dat Justin Hawkins als producer van haar toekomstige debuut optreedt, dan begrijp je natuurlijk meteen waarom ze werd geselecteerd als voorprogramma.

Meer dan een akoestische gitaar, een begeleidende gitarist en vooral haar zwoele stem had Mishoe niet nodig om indruk te maken op ons, maar ondanks de mooie tokkels en warme melodieën lukte het haar toch niet om de rest van de AB stil en aandachtig te krijgen. Toch bracht ze haar liedjes loepzuiver en klonken de gitaarriedels aangenaam warm. Zo was “Cruel World” voorzien van een fonkelende solo op akoestische gitaar en werd “Lay Me Down In Roses” vol overgave gebracht. De ingetogen sfeer deed meermaals aan bands als London Grammar denken, maar toch slaagde het duo er op het podium niet in om de zaal muisstil te krijgen. Désirée Mishoe bracht wat ons betreft in elk geval een mooie set, al had ze waarschijnlijk wel een aandachtiger publiek verdiend.

Na een half uurtje wachten met erg luide pauzemuziek (probeerde de organisatie met luide classic rock de sfeer toch nog op te krikken?), was het eindelijk tijd voor Hawkins en z’n gevolg om de AB in vuur en vlam te zetten. Op de tonen van het kitscherige “Arrival” van ABBA trok het viertal het podium op; frontman Justin Hawkins als vanouds in een strakke catsuit, jongere broer en gitarist Dan Hawkins in eeuwige lederen jas, bassist Frankie Poullain in flamboyant pak en drummer Rufus Taylor in klassieke jeans. En dat ze er zin in hadden, dat bleek al meteen vanaf de beukende opener “Black Shuck”. De scheurende gitaren, het pompende ritme en Hawkins’ hoog geschreeuw zaten perfect in de mix en kregen meteen de handen in de lucht. Het bleek de perfecte opener voor een avond vol plezierige hardrock.

De setlist bestond uitsluitend uit nummers van debuut Permission to Land en enkele b-kantjes van de bijhorende singles. Een feest voor de fans van het eerste uur dus, zeker omdat de songs op een sterke manier en met frisse inleving gebracht werden. Justin Hawkins en zijn companen deden er verder ook alles aan om het publiek een plezierige tijd te bezorgen. Hawkins sprak de mensen tussen de liedjes voortdurend aan en maakte de hele tijd grapjes. Hij schuwde de rockclichés niet en stak er naar goede gewoonte ook regelmatig de draak mee. Zo werden gitaren bespeeld van achter de rug, tussen de benen of gewoon lui zittend vanop de rand van het podium. Tijdens het heerlijke “Get Your Hands off My Woman” waagde hij zich dan weer aan een handstand en zwaaide hij op het ritme van de drums zijn benen open en dicht. Zo’n type optreden dus, en ons hoofd eraf als de versterkers op het podium tijdens de hele set niet op elf stonden.

The Darkness haalde alles uit de rockkast, en wees er maar zeker van dat dat aanstekelijk werkte. Al zorgde de muziek natuurlijk ook wel voor een feestje; het overgrote deel van het publiek was midden de dertig of ouder en vierde de verjaardag van Permission to Land ook een beetje als warme herinnering aan hun jeugd. Songs als “Get Your Hands off My Woman”, het coole “Growing on Me”, het stampende “Givin’ Up” en het luidkeels meegezongen “Friday Night” sloegen dan ook in als nostalgische bommetjes. Ook de fanfavoriet “Love Is Only a Feeling” kon op veel bijval rekenen, zeker omdat het live nog meer hairmetal klonk als op plaat.

De grote bom was natuurlijk hitsingle “I Believe In A Thing Called Love” die heel de zaal aan het springen en schreeuwen zette. Het was de apotheose die nadien nog maar amper kon overtroffen worden door de bisronde, al zorgde het viertal wel weer voor een glimlach door in een bedenkelijke pyjama op te komen. De band bleef de humoristische tour opgaan door tijdens “I Love You 5 times” een onderlinge instrumentenwissel door te voeren en door enkele strofen in het Frans te zingen. Gelukkig zorgde een uitgesponnen versie van “Love on the Rocks with No Ice” voor een laatste echt hoogtepunt: Justin Hawkins werd immers op de schouders van de security door de zaal gedragen terwijl hij ijzig cool de gitaarsolo speelde. Heel even was hij de keizer van onze hoofdstad, en het publiek in de Ancienne Belgique volgde hem maar wat graag.

The Darkness bracht in de Ancienne Belgique een gedroomde setlist: alle songs van debuut Permission to Land passeerden de revue en werden met veel enthousiasme, humor en een coole attitude gebracht. Het publiek had er duidelijk zin in en amuseerde zich alsof ze terug in de tijd waren gereisd naar 2003 of, afhankelijk van de leeftijd, 1983. Afspraak nog eens binnen twintig jaar, en hopelijk zijn zowel The Darkness als wij dan nog steeds even fit.

The Darkness staat op 24 november op het podium van Melkweg te Amsterdam, maar dat concert is al een hele tijd uitverkocht.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Black Shuck
Get Your Hands Off My Woman
Growing on Me
The Best of Me
Makin’ Out
Givin’ Up
Love Is Only a Feeling
Curse of the Tollund Man
Stuck in a Rut
How Dare You Call This Love?
Street Spirit (Fade Out) (cover van Radiohead)
Holding My Own
Friday Night
I Believe in a Thing Called Love

I Love You 5 Times
Love on the Rocks With No Ice