Peter Hook & The Light @ Het Depot: Tussen gezapig en legendarisch

Leuven staat in alle eerlijkheid niet meteen bekend om zijn talrijke toeristische trekplijsters, maar toch bood de stad aan de Dijle gisterenavond onderdak aan een levende legende. Peter Hook maakte in een vorig leven het mooie weer als bassist bij Joy Division en het daarin overgevloeide New Order. Die laatste band verliet de Brit in 2007, om zich enkele jaren later volledig te storten op zijn eigen project: Peter Hook & The Light. Onder die noemer tourt de man tegenwoordig de wereld rond, met als idee een dubbele set voor te stellen bestaande uit de discografieën van Hooks grootste successen. Een tour die gisterenavond dus halt hield in een al lang op voorhand stijf uitverkocht Het Depot, gevuld met een publiek dat een lange avond tegemoet ging.

De Leuvense concertzaal blinkt er weliswaar al langer in uit om shows op een onpraktisch laat uur te laten beginnen, maar uiteindelijk kon de organisatie er gisteren niet zo heel veel aan doen. Doordat Hook twee volwaardige sets wilde spelen, en bijgevolg ongeveer twee en een half uur op het podium stond, weerklonk er tot half twaalf muziek door de boxen van Het Depot. Het eerste uur en kwartier was dat uitsluitend materiaal van New Order, te beginnen met “1963”. En het moet meteen gezegd dat dat een start in mineur was. Het geluid zat helemaal niet goed, waardoor Hooks stem verdronk in dofheid tussen alle instrumenten. Je zag dat het de man niet bepaald gelukkig maakte, want hij en zijn band gaven de eerste tien minuten zowat permanent aanwijzingen aan de geluidsman.

Eens de bedenkelijke blikken op het podium minderden, bleek vanuit de zaal dat de Brit simpelweg niet de beste zanger was. Dan dus maar de bas laten spreken, want ondanks dat het begin van de set redelijk verwaarloosbaar was, trad de man in “Touched by the Hand of God” wel een eerste keer naar voren met zijn snaarinstrument. Het maakte hier en daar iets los in Het Depot, want afgezien van een paar enthousiast opgestoken handen, viel vooral op dat er nogal statisch naar het podium werd gegaapt. Het waren de paar enthousiastelingen die Hook ook wat losser kregen, al zou zijn norse, ietwat arrogante aura de hele avond lang blijven overheersen. Hallo’s of bedankjes kwamen er nooit; het draaide vooral om de muziek.

En geleidelijk aan kwamen die iconische beats van New Order er ook alsmaar meer door. “Everything’s Gone Green” kwam bijvoorbeeld lekker binnen, terwijl Hook zich in “Temptation” dan weer zelf helemaal liet gaan. Het zag er met andere woorden naar uit dat de set richting een hoogtepunt opbouwde, met “Blue Monday” middenin de show als bedoelde ontploffing. Zoals gezegd bleef het op vlak van sfeer in de zaal echter altijd bijzonder bescheiden, met hier en daar een opflakkering. Zelfs bij de grootste hits heerste er met andere woorden een ‘we stonden erbij en kijken ernaar’-gevoel, en dat werkte ook niet bepaald bevorderend voor de totaalbeleving. Ondanks dat er dus geen woord te veel werd vuilgemaakt tussen de nummers, begon na een tijd op te vallen dat het geheel nooit echt vol binnenkwam. We kregen wel wat mepjes, maar die serieuze uppercut bleef uit.

Dat de gitarist “The Perfect Kiss” voor zijn rekening nam, hielp daar niet meteen bij, daar hij ook hier niet voor de microfoon geboren was; en van dan af aan werd het alleen maar slordiger. Met zo nu en dan een instrumentaal stuk waarin Hook zijn klasse kon tonen, werd dat telkens wel in evenwicht gehouden, maar als het hoogtepunt van een nummer als “Shellshock” een fan is die een bezwete handdoek krijgt toegeworpen, dan weet je dat het moeilijk wordt. En al zeker toen bleek dat de drummer de strakke beat van “Bizarre Love Triangle” niet eens zelf speelde. Een raar beeld, dat duidelijk maakte dat het tijd werd om de volgende set te starten. Hitje “True Faith” luidde uiteindelijk nog op een ietwat enthousiaste manier een tiental minuutjes pauze in, waarna het Joy Division-gedeelte aan de beurt kwam.

