LiveRecensies

Gov’t Mule @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): De ideale mix

De afgelopen maand heeft België met onder andere Billy Strings en het Amerikaanse Goose al verschillende jambands van hoog niveau mogen verwelkomen. De Amerikaanse rockband rondom Warren Haynes staat voornamelijk bekend om zijn liveoptredens, die vele keren uitmonden in grote stukken jams en waarvan de setlist op voorhand nooit te voorspellen valt. Het enige wat we wel met zekerheid konden zeggen, was dat er tijdens het eerste Belgische optreden van Gov’t Mule sinds 2019 wel het een en het ander van de nieuwste langspeler Peace…Like a River de revue zou passeren. Het decor daarvoor was het podium van het Koninklijk Circus, dat voorzien werd van een zittend middenplein en waarvan de bovenste ring gesloten bleef.

Iets na acht betraden de mannen van Gov’t Mule het podium, dat zo goed als helemaal vol stond met allerlei verschillende versterkers van net zoveel verschillende formaten. De opkomst verliep nogal sereen, want zonder iets te zeggen en terwijl de lichten nog niet op het podium gericht waren, begon de band er al aan. Met een eerste instrumentale jam werd “Blind Man In the Dark” ingeleid, waarmee de toon voor de rest van de avond al meteen gezet was. “Mother Earth” borduurde voort op dat nadrukkelijk instrumentale gehalte, met deze keer de blues als hoofdcomponent. Tussen de gezongen strofes gooide Haynes er telkens enkele snelle licks en solo’s tussen, waarna het tempo een klein beetje zakte met een jam. Haynes en de Hammondorgelist gingen met hun instrumenten in gesprek, waarna ze ook kort met elkaar dueleerden. Met een ferme snelheidsverhoging naar het einde toe en een steeds intensere instrumentatie werd toegewerkt naar een ferm crescendo, dat de verwachtingen meer dan waar maakte.

Het tempo eventjes drukken met desalniettemin even indrukwekkende stukken, om daarna toe te werken naar een ferme ontknoping, was zo’n beetje hoe het er de hele avond aan toe ging. Dat werkte goed, zo goed zelfs dat de band het bij bepaalde nummers zelfs meerdere keren deed. Door het fluctuerende muziekgenre verschilde ieder nummer toch genoeg van elkaar om steeds onderhoudend te blijven. “The River Only Flows One Way” werd mede door trompetspel van Louis een groovy lied, dat zowel met reggae en ska als met psychedelische rock flirtte. Helaas betekende dat ook dat Haynes wat losser en nonchalanter probeerde te zingen, maar daardoor boette hij aan kracht in en kwam zijn zang nauwelijks boven het geheel uit.

De pauze tussen de twee sets van Gov’t Mule werd voorzien om vijf over negen, maar wie de Amerikaanse band ooit al eens live heeft gezien weet dat de mannen meestal van geen ophouden weten. Dat was deze keer niet anders en ze eindigden hun eerste set zowel tien minuten te laat, als met een echte knal. Haynes ontbond voor de tigste keer zijn duivels op zijn geliefkoosde Gibson Les Paul en dat leverde een minutenlange solo op, die zoals iedere solo van de Amerikaanse gitarist zelfs nog wat langer had mogen duren.

Na een kwartiertje pauze kwam de band op dezelfde ietwat knullige manier weer op voor de tweede set. Ook deze keer weer werd naar Gov’t Mule-begrippen gematigd gestart, in dit geval met een vrij bescheiden “Traveling Tune”. Toch duurde het niet lang alvorens het groot geschut (lees: gitaargeweld) weer werd bovengehaald. Haynes schroeide het tempo enkele keren flink op in duels met de reusachtige bassist Kevin Scott, die een short-scale basgitaar er in zijn handen deed uitzien als een kinderspeelgoedje. Met ondersteuning van zeer strakke drums van Matt Abts, die in de eerste set al opviel met een drumsolo tijdens “Revolution Come, Revolution Go”, lag de fundering voor de intense stukken Haynes en Scott dan ook perfect.

Tijdens het lijflied van de band, “Mule”, deden ze dat vlotjes over, met misschien zelfs nog meer panache dan voordien. Haynes haalde zijn slide weer boven en bracht ons terug naar de hoogdagen van The Allman Brothers Band, waarvan Gov’t Mule oorspronkelijk een zijproject was voor enkele leden. De combinatie van de zeer snelle bas en het gierende slidegitaarspel was simpelweg om duimen en vingers bij af te likken. Na dat hoogtepunt verlieten de mannen om half elf het podium. Een zaalconcert van Gov’t Mule dat op het voorziene tijdstip eindigt is natuurlijk zeer onwaarschijnlijk en dat bleek ook deze keer het geval te zijn, want de band kwam zoals verwacht nog terug voor een bisnummertje. De keuze viel deze keer op “Soulshine” van The Allman Brothers Band en dat viel ferm in de smaak bij het publiek. Nadat ze net weer gaan zitten waren na de staande ovatie, veerden ze meteen weer recht bij het horen van de pianointro van het lied. De gangpaden werden voor een deel gevuld met mensen die wat dichter bij het podium wilden staan en voor het eerst was de goede sfeer ook echt waarneembaar. Doorheen de hele set hadden de fans het telkens bij applaus na ontknopingen of tussen de nummers door gehouden, daar de zittende opstelling ook niet veel meer opties  bood. Bij het rechtstaan werd al wat meer meebewogen op het ritme van de muziek, wat een band als Gov’t Mule ook wel verdient. Het meer zichtbare enthousiasme van het publiek werd beloond met een fraaie tien minuten-durende versie van “Soulshine”, waarna het concert er op zat.

Gov’t Mule deed zijn sterke livereputatie in het Koninklijk Circus alle eer aan, met twee sets vol muzikaal variërende nummers, van de bands meest kenmerkende bluesrock, naar vleugjes jazz en een smeltkroes van pyschedelische rock en reggae. Haynes demonstreerde vele malen dat hij nog een briljant gitarist is, al moet gezegd worden dat de rest van de band op datzelfde hoge niveau speelde. Het traditionele “Soulshine” was de ideale afsluiter van een fraai concert, vol steengoede uitvoeringen en jams.

496 posts

About author
Ik moet dagelijks 'ok boomer' aanhoren
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Bastille @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Dan Smith & De muzikale muzen

De vorige keer dat we Bastille aan het werk zagen, was op een regenachtige festivalavond op het Bietenplein van Suikerrock. We zagen…
LiveRecensies

Eefje de Visser @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Van statisch tot kleurrijk dynamisch

De Nederlandse Eefje de Visser mag intussen een vaste waarde genoemd worden in het Belgische muzieklandschap. Deze week laat ze het Cirque…
LiveRecensies

Les Négresses Vertes @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Volks en vrolijk afscheidsfeestje

Het is intussen al zes jaar geleden dat Les Négresses Vertes zijn comebacktournee inzette. Een reünie met de originele line-up zat er…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.