Robert Finley @ Botanique (Rotonde): Een ontroerende glimlach

Het is nooit te laat om iets met jouw passie voor muziek te doen. Robert Finley kan daar een paar liedjes over meezingen. Als oorlogsveteraan en ex-timmerman koesterde hij lange tijd de droom van een bestaan als artiest en die droom kwam een kleine zeven jaar geleden in vervulling. Als prille zestiger veroverde Finley met zijn debuutalbum Age Don’t Mean a Thing de harten van de soulgemeenschap. Zijn stap richting het grote publiek maakte hij onverwachts in de castingshow America’s Got Talent, waar hij het tot de halve finales schopte. De commerciële doorbraak bleef gelukkig uit, maar zijn fanbasis groeide wel mooi mee met elk album dat hij uitbracht. Eind oktober bracht hij met Black Bayou zijn vierde langspeler uit, waarvoor hij wederom samenwerkte met mentor Dan Auerbach. Auerbach was er gisteren in Brussel niet bij, maar ook in zijn eentje stal Finley de show met een hartverwarmend optreden.

De Rotonde was mooi gevuld voor Bertrand Lani, een 35-jarige singer-songwriter uit het Wilde Westen van Wallonië: Namen. Hij verkondigde na het tweede nummer grote fan van Finley te zijn en maanden geleden tickets gekocht te hebben voor deze show, alvorens vijf dagen voor de show gevraagd te worden als voorprogramma. In duo opstelling charmeerde Lani met kleinschalige country- en bluesnummers. Zijn begeleidingsband The Mudbugs moest hij noodgedwongen thuis laten, maar dat deerde ons allesbehalve. In alle eenvoud en met Valentin op de contrabas lukte het Bertrand Lani ook wel om iedereen geboeid te laten luisteren. Af en toe wat afwisseling had naar het einde toe geen kwaad gedaan, maar al in al vervulde de Namenaar zijn taak met onderscheiding.

Het was inmiddels negenen toen de drie muzikanten het podium betraden en ze Robert Finley op gepaste wijze introduceerden. Nog voor hij een noot had gezongen van “Sharecroppers Son” had hij ons eigenlijk al voor zich gewonnen en dat met een korte, doch zeer kordate toespraak. Het belangrijkste moment van de avond was namelijk dat we er waren om hem te zien en steunen, en daarvoor was hij ons al op voorhand dusdanig dankbaar voor. Die dankbaarheid zette Finley om in een mooi begin van het optreden dat met “Miss Kitty” en “Medicine Woman” redelijk ontroerend werd ingezet. Uitgedost in een leren broek, glitter jasje en zijn kenmerkende hoed durfde hij echter ook wel eens te swingen, wat hij ook deed met het aanstekelijke “What Goes Around (Comes Around)”. Zijn heupen en knieën mogen hun beste tijd al gehad hebben, maar ze loskrijgen lukte wel nog net.

Robert Finley is voor zeventig procent blind, maar dat beperkte hem allesbehalve in het neerzetten van een goede show. De grootste reden daarvoor is de onvoorwaardelijke steun van zijn oudste dochter Christy Johnson, die als een pilaar en houvast een morele en muzikale steun bood. Ze fluisterde hem bijvoorbeeld door welk nummer zou volgen, gaf hem bij momenten een handdoek om zijn zweetparels af te drogen en zorgde er ten slotte voor dat Finley af en toe eens kon zitten. Tijdens dat zitten pakte onze favoriete bluesman uit met iets sentimenteler werk, al was het nooit zijn bedoeling om ze te muteren tot tranentrekkers. “Empty Arms” was zo’n kenbaar moment dat een gevoelige snaar raakte, evenals het zo persoonlijke “Nobody Wants To Be Lonely”, dat hij schreef nadat hij een vriend was gaan opzoeken in een verzorgingshuis voor mensen op leeftijd en de eenzaamheid die hij daar rond om hem heen zag.