Een aantal mensen hielden het in de pauze voor bekeken – Geen fan van Joy Division? Of ze wisten simpelweg niet dat er een tweede deel volgde? – waardoor het begin van “In a Lonely Place” even nodig had om echt binnen te komen. Hoe dan ook merkte je wel aan alles dat Hook zich nu zelf meer amuseerde; hij kon iets intensiever spelen op de meer rockerige sound. Het was daarom telkens jammer dat de man ook het vocale voor zijn rekening nam, want dan stortte het plaatje voor een stuk in. Je zou bij een nummer als “Failures” zelfs beginnen denken dat Peter Hook & The Light misschien beter uit de verf kwam, mocht het een instrumentale band zijn, maar kijk, de Brit werd al eerder ‘de zanger die niet kan zingen’ genoemd.

En gelukkig hielp het tempo dat van dan af aan in de set kroop ook wel. “Warsaw” wiste de slordige sfeer enigszins uit, terwijl Hook in “Leaders of Men” eindelijk eens echt gemeend intens overkwam. Hit “Digital” zat dan ook op de ideale plek in de set, net als “Transmission”; in beide nummers kon de Brit volop zijn eigen ding doen, hetzij voor heel wat gsm-schermpjes, maar daar trok hij zich bitter weinig van aan. Wat Hook wel iets kon schelen, was een man die doorheen de set af en toe al eens van zich liet horen, om dan tijdens “She’s Lost Control” op het podium te klimmen. Je zag Hook achteraf zuchtend met zijn ogen rollen, om de persoon in kwestie niet veel later uit de zaal te laten zetten.

Een smet op een uiteindelijk toch al vrij middelmatige avond, die gelukkig wel nog op een positieve noot werd beëindigd. Na het coole instrumentale “Incubation” kregen we nog een ode aan wijlen Ian Curtis in de vorm van het legendarische “Atmosphere”, om dan feestelijk af te sluiten met klassieker “Love Will Tear Us Apart”. Hook zou tijdens dat nummer nog voor een gezamenlijk meezingmoment zorgen, om daarna zijn T-shirt uit te trekken, zijn bijna 70-jarige bovenlichaam te showen en het shirt dan in het publiek te gooien. Na een globaal beeld op de avond te werpen, best wel vreemd, maar in de heat of the moment bij het einde van de set ook wel te begrijpen.

Peter Hook bewees samen met The Light in Het Depot waarom hij de titel van levende legende meer dan terecht verdient. Het is straf om te zien aan hoeveel klassiekers hij meewerkte en hoe zijn spel de sound van zulke grote bands heeft beïnvloed. Jammer genoeg was het idee gisterenavond vaker wel dan niet indrukwekkender dan de uitvoering. Hook is een goeie muzikant, maar niets kan ons van het idee ontdoen dat hij zowat permanent met frisse tegenzin op het podium stond. Hij deed niet meer dan zijn ding, maar blonk daar ook niet per se heel erg in uit. Muzikaal durfde het allemaal al eens erg gezapig binnenkomen, terwijl het vocaal zowat altijd ondermaats was. En dan maken wereldhits als “Love Will Tear Us Apart” natuurlijk wel wat goed, maar tijdens een set van twee en een half uur is dat over het algemeen gezien niet voldoende. Peter Hook & The Light raakte gisterenavond met andere woorden met de hakken over de sloot, en dat dankzij het legendarische duwtje in de rug dat de man heeft door zijn status.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

New Order

1963
Hurt
Touched by the Hand of God
Ceremony
Everything’s Gone Green
Temptation
Blue Monday
Confusion
Thieves Like Us
The Perfect Kiss
Sub-Culture
Shellshock
State of the Nation
Bizarre Love Triangle
True Faith

Joy Division

In a Lonely Place
No Love Lost
Komakino
Failures
Warsaw
Leaders of Men
Digital
Autosuggestion
Transmission
She’s Lost Control
Incubation
Dead Souls
Atmosphere
Love Will Tear Us Apart