King Krule @ De Roma: Intieme chaos

Archy Marshall is een man met vele aliassen en daarbovenop van vele markten thuis. Onder de naam King Krule verwierf hij het meeste bekendheid en trad hij woensdagavond ook aan in De Roma. De Brit bracht eerder dit jaar zijn vierde langspeler Space Heavy uit. Het resultaat was andermaal een eigenwijze mengeling van jazz, postpunk en ruwe zang, en wij waren uiteindelijk zeker niet de enigen die het daar warm van kregen. Op deze nieuwe klonk hij nog steeds boos, al was het wel wat gemilderd door zijn prille vaderschapsrol. Het was afwachten of King Krule zijn nieuw werk zou laten doorwegen, of voornamelijk zou teruggrijpen naar doorbraakplaat 6 Feet Beneath the Moon en andere successen. Het bleek een combinatie van beiden te worden.

Het startschot werd gegeven door Okay Kaya, een Noors-Amerikaanse artiest die King Krules hele EU-tour schaduwt. Hoewel startschot; eerder een lieflijk fluitsignaal. A capella liet de zangeres de eerste klanken van de avond tegen de binnenmuren van De Roma weerkaatsen. Lied per lied kwam er steeds meer power in haar performance; waar het eerst erg ingetogen en met licht gitaargetokkel was, werd het steeds meer dansbaar en werd de beattrack opzwepender. De mix tussen r&b, luchtig gitaarwerk, afgewisseld met drums en een grote dosis engelengezang die de frontvrouw voorstelde, konden wij wel smaken. Okay Kaya’s timide houding op het podium voelde anderzijds wat onwennig aan en de stil prevelende interactie tussen zichzelf en haar gitarist getuigden van gebrek aan professionaliteit. Bij het laatste nummer werd duidelijk dat de zangeres een soort verlegen karikatuur van zichzelf speelde, wanneer ze uit het niets helemaal ontbolsterde.

Het gelijkvloers barstte ondertussen helemaal uit zijn voegen toen de hoofdact in het pikkedonker het podium betrad. Eén spot in het midden van de stage bracht licht in de duisternis en richtte zich op de zanger die lekker grauw “Perfecto Miserable” inzette. De frontman werd omsingeld door een halve cirkel aan muzikanten. Achter de band was de albumhoes van Space Heavy in maxiformaat opgetrokken. Het eerste nummer van die plaat kwam er trouwens na drie nummers en een korte adempauze. “Pink Shell” startte met een kalme en ietwat mysterieuze jazzy vibe. Dankzij de diepe tonen uit de basgitaar en agressieve stoten vanwege de sax, ontaarde het nummer in een chaotisch maar retestrak slot.

Die georkestreerde chaos keerde meer dan eens terug. In “Space Heavy” waren gitaarrifs de hoofdanarchisten. Bij “Dum Surfer” waren zowel Marshalls ruwe stem als de drums de schuldigen. Tijdens “It’s All Soop” lag de verantwoordelijkheid dan weer grotendeels bij de lichtman en in “Stoned Again” kon ieder één voor één naar mekaar wijzen en hadden ze allemaal gelijk. Die brokken energie vertaalden zich ook naar het publiek en er werd dan ook vlijtig op en neer gesprongen.

Naast onrust, was er ook tijd voor wat meer laidback nummers. Die werden vooral in het middenstuk gespeeld en puurde de zanger uit dat laatste album. Een soort chill zesluik werd het. “Filmsier” nam ons mee op een druilerige herfstwandeling door de bossen. Rode, oranje en gele lichtjes op het podium duwden ons nog verder het verkleurde woud in. Het melodramatische “Seagirl” liet de hoofden rustig knikken, terwijl een tape van feature Raveena meespeelde. Tijdens de stille momenten van “Tortoise Of Independency” durfde het gepraat van de toeschouwers al wel eens wat luider te worden. Het intieme luik werd zonder schaamte en met hit – aan de hoeveelheid gsm’s in de lucht kunnen we dat toch wel stellen – “Easy Easy” volledig doorbroken.

De saxofonist trok meermaals de aandacht naar zich toe en waande zich de echte ster van de show, door zijn enthousiast spel, maar meer nog wanneer hij de sax liet zijn voor wat die was. In nummers waar geen blazer aan te pas kwam, stond hij niet rustig mee te knikkebollen maar rende hij al swingend heen en weer over het hele podium en vervulde hij de rol van achtergrond- of eerder nog voorgronddanser. Vermakelijk, aangezien er voorts weinig beweging was op het podium. Het was dan ook niet verrassend dat hij bij de introductie van de band, veruit het meeste decibels deed opwekken bij het publiek. De afwisseling in de nummers was groot genoeg, waardoor het steeds interessant bleef. Af en toe waren de pauzes tussen songs iets te lang, zodat het ritme er lichtjes uit geraakte. Toch kunnen we wel begrijpen dat even op adem komen tussen die razende nummers, wel welkom was.

King Krule speelde in De Roma een erg vermakelijke en energetische show. Er werd afgewisseld tussen het ietwat rustigere nieuwe en bonkerige oude werk. Bijgevolg slaagde de band er bijna in ons te overtuigen, tegen alle wetten van de wiskunde in, dat één plus één, toch drie is. Hetzelfde kunstje doen ze vanavond trouwens opnieuw in een uitverkochte Ancienne Belgique.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Perfecto Miserable
Alone, Omen 3
Dum Surfer
Pink Shell
A Lizard State
Space Heavy
Filmsier
Seagirl
Tortoise Of Independency
Empty Stomach Space Cadet
Filmsy
Our Vacuum
Easy Easy
Stoned Again
Seaforth
Baby Blue
Rock Bottom
If Only It Was Warmth
It’s All Soop