Briqueville, de band die zijn naam ontleent aan het dorp waar ze vandaan komt, huldigt zich al sinds het ontstaan in een waas van mysterie. De namen van de bandleden zijn nog steeds onbekend en ook tijdens optredens vallen de maskers niet af. Intussen is de band al negen jaar verder sinds debuutalbum Briqueville en het vierde album is toepasselijk genoeg IIII gedoopt. Het vorige album dateert al van 2020; hoog tijd dus voor een vervolgstuk. Ga in de muziek van de band uit Steendorp niet op zoek naar funky ritmes of catchy meezingers – het genre ‘doom’ lijkt voor deze groep te zijn uitgevonden. Briqueville kenmerkt zich door elk nummer de naam ‘AKTE’ te geven, in chronologische volgorde. Aangezien voorloper Quelle eindigde met “AKTE XV”, begint IIII logischerwijs met “AKTE XVI”.
Laten we direct de olifant in de kamer benoemen: IIII verschilt wel wat van z’n voorgangers. Ja, de lang uitgerekte soundscapes definiëren nog steeds het geluid en het vat vol onheil loopt bijna over van de diepe baslijnen. Toch is er een merkbare evolutie in de muziek van de muzikanten uit het Waasland. De gelaagdheid van geluid wordt aangedikt met zangpartijen, die het geheel net wat meer kleur geven. Ook instrumentaal evolueert de band: alles klinkt net wat meer afgewerkt en meer gepolijst. Proper klinkt de muziek nog steeds niet – het is de heerlijke gelaagdheid van vettige en pulserende klanken die ons meeneemt in het emotionele verhaal dat de band wil vertellen.
Je moet er even op wachten, maar wanneer op “AKTE XVII” de oorverdovende muur van muziek doorbroken wordt door een hypnotiserende mannenstem, verandert er ook muzikaal wel wat. Het tempo gaat wisselend omhoog en omlaag, de toetsen gaat wat naar de achtergrond en het gitaarspel neemt de bovenhand. Elk nummer van IIII draagt bij tot de volledigheid van het album, wat het moeilijk maakt om nummers als eenheid te beluisteren. Het beluisteren van het album vraagt wat tijd en aandacht, al is een luisterbeurt van deze vijf nummers tellende langspeler op z’n best wanneer ze in één keer gebeurt.
Hoewel elk nummer een eigen stijl en sfeer heeft, is vreemde eend in de bijt toch “AKTE XIX”. Een volledige afwezigheid van gitaar en een minimale inbreng van drums zorgen er in combinatie met ijzingwekkende stemmen voor dat dit nummer klinkt als een lege kerk die je met een hol gevoel achterlaat. Als een schim nestelt dit lied zich in de donkerste hoeken van de kamer. De leegheid van de muziek komt als een sloophamer binnen en wat zijn we blij als we op afsluiter “AKTE XX” eindelijk weer warme gitaarklanken horen. De afwisseling tussen koud en warm bouwt op naar de climax die we op het twaalf minuten durende nummer mogen ervaren. Met wat geduld breekt de boel na een dikke zeven minuten open, zonder echt te ontploffen. IIII wordt eigenlijk maar één keer écht hard: “AKTE XVII” kent invloeden uit de metal- en thrashwereld. Hoe de gitaar daar tegen het einde overslaat, is iets wat we in de postmetalscene maar weinig tegenkomen. Het hoeft niet altijd harder en luider te zijn; de sterkte van dit album zit ‘m in de details.
In de kweekvijver van talent die we in België intussen stilaan gewoon zijn, toont Briqueville zich nog steeds als garantie op kwaliteit. Op IIII is in elk lied wel iets nieuws te ontdekken en weet de band met succes de verschillende elementen te combineren tot een volwaardig album. Elk onderdeel van elke ‘AKTE’ boort een nieuwe emotie aan en toont zich kenmerkend in de zoektocht naar de dynamiek tussen warm en koud, stilte en luidheid. Zo angstaanjagend als sommige klanken zijn, zo gezellig zijn andere delen. IIII is het beste album van Briqueville tot nu toe en hiermee bewijst de groep te blijven evolueren en zich nog steeds heruit te vinden.
Op 9 november stelt de band zok, nieuwste boorling live voor in de Botanique; tickets zijn nog steeds te koop.
Facebook / Instagram / Bandcamp
Ontdek “AKTE XIX”, ons favoriete nummer van IIII, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
