Archy Marshall maakt al jaren muziek onder verschillende namen: Zoo Kid, King Krule en zijn eigen naam. Niet veel artiesten hebben er een meer ambitieuze dertien jaar opzitten dan de 28-jarige Londenaar. De zanger, liedjesschrijver en gitarist brak in 2010 voor het eerst door bij het grote publiek toen hij de single “Out Getting Ribs” uitbracht onder het pseudoniem Zoo Kid. Meteen viel Marshalls rauwe baritonstem op in combinatie met heerlijk gitaarspel. De verwachtingen voor zijn eerste album waren dan ook groot. In 2013, toen hij nog een tiener was, kwam dat debuutalbum uit. Bijna onmiddellijk werd 6 Feet Beneath the Moon geprezen dankzij de aanstekelijke mengeling van indie, jazz en een hoop andere genres. Sindsdien bracht King Krule The OOZ uit in 2017 en Man Alive! in 2020. Op elk van deze voorgaande werken vond Marshall zichzelf opnieuw uit en experimenteerde hij met bruisende, expansieve muzikaliteit en ruwe zang. Ook op zijn vierde album doet hij niet anders.
Terwijl The OOZ en Man Alive! dienen als losse series van momentopnames, is Space Heavy een geheel. King Krule verkent op zijn nieuwste album de ruimte tussen twee locaties die hij als zijn thuis beschouwt. Space Heavy is diep intiem en vertelt een verhaal van verloren verbondenheid, waarbij de Londenaar ons uitnodigt om een kijkje te nemen in zijn hoofd. Het is een kans om intense emoties door zijn ogen te zien met indie, jazz, soepele postpunk en stemmige rock op de achtergrond. King Krule combineert deze genres feilloos tot een beklemmend en vol geluid waarin niets verspild wordt. Elke klank in elk nummer is een doelbewuste poging om emotie bij de luisteraar op te wekken. De gitaar is sentimenteel, de percussie is bodemloos, de baslijnen zijn imponerend en Archy’s vocalen zijn diep en veeleisend. Zijn befaamde veelzijdigheid en zijn jarenlange ervaring maken van Space Heavy een levendige creatie vol ontroering.
De allereerste klanken van het album doen denken aan Kubricks A Clockwork Orange. De intro van het nummer “Flimsier” is opgebouwd uit futuristisch klinkende synths die na enkele seconden weer wegebben, maar sporadisch opnieuw hun intrede maken. Nadien klinkt “Flimsier” net als wat we van King Krule gewoon zijn: rustige gitaartokkels vergezelt door zijn kenmerkende baritonstem. In tegenstelling tot het overgrote deel van zijn muzikale oeuvre, lijkt Marhall hier meer te experimenteren met zijn stem. Hij maakt moeiteloos de overgang van gemompelde zang naar onbehouwen gekeuvel. “Flimsier” dompelt ons meteen ook onder in de gevoelens die Space Heavy moeten kenmerken: liefde, angst, verlatenheid en woede. King Krule brengt afgeleefde gitaar, synths en saxofoonklanken samen waarmee hij zijn inmiddels typerende prachtige duisternis tevoorschijn tovert. Ook op zijn vierde album haalt hij zijn sonische en lyrische lexicon evenveel uit zichzelf als uit de inspiratie van buitenaf die onvermijdelijk zijn brein binnen sijpelt.
De twee buitenbeentjes van Space Heavy zijn zonder twijfel “Pink Shell” en “Hamburgerphobia”. Enkel instrumentaal dan, want inhoudelijk zingt King Krule steeds over zijn verbrokkelde relatie. ‘You don’t mean nothing anymore’ weergalmt op “Pink Shell” terwijl brutale en gehaaste gitaren doorspelen. De stevige en rafelige akkoordprogressies op “Pink Shell” lijken op “Hamburgerphobia” gedeeltelijk terug te komen. Hoewel die eerste meer doet denken aan een of ander Britpopnummer, lijkt de laatstgenoemde een tikkeltje beïnvloed te zijn geweest door liquid funk. “That Is My Life, That Is Yours” is dan weer de antiheld van de twee voorgaande nummers en sluit meer aan bij de rode draad van het album. De zwaarmoedigheid in King Krules stem is onverbloemd en meteen duidelijk vanaf de eerste seconden. Het geluid is teder en warm en botst daardoor met de verslagenheid die bezongen wordt op het nummer. Het gevoel dat puur instrumentaal wordt opgewekt, sluit perfect aan bij de warme zomeravond waarover hij het heeft. “That Is My Life, That Is Yours” is als een avond in augustus vol tranen, met nieuwe wijsheid en existentiële angst.
Op “Seaforth” breekt King Krule even uit zijn sombere schulp om een onwaarschijnlijke sfeer van zweverige melancholie te creëren. Het nummer is een meeslepende ballade over rust vinden in chaos. “Seaforth” klinkt hierdoor meer breekbaar, maar beslaat, zoals wel vaker bij King Krule, uitzichtloosheid en duisternis. Hij zingt over de desintegratie van de planeet op een troostende toon: ‘We soar above the broken earth, the train line in Seaforth, we sit and watch the planet dyin’ up above’. “Empty Stomach Space Cadet” bevat een aantrekkelijke muzikale opbouw. De single is traag brandend en klinkt speelser dan de vorige nummers. Het samenspel tussen het dromerige gejammer van de saxofoon en de andere instrumenten is immersief en schept een surrealistische scène. Een ruimtelijkheid die hint naar nieuwe werelden. Verwijzingen naar slapeloosheid en nachten die achtervolgd worden door herinneringen, treffen we aan in “From The Swamp”. Akkoorden met vlekjes jazzharmonieën erin verwerkt vloeien door de song heen en weer. De gedachten die hij zorgvuldig aan elkaar rijgt, worden al zingend uitgerekt op een nummer vol sonische reverb.
