Wat doe je wanneer er een nominatie in de bus valt voor de Rock & Roll Hall Of Fame en je nog nooit een rocksong geschreven hebt? Dolly Parton verslikte zich toch even in haar koffie bij het lezen van de brief dat ze ingewijd zou worden in het illustere instituut. Na het nieuws even te laten bezinken, besloot Parton vriendelijk te bedanken voor de eer. De countrycoryfee voelde zich achteraf toch vereerd dat het idee rijpte om diep in haar carrière zich toch maar eens te wagen aan het rockgenre en in te gaan op de uitnodiging. Als ze dan toch zou toetreden tot de Rock & Roll Hall Of Fame zou haar volgende album, haar 49ste, haar eerste rockalbum worden. En zo werd Parton uiteindelijk toch een ingewijde van de klas van 2022. Samen met het applaus kwam er ook kritiek op het nieuws; zou Dolly Parton een degelijke rock plaat kunnen schrijven? Vergeet vooral niet dat we per slot van rekening spreken over de dame die, zoals de legende gaat, op één nacht “I Will Always Love You” en “Jolene” schreef.
Het eerste dat Parton deed was haar adressenboekje erbij halen en iedereen even bellen. De lijst van muzikanten die hun opwachting maken is ronduit indrukwekkend: Elton John, Paul McCartney, John Fogerty, Stevie Nicks en letterlijk tientallen anderen. Het rockproject mag je dus gerust ambitieus noemen. Zelden zagen we zo een reeks rocklegendes op één album verschijnen. Maar trop is teveel. Wie zich aan het album wil wagen maakt best voldoende tijd vrij in zijn agenda want met dertig songs over een tijdspanne van bijna twee uur en een half is het een beetje teveel van het goede. Van die dertig zijn er trouwens 21 covers en slechts negen eigen nummers.
Daar schuilt ook het gevaar van deze plaat in; de negen eigen songs zijn nogal stereotype jaren tachtig-negentig rocksongs meteen grootse gitaarsound en overdreven drums. Openingstrack “Rockstar” gooit er ook nog eens een tenenkrommende gesproken intro aan toe. De vocabulaire van de 77-jarige countryster kent het woord misschien niet, maar ‘cringe’ is de meeste accurate beschrijving. Dan scoort “Worlds On Fire” een pak beter. Ze mixt de vertrouwde countrygitaren en -zanglijnen met een soort rock waar Alice Cooper een patent op heeft. Van alle eigen songs komt “Either Or” met Kid Rock er uiteindelijk het beste uit de verf. Het resultaat doet wat denken aan de country infused poprock die we kennen van Shania Twain. De gitaren klinken mooi gepolijst en mogen af en toe eens gillen. De blazerssectie voegt de juiste dosis rock ‘n’ roll toe en af en toe springt er een vonkje over tussen Kid Rock en mevrouw Parton. Mocht Rockstar enkel bestaan uit de negen eigen songs, zou het toch een mager beestje zijn.
Waar iedereen naar uitkeek zijn de ontelbare samenwerkingen. Zo voegt ze een serieuze portie female power toe. Stevie Nicks komt mee rocken op “What Has Rock And Rock Ever Done For You”. Joan Jett mag dan weer “I Hate Myself For Loving You” voorzien van gitaren en enkele coupletten. Jammer genoeg wordt er weer gezondigd aan die plaatsvervangende schaamgelijke gesproken intro’s. Mick Jagger en Keith Richards bedankten vriendelijk voor een samenwerking. Reden genoeg om hen te vervangen door een koppel straffe madammen. P!nk en Brandi Carlile zijn de vervangers van dienst. Beiden dames hebben een strot waar de nodige decibels uit komen. Ondanks de straffe vocale inspanningen klinkt de versie van “(I Can’t Get No) Satisfaction” als een flauw afkooksel van het origineel. Ook “Heart of Glass” is in hetzelfde bedje ziek. Debby Harry en Parton leveren sterke prestaties af, maar toch klinkt het eindresultaat teleurstellend aangezien het niet kan tippen aan het bekende origineel.
Geen enkele cover overstijgt het origineel. Van sommige songs blijf je best gewoon af. Het getuigt van een enorme ambities om je eigen versie van “Stairway To Heaven” te willen maken, maar we hebben maar één advies: blijf er met je handen van. Jimmy Page en Robert Plant waren slim genoeg om hun medewerking te weigeren; waarom zou je iets dat perfect is onder handen willen nemen? Wanneer je beiden heren dan vervangt door Lizzo weet je dat je je op spekglad ijs bevindt. We vragen ons ook af of Prince ooit zijn goedkeuring zou gegeven hebben voor “Purple Rain”. Wederom is er niks op te merken aan de stem van Dolly Parton, maar wat heb je in godsnaam nog toe te voegen aan zo’n tijdloze song? Het is een boobytrap en ze stapt er geregeld in.
Staat er dan geen enkele goeie cover tussen die 21 stuks? Toch wel. “Long As I Can See The Light” van Creedence Clearwater Revival krijgt een subtiele, doch geslaagde make-over. De chemie tussen Parton en John Fogerty werkt voor een zeldzame keer wel. Ook “Wrecking Ball” van, en met peetdochter, Miley Cyrus raakt een gevoelige snaar. Het stukje “I Will Always Love You” dat erin verwerkt wordt is een subtiele en geslaagde toets. Het is echter op “Let It Be” dat de het all-star gevoel de pan uit swingt. Sir Paul McCartney neemt de tweede harmonieën voor zijn rekening, terwijl Ringo Starr plaats neemt achter de drums. Tot enkele weken geleden zou dit het dichtste zijn dat op een Beatles-reünie geleek. Voeg daar nog Peter Frampton op gitaar en Mick Fleetwood op percussie aan toe en je hebt een ongeziene superband. Voor een zeldzaam moment werkt het.
Rockstar is een ijdelheidsproject waar de typische Amerikaanse grootheidswaanzin niet van afdruipt, maar met emmers van af gutst. Muzikaal valt er absoluut niks aan te merken. Dolly Parton heeft een schitterende stem en laat dat meermaals duidelijk horen. De eigen songs zijn zo grijs dat ze de tand des tijd nog geen dag overleven. Met de klassiekers doet ze weinig tot niks nieuws waardoor we ons afvragen waarom ze aan, voor velen perfecte tijdloze klassiekers, wil prutsen. Was het nodig om het veelvoud aan klassiekers in een nieuw jasje te steken? Absoluut niet. Is het ticketje voor de Rock And Roll Hall Of Fame verdient? Dat zeker en vast wel. Het blijft bizar dat je met zo een arsenaal aan muzieklegendes 11 + 11 niet 33 is. Dolly Parton kan het project afvinken en in de kast plaatsen want één keer door dit album worstelen is genoeg voor de rest van onze dagen, wij houden het graag bij de echte klassiekers.
Het indrukwekkende lijstje van artiesten die een bijdrage leveren aan Rockstar vindt je hier.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “Let It Be”, ons favoriete nummer van Rockstar, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
