De Belgische deathmetalformatie Carnation maakt van het nieuwe decennium gebruik om zichzelf in een nieuw jasje uit te dossen. Op de hoes prijkt een nieuw, scherper logo en het ditmaal meer mysterieuze artwork steekt af tegen de desolate landschappen die voorheen onze aandacht moesten trekken. Nochtans maakt Carnation deel uit van de zogenaamde revival van oldschool deathmetal, een stroming die bewust teruggrijpt naar het geluid van deathmetalbands uit het begin van de jaren negentig. Inderdaad, op Chapel of Abhorrence uit 2018 en Where Death Lies uit 2020 slaagde de band erin om zich twee deathmetalstijlen van weleer eigen te maken.
Enerzijds harkt Carnation terug naar de Floridiaanse deathmetal à la Morbid Angel en Cannibal Corpse. Vooral de ‘Corpsegrinder-esque’ grunts van Simon Duson vormen een treffende gelijkenis met deze laatstgenoemde band. Anderzijds incorporeert de groep de zwaar gedetunede ‘buzzsaw’-gitaartoon en melodische riffs uit de Zweedse deathmetalscene met bands zoals Entombed, Dismember en later Bloodbath. Met deze ongekunstelde mengelmoes aan stijlen plaatste Carnation zich onverwijld aan de top van de bescheiden Belgische deathmetalscene.
De herboren visuele stijl van Cursed Mortality vertaalt zich onmiddellijk naar een nieuwe muzikale richting. De openingstrack “Herald of Demise” experimenteert met sombere synthesizers (intro, omstreeks 3:40) en is doordrenkt van melodische gitaarsolo’s van niemand minder dan Andy LaRocque. Deze Zweedse gitarist, vooral bekend van King Diamond, speelde op Individual Thought Patterns van Death, een album waarop die band het strakke keurslijf van deathmetal verruimde met meer progressieve elementen. Zeker in vergelijking met vorig werk, is ook de nieuwe schijf van Carnation aanzienlijk progressiever. Naast de toevoeging van klavierklanken, verkent de band ditmaal ook akoestische passages, zoals te horen is in “Replicant” (0:24) en “Cursed Mortality” (1:50). Op deze nummers waagt Duson zich bovendien voor de eerste maal aan cleane vocalen. Daarnaast toont hij een meer genuanceerd scala aan grunts dan voorheen, waardoor hij lijkt uit te stijgen boven de eenvoudige imitatie van George ‘Corpsegrinder’ Fisher.
Daarnaast heeft Cursed Mortality een veel melodischer karakter. Nummers zoals “Herald of Demise” (1:57), “Dutroux” (0:22) en de coupletten van “Metropolis” bevatten ingenieuze, gelaagde melodische passages. Volgens de band zelf is deze aanpak beïnvloed door traditionele metalklassiekers zoals Somewhere in Time van Iron Maiden. In ieder nummer staat minstens één prominente melodische gitaarsolo, waarvan die in “Submerged in Deafening Silence” (vanaf 3:00) vergezeld van een groovy breakdown een van de hoogtepunten van het album vormt. Over het algemeen resulteert deze progressieve benadering in meer meeslepende songwriting. Doorheen het album worden melodische passages, groovy secties en snellere, agressieve stukken naadloos met elkaar afgewisseld. Met name de groovy breakdowns in “Maruta” (2:57) en “Dutroux” (1:20) vallen op. Ook wat de songteksten betreft, is er een verschuiving merkbaar. Carnation verhaalt niet langer uitsluitend over traditionele horroronderwerpen ontsproten aan de menselijke fantasie, maar haalt inspiratie uit gruweldaden uit het echte leven (“Maruta” en “Dutroux”), sciencefiction (“Metropolis”) en de vergankelijkheid van het leven (“Replicant” en “Cursed Mortality”).
Liefhebbers van de vroegere en meer traditionele stijl van de Carnation, wees gerust. Sommige tracks grijpen namelijk ook terug naar de voormalige retro-stijl van de band. Zo zit “Maruta” boordevol riffs die rechtstreeks uit het handboek van Left Hand Path lijken te komen. “Cycle of Suffering” wisselt typische Zweedse D-beat passages af met mid-tempo breakdowns die evengoed door Cannibal Corpse konden geschreven zijn, precies zoals we van de band gewend zijn op hun vorige twee albums. Cursed Mortality sluit af met de gelijknamige en epische titeltrack. Met een akoestische intro, gevolgd door een melodische solo, synthesizers en cleane vocalen dient het nummer als een uitstekende weergave van de nieuwe stijl van de band.
Ook in het verleden hebben traditionele deathmetalbands met succes progressieve elementen opgenomen. Denk aan Pestilence met Testimony of the Ancients uit 1991, Edge of Sanity met Crimson uit 1996 of het eerder genoemde Death. Ondanks het feit dat menig metalliefhebber terughoudend is als het gaat om al te ingrijpende stilistische veranderingen, lijkt wat Carnation heeft bereikt op Cursed Mortality haast een natuurlijke evolutie. De band slaagt erin om zijn retrokarakter te behouden en tegelijkertijd vernieuwend te klinken. Op deze manier bevindt Carnation zich op dezelfde golflengte als Necrot, 200 Stab Wounds of Gatecreeper, die eveneens hun inspiratie putten uit de oldschool deathmetalscene en er tegelijkertijd een eigen draai aan geven.
Voor wie de nieuwe stijl van Carnation wil ervaren, speelt de band op 3 november zijn cd-release show in het Cultuurcentrum Zwaneberg.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Maruta”, ons favoriete nummer van Cursed Mortality, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
