België loopt vol fantastische noiserockgroepen. HEISA, Crowd of Chairs of bijvoorbeeld Raketkanon hebben duidelijk hun stempel gedrukt op wat ons land te bieden heeft aan loeiharde herrie. Toch is voor ons de regerende koning der Belgische noiserock misschien wel Youff, een groep die live complete chaos verzoent met een soort kinderlijke speelsheid. Het was sinds 2019 geleden dat we nieuwe muziek van het vijftal te horen kegen, maar daar komt bij deze verandering in.
Wat Youff in eerste instantie typeert, zijn de wilde vocalen van Michiel De Naegel, een soort hyperkinetisch ventje dat live het podium rondhuppelt en dat op plaat ook lijkt te doen. Hij speelt gitaar in 30,000 monkies en bedacht de de meest absurde show met klassieke muziek onder pseudoniem Joeri Chipsvingers. Soms is hij heel kinderlijk, maar dan plots heeft hij je volledig vast met al zijn hyperactieve stuiteringen, wilde uitroepen of slopende schreeuwen. Bij Youff is hij vooral een goede schreeuwer, die dat weet af te wisselen met heel wat andere dingen.
Wanneer je hem voor het eerst kattevals hoort in “Third Body”, is het even wennen. Toch accepteer je al snel dat deze unheimliche manier van zingen net ook de kracht is. In “Innersmine” zijn het meer agressieve grunts en een soort manische dronkenman à la Swans. “Totem” is bijna een powerviolence-opera. Het is deze unieke manier van spelen dat Youff zo leuk maakt. De Naegel is een geweldige frontman die zowel live als op plaat zijn hyperenergie perfect weet te vertalen.
Instrumentaal is Youff even vernietigend. De gitaren zijn het muzikale equivalent van Gold Strike; ze snijden je traagjesaan open, maar tegelijkertijd word je verdoofd. Soms is het de voortstuwende, maar immer verwarrende instrumentatie die iets van Daughters wegheeft. Op andere momenten is het onvergeeflijke hardcore. Maar ook hier zijn het de absurdistische onverwachte plotwendingen die Youff Youff maken. Zo is er “Foreveroptimist”, waar de emoviolence plots iets van IDLES wegheeft, of het einde van “Innersfine”, waar het vooral puffen en hijgen is.
Heydays is herrie. Goede herrie. Zo van die herrie die je frontaal mept, dan even lieflijk over je bol streelt om je vervolgens terug keihard te meppen. Youff is genadeloos. Het is een gevecht waarbij je sowieso in het nadeel bent. En toch geniet je ervan. Buiten dat alles retestrak is, is het niet het meest unieke. Toch weet Youff, met De Naegel vooraan, steeds te verrassen. Zowel qua plottwists al Het geheel was de vijf jaar wachten waard.
Ontdek “Innersmine”, ons favoriete nummer van Heydays, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
