© Lindsey Byrnes
2023 is een jaar vol hoogtepunten voor de Amerikaanse Nicholas Miller. Zijn intussen vrouw antwoordde hem enkele weken geleden met een volmondige ‘ja’ en in zijn professionele leven bracht hij in het voorjaar het titelloze ILLENIUM uit. Het werd een crossoveralbum dat de soundtrack van zijn jeugd representeert en wat afstand nam van de stevigere future bass en trapreputatie die de dj-producer toch nog steeds geniet bij de doorsnee edm-liefhebber, zoals in zijn The Chainsmokers-samenwerking “Takeaway“. Zestien tracks, waaronder samenwerkingen met Skylar Grey en Avril Lavigne, haalden de tracklist die naar eigen zeggen voorbestemd is om door een liveband gespeeld te worden.
Dat is dan ook exact het opzet van vanavond. Benieuwd hoe dat zal klinken – want wij kennen ILLENIUM live toch vooral als dj – maken we de oversteek van Brussel-Centraal naar La Madeleine om te ontdekken of de artiest zijn beloofde “Insanity” kan waarmaken.
Na een valse start omdat er geen microfoon klaarstond, is ’take two’ wel geslaagd. Met brave pop(rock)liedjes opent de Amerikaanse singer-songwriter Annika Wells en haar keyboardspeelster deze Brusselse zaterdagavond. Na twee liedjes slaat ze zelf haar elektrische gitaar om, om wat meer pit in het refrein van “i wanna rip ur clothes off!!!!” te stuwen. Het klinkt leuk en dat is het ook, maar de aansluiting bij het type muziek van de avond missen we wel wat. Die komt er met “Stay High”, waarbij de melodieuze trap meteen meer reactie ontketent en de hoofden voor de eerste keer een knikbeweging maken. Afsluiten doet Wells met “Fuck Being Sober”. Hoewel de backingtrack goed meeloopt, kan La Madeleine zeker nog genieten van haar performance, zo blijkt achteraf wanneer ze met een liefdevol applaus terug de coulissen in wordt gestuurd.
‘A sound from the clouds’, zo omschrijft Said The Sky zijn muziek zelf. De Amerikaan laat er geen gras over groeien om zijn naam waar te maken. Al van het begin af aan overvallen zijn hemelse trapbeats ons. Ook de natuur en luchtvisuals dragen bij aan het concept, maar het blijft wel gewoon een dj-set die niet genoeg blijkt om ons te blijven boeien. In de breaks en opbouwen naar de drops keert de elektrische gitaar terug, weliswaar op tape. We horen vooral softe, luchtige trap met heel wat rock- en metalinvloeden van de Amerikaanse producer, met een sporadisch uitstapje naar future bass en dubstep. Zo zoeven “Light” van San Holo en “Emotion Sickness” van Said The Sky zelf voorbij in de mix. Na een iets te lange set, luidt de conclusie dat de Amerikaan zeker een geschikte opener voor ILLENIUM vormt. We hoorden heel wat leuke tracks die goed aan elkaar gemixt werden, maar na een tijdje begon het wat te vervelen door de muzikale eentonigheid en het beperkte visuele gebeuren. Nota op het rapport: is net niet compleet en veelzijdig genoeg om zichzelf tot een volwaardig voorprogramma te kronen.
Dan zijn we meer fan van de aanpak van ILLENIUM. Hij bestijgt het podium samen met een toetsenist (die Said The Sky zelf blijkt te zijn), een drummer en een gitarist, en meteen wordt de toon bijgesteld; de eerste drops die we krijgen zijn van de vettigste dubstepaard. Drie van de vier heren beschikt op hun eigen plekje over drumstokken, waardoor drums – ofwel vanop het echte drumstel ofwel vanop pads – de meest prominente toevoeging vormen aan de elektronische leidraad. Daarnaast is het ook visueel een zalig zicht om de drie achterste mannen zich soms tegelijkertijd met hun drumstokjes te zien uitleven. Ook op de harde edit van “Shivering” eisen over-the-topdrums hun plaats op en kopieert de decibelmeter als gevolg daarvan de kleuren van de rode lichten.
Ook “Good Things Fall Apart” komt al vroeg aan bod, en spontaan zien we mensen elkaar in de armen vallen en de tekst in elkaars gezicht zingen. Vanuit het niets duikt er dan ineens ook wat drum-‘n-bass op. Het is die variatie die we kunnen appreciëren, want net dat misten we tijdens de dj-set van Said The Sky. Ook de diepgang in de muziek is hier door de instrumenten veel voelbaarder, wat het geheel veel voller en rijker doet binnenkomen.
Naast de passage van de ILLENIUM-tracks, horen we ook wat externe herkenningspunten. Een trapinterpretatie van Hans Zimmers “Time” komt voorbij, net als “Anti-Hero” van Taylor Swift en “Numb” van Linkin Park. De beste remake komt echter van een Skrillex en Fred again..-origineel: “Rumble” werd het ILLENIUM-brein ingetrokken en verpakt in een heftiger en nog zweteriger jasje dan het origineel al is, waarbij de versie van de Amerikaan zeker niet moet onderdoen voor die van de Brit. Het echte clubgevoel dat hier wel bij hoort, missen we echter. Aan de temperatuur zal dat niet gelegen hebben; wel aan de belichting. Daar hadden we namelijk wel wat meer van verwacht, de ILLENIUM-standaarden kennende.
Doorheen de set speelt de groep vaak eerst de originele, radiovriendelijke versie en daarna een hemelse of ranzige edit. Het is een leuk patroontje dat regelmatig terugkeert en tegelijk aan de wensen van elk type bezoeker voldoet. Naarmate het einde van de set nadert, nemen die laatste versies wel de bovenhand. Zo hakt “Feel Something” met Excision en I Prevail er live minstens even stevig in als op plaat. Er wordt luidruchtig meegezongen, terwijl de drops steeds een gortiger kaliber aannemen. In het publiek gaan de handen en hoofden intussen gretig op en neer, opgehitst door ILLENIUMs veelvuldige, typische Amerikaanse schreeuwen vlak voor de drops.
In het laatste deel is daar dan de “Insanity”, al is het zeker niet de meest insane song van de avond. Het zorgt in deze fase van het optreden zelfs meer voor een ‘rustpuntje’, met ILLENIUM die er ook weer even zijn gitaar bijneemt. Uiteindelijk is het “Sad Songs” dat de cirkel letterlijk en figuurlijk rond maakt: een samenwerking tussen de drie artiesten van vanavond, die zich samen op het podium verzamelen voor het laatste nummer. Sad is de aanwezige vibe echter niet. Integendeel: iedereen grijpt nog een laatste keer de kans om zich na een lange, ingetogen opbouw nog even in de hemel te wanen.
ILLENIUM en zijn kompanen maakten er in Brussel een zaterdagavond van hoe die hoort te zijn: een losse en euforische sfeer, een meer dan degelijke muzikale setting en een onverwachte, vettige drop op z’n tijd. Hoewel de lichtshow wat tegenviel, zegevierden de populaire edm-genres van de Verenigde Staten in La Madeleine, tijdens een al bij al gevarieerd en niet-doorsnee concert van een producer die soms ook gewoon achter de CDJ’s staat.