De driekoppige band van Robert Finley onder leiding van drummer Charlie Love hield zich het liefst van al op de achtergrond en genoot ervan om Finley zelf in de kijker te zetten. Toch pakten ze ook wel eens hun moment, getuige het schitterende “Tell Everybody” waar ze mits wat virtuositeit het repetitieve konden doorbreken. Het zeer bluesy “Sneakin’ Around” werd met nog net iets meer groove gebracht en tijdens “Livin’ Out A Suitcase” kon er finaal zelfs een gitaarsolotje vanaf. Voor de rest hield de band het bij een subtiele speelwijze die de rode loper uitrolde voor de grootmeester zelve. De hoge noten bleken trouwens allesbehalve een probleem te zijn voor Robert Finley, zo hoorden we bij het oerdegelijke “I Can Feel Your Pain”. Kippenvel was ondertussen geen zeldzaamheid meer.

Christy Johnson bleef haast het hele optreden lang aan de zijde van haar vader staan en die wou haar ook haar gloriemoment gunnen. Het werd een uitgesponnen hattrick aan covers van onder meer “I’d Rather Go Blind” waar de vocale uithalen van Johnson eveneens indruk maakten. Het muzikale gen zit dus in het bloed en met enige trotsheid genoot de vader op zijn stoel voor de tijdelijke protagoniste. De entertainer en performer in hem had gelukkig nog wat energie over en zo kregen we omstreeks het uur met “You Got It (And I Need It)” een vrolijk brokje te behappen. Het ene hoogtepunt volgde op het ander en binnen die categorie konden we op deze zondagavond ook “Souled Out On You” rekenen. In een iets speelsere en swingende versie gingen we los en genoten we van de veelzijdige stemklanken van de zestiger.

In zijn bindteksten maakte hij geregeld al eens een grapje, maar tegelijk stak hij ook heel wat levenswijsheden en tips in zijn tussenstukken. Van een man met een dergelijk turbulent leven achter de rug kan je alleen maar leren en de boodschap was hoe dan ook steeds positief. De kern van “Get It While You Can” is nochtans zeer simpel, al maakt dat de essentie van de wijsheid er niet minder om. Na “Waste of Time” dook hij met dochterlief even de coulissen in, terwijl zijn band vroeg of we nog zin hadden in nog een laatste nummer. De vraag stellen, was ze ook beantwoorden. Voor “Alligator Bait” nam Robert Finley opnieuw plaats op de stoel om het verhaal van Black Bayou ten beste te kunnen brengen. Afwisselend zingend en vertellend hield hij ons bij de les, en een uitverkochte Rotonde hing gefascineerd aan zijn lippen. Ten goede einde kon er weer geswingd worden dankzij “Make Me Feel Alright”, dat mits een spetterende slotfase de kers op de reeds overheerlijke taart was.

Robert Finley glimlachte meer dan zeventig minuten onafgebroken en verspreidde voor en tijdens zijn nummers een positieve boodschap. We doen onze hoed af voor de bijna zeventiger, die met een dusdanige levensvreugde anderhalf uur toonde dat hij geboren is om op een podium te staan. Valt alleen te hopen dat Black Bayou niet zijn laatste wapenfeit gaat worden, en dat wij en hij nog vele jaren kunnen en mogen genieten van de meest authentieke soul- en bluesmuziek die je momenteel kan vinden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Sharecroppers Son
Miss Kitty
Medicine Woman
What Goes Around
Empty Arms
Tell Everybody
Nobody Wants To Be Lonely
Sneakin’ Around
I Can Feel Your Pain
Livin’ Out of a Suitcase
I’d Rather Go Blind (Etta James cover)
Tennessee Whiskey (David Allan Coe cover)
Clean Up Woman (Betty Wright cover)
Holy Wine
You Got It (and I Need It)
Souled Out on You
Get It While You Can
Waste of Time