Er is tot op vandaag een soort misconceptie dat alle muziek uit Azië meteen ook K-pop is; meteen ook een idee dat de dames van CHAI willen ontkrachten. Het viertal komt eerst en vooral niet uit een van de Korea’s, maar uit het Japanse Nagoya. Je zou dan kunnen denken dat er ons gisterenavond een avondje J-pop te wachten stond, maar ook dat klopte niet. Deze groep heeft namelijk een geheel nieuw genre tot leven gewekt: neo-kawaii, oftewel een hedendaagse vorm van ‘schattig’. Tweelingzussen Mana en Kana vertalen dat samen met vriendinnen Yuna en Yuuki op het podium in een met roze doordrenkte ode aan de menselijke imperfecties, met alle knotsgekke details erop en eraan. Dat klinkt allemaal misschien een beetje abstract, maar het zelfgetitelde vierde album van CHAI dat ze kwamen voorstellen, was dat in zekere zin ook. Het was met andere woorden een speciale ervaring in de Botanique; eentje die je moest meemaken om het helemaal te snappen.
En blijkbaar ook eentje waar niet heel veel mensen zin in hadden, want voorprogramma bontridders moest het doen met een belachelijk lege, en tevens verkleinde, zaal. Sam De Clercq is binnen dit project echter een eenzame ridder die het gewapend met een gitaar en een elektronicacomputer best wel moeilijk had om de Orangerie mee te krijgen. Een ietwat ongemakkelijke kennismaking was het logische vervolg, al werd het niet meteen beter aan de hand van de muziek. Het kwam allemaal een beetje houterig en diy over, en ook de stem van de jongedame was niet altijd even toonvast. Dat laatste speelde ze echter wel uit als een charme, want eenmaal ze haar gitaar achterwege hield – die overheerste overigens toch al ietsje te veel – nam een soort kinderlijk enthousiasme over. Groovy beats zorgden voor enige vorm van beweging en konden zo het matige begin toch nog wat goedmaken.
In het halfuurtje tussen bontridders en CHAI hadden er een paar extra mensen de weg naar de Botanique gevonden, maar de zaal bleef over het algemeen wel bedroevend gevuld. Het zorgde meteen ook voor een wat ongemakkelijke opkomst; alsof die nog niet bevreemdend genoeg was. De vier dames waren gehuld in een soort knalroze Teletubbie-pakken en voerden op “IN PINK” een synchrone choreografie op, waardoor we even ogen tekort kwamen. Door het enthousiasme en de overweldiging voelde het soms zelfs een beetje lachwekkend aan, maar het moet gewoon gezegd zijn dat het werkte. Ondanks dat de muziek vrij dunnetjes binnenkwam, zoog CHAI de Orangerie vlotjes mee in haar wereld. Terwijl Yuna en Yuuki respectievelijk de drums en synths voor hun rekening namen, zoog de tweeling voor hen alle aandacht naar zich toe. Soms een beetje cringe, maar het hoorde er allemaal bij.
In gebrekkig Engels en met enkele hyperkinetische danspasjes werd het alsmaar cooler, met bij “PING PONG!” een eerste hoogtepuntje. De band veranderde plots in een met Tetris-geluiden smijtend dj-duo, en met een kwinkslag naar Donna Summer leek de avond definitief op gang te komen. Dat het publiek ook alsmaar losser werd, speelde alsmaar meer in het voordeel van CHAI. Zeker toen laatstgenoemde song overliep in “ACTION”, dat werd vergezeld van een choreografie die de vier leden intensief volgden. Neo-kawaii is een genre apart, maar eenmaal we door de overweldiging heen keken, snapten we wel waar de dames naartoe wilden.
“Nobody Knows We Are Fun” leek dan ook op het ideale moment in de set te zitten, want van dan af aan was iedereen mee. Bij “Plastic Love” konden we dan voor het eerst ook spreken van een echte band, daar Mana en Kana de gitaar en synths bovenhaalde en zo hun vriendinnen vervoegden. Het geheel kreeg zo ook een gigantisch funky randje, dat meteen ook werd doorgetrokken in “Driving22”. Stilstaan was met andere woorden geen optie meer; voor de dames het signaal om het tempo wat op te drijven. Onder het motto ‘normaal is niet normaal’ rolde “NEO KAWAII, K?” de rode loper uit voor het gigantisch coole “We The Female!” dat, hetzij binnen de perken van CHAI, een rockjasje aan kreeg. Inclusief koebelsolo.
Met het daaropvolgende “Cool Cool Vision” schoot de vlam definitief in de pan, daar een ruwere gitaar hand in hand ging met elektronica, maar het tegelijkertijd ook indrukwekkend was om te zien hoeveel energie er uit zulke kleine bandleden bleef komen. Een eigen interpretatie van Basement Jaxx’ “Where’s Your Head At” bleek daarin misschien wel even gek als geniaal. CHAI bleef als een bezetene in het rondspringen, om dan met “Donuts Mind If We Do” wat gas terug te nemen en met een mix van groove en melancholie een einde te breien aan de set. Dat was echter buiten het enthousiasme van de zaal gerekend, want de dames kwamen terug voor een knallend “N.E.O.”, dat zelfs een punky randje kreeg. Een kers op de taart als het ware, die eigenlijk een beetje teniet werd gedaan door uiteindelijke afsluiter “KARAOKE” die maar wat bleekjes uitviel.
CHAI was met andere woorden een ware beleving in de Botanique. Langs de ene kant maakten de vier alle stereotype beelden over Japanse muziek helemaal waar, maar langs de andere kant deden ze dat ook wel op een gigantisch entertainende en enthousiaste manier. Waar de groep op plaat soms een beetje pitloos kan uitvallen, maakte ze dat gisterenavond ruimschoots goed door bij momenten vlammend voor de dag te komen. De ene keer een beetje gemaakt, de andere keer simpelweg plezant. CHAI zag het leven door een fluoroze bril en zorgde ervoor dat de paar tientallen aanwezigen de wereld ook zo konden zien. Speciaal was misschien wel het sleutelwoord bij deze concertavond, niet in het minst omdat het viertal ons leerde dat dat iets positiefs is.
Setlist:
MATCHA
IN PINK
PARA PARA
From 1992
PING PONG!
ACTION
Nobody Knows We Are Fun
GAME
Plastic Love (Mariya Takeuchi-cover)
Driving22
NEO KAWAII, K?
We The Female!
Cool Cool Vision
Hi Hi Baby
END
Donuts Mind If We Do
N.E.O.
KARAOKE