De enige samenwerking van het nieuwe album is terug te vinden op “Seagirl”. De bijdrage van de Amerikaanse artieste Raveena is utopisch, dromerig en sensueel. Een vaag ontstemde gitaar zwelt aan terwijl Raveena’s etherische zang resoneert en onder je huid kruipt. Archy Marshalls muziek is er een van overweldigende radeloosheid, maar ook van overweldigende soelaas. Een ijzeren wil en een gebroken hart die samen werken. King Krule speelt niet de hoofdrol in “Seagirl”- hij zwerft er enkel doorheen. ‘And if I start sinking, I’m probably overthinking’, is de laatste, vluchtige blik die we van hem opvangen voordat hij weer verdwijnt in de weelderigheid van geluiden. Marshall omringt zich met glorieuze klanken, elk zo doordringend memorabel als een verloren liefde. “Seagirl” is bitterzoet, melodramatisch en tijdloos. Het tij te keren op “Our Vacuum”: de dromerigheid van “Seagirl” maakt plaats voor opgejaagde wanhoop. Het nummer start ingetogen, maar bouwt rustig op naar het midden toe. King Krule schreeuwt ‘It’s our vacuum’, waarna hij een wervelwind van gedachten op ons loslaat die hij afsluit met ‘Things might get better’. In zijn teksten lijken woorden net zo vaak afstand te scheppen als dat ze een idee proberen overbrengen. Onder al deze wanhoop zitten overvloedige stemmingen en texturen, die afgunst zo visceraal en tactiel laten klinken.
Percussie en gitaren ondersteunen de weinig afwisselende tekst op “Space Heavy”, waarna het nummer doorbreekt en er een vermakelijke chaos ontstaat. Het nummer waarnaar het album vernoemd is, is innemend maar springt er niet uit. Hoewel het stilistisch misschien een van de meest authentieke singles van Space Heavy is, zijn de nummers waarop hij zijn eigen stijl uitdaagt interessanter. Weer schreeuwt King Krule het refrein, deze keer is dat ‘My plastic straw’. Het is alsof hij enkel nietszeggende zinnen kan schreeuwen omdat de meer sentimentele gedachten delicaat gezongen moeten worden. Op “If Only It Was Warmth” schept de weemoedige en minimalistische instrumentatie een schemerige atmosfeer waarin King Krule ‘Oh, I’m so disappointed in you’ eindeloos lijkt te herhalen. Het voelt als een hymne van de laatst overgebleven ziel op deze planeet die wanhopig alles probeert uit te zoeken. Het laatste nummer van het album, “Wednesday Overcast”, vormt ook meteen de apotheose van het verhaal dat King Krule doorheen Space Heavy uiteenzette. Het slagwerk schept een donker en perfect onvolmaakt geheel. Hoewel “Wednesday Overcast” inzet op duisternis, bevat het toch hoop die verborgen zit in de strijkers en in Marshalls gesproken woorden: ‘I heard you were back in the country looking for me and that your heart was broken’. King Krule knoopt de woorden aan elkaar en hijst zichzelf op uit zijn verdriet. Een pleister op de wonde terwijl de violen onvermoeid doorspelen.
Space Heavy betekent klaagzangen vol wanhoop, moedeloosheid en af en toe een sprankje licht. Maar dat wil niet zeggen dat de schaduwkant van zijn hart nuance mist. Het is een meeslepend, expressief en soms opbeurend werk waarbij er met elke nieuwe luisterbeurt andere elementen in de schijnwerpers komen te staan. Sommige nummers, zoals “Empty Stomach Space Cadet”, gaan misschien in eerste instantie aan ons voorbij. Maar bij elke terugkeer naar Space Heavy vind je nieuwe klanken om te koesteren. Net als bij eerdere albums is het werk bezaaid met experimenten: duizelingwekkende gitaren en violen, geflirt met nieuwe genres en een etherische samenwerking. Ondanks de overweldigende baslijnen, klinkt Space Heavy brozer dan zijn eerder werk. Het zwemt langzaam en is doordrenkt met zowel romantiek en tederheid als wanhoop en duisternis. De veelzijdigheid van King Krule komt gedurende het hele album tot uiting, met zijn gemompelde zang als hoofdrolspeler. Opgejaagde nummers met centraal Archy Marshalls gesnauw zoals “Pink Shell” en “Hamburgerphobia” worden gecompenseerd door het zachtere en dromerige van “That Is My Life, That Is Yours” en “Seagirl”. Space Heavy is een minutieus gefilterde, vervormde muzikale documentaire over een gebroken hart.
Op 18 oktober speelt King Krule in De Roma in Antwerpen en op 19 oktober in de Ancienne Belgique in Brussel.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Seagirl”, ons favoriete nummer van Space Heavy, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
