De heilige drievuldigheid uit indieland, genaamd boygenius, weet dit jaar van geen ophouden. Nadat de band met the record een van de meest geanticipeerde platen van 2023 uitbracht, rolden de lovende recensies binnen. Overal waar je keek, zag je boygenius verschijnen, of zo leek het toch. Deze zomer stonden Phoebe Bridgers, Lucy Dacus en Julien Baker overigens voor het eerst samen op het podium in ons land. We riepen hun passage op Pukkelpop, die we omschreven als goddelijk en uniek, dan ook uit tot hoogtepunt van de dag. Met the rest begeleidt het drietal ons richting de donkerste maanden van het jaar en geeft het de fans een cadeautje van formaat.
the rest telt slechts vier songs en daarmee houden de dames van boygenius het kort maar krachtig. Zoals ook op hun album het geval was, krijgen ze elk een moment om de schijnwerpers op te eisen, maar is het vooral in de samenzang dat de band echt kan overtuigen. Op “Black Hole” bijt Julien Baker de spits af nadat een piano een tikkende klok imiteert. Een langzaam maar zeker naar voren bewegend gitaarrifje geeft de song wat meer pit, terwijl het instrumentale intermezzo een ietwat chaotische indruk opwekt.
De naadloze overgang naar “Afraid of Heights” wekt meteen de indruk dat er goed nagedacht is over hoe de ep in elkaar zit en we dus niet zomaar een restje voorgeschoteld krijgen. Lucy Dacus is de volgende in rij die de estafettestok een rondje mag meenemen en dat doet ze met glans. De gitaarpartij van “Afraid of Heights” lijkt zo uit een van Dacus’ eigen songs te komen en drukt op die manier een duidelijke stempel op het lied. ‘I don’t wanna live forever but I don’t want to die tonight’, klinkt het, en daarmee mag duidelijk zijn dat boygenius nog steeds geen roze bril heeft aangeschaft om naar de wereld te kijken. Toch voelt het alsof we even op een bijna hemelse plek vertoeven wanneer de drie hun keeltjes samen openzetten, want laten we eerlijk zijn: dát is boygenius.
Last but not least is het de beurt aan mevrouw Bridgers om zich richting de voorgrond te bewegen op “Voyager”, dat zomaar een B-kantje van Punisher geweest had kunnen zijn. Een engelachtig begin zet meteen de toon, waarna de stem van Phoebe Bridgers als een dromerig laagje over de instrumentale basis zweeft. Het voelt bijna alsof we op uiterst zachte, lieflijke manier in slaap gewiegd worden, tot we onze oren wat beter spitsen en het discours van de Amerikaanse volgen. ‘There are night you say you don’t remember / When you stepped on the gas and you asked if I’m ready to die’, komt enigszins als een verrassing, hoewel we inmiddels al wel wat gewend zijn van boygenius.
Na drie opvallend korte songs, vormt “powers” de vreemde eend in de bijt. Ruim vier minuten lang vertoeven we onder de veilige vleugels van boygenius met Julien Baker als reisleider. Een diepe zucht onderbreekt het gitaarspel, waarna het liedje pas echt van start lijkt te gaan. Ook hier is het de meerstemmigheid die de aandacht trekt. Net als op the record moeten we concluderen dat de stemmen van Baker, Bridgers en Dacus elkaar perfect aanvullen en zodus is wat we horen meer dan de som der delen. In de laatste minuut houden de drie het vocaal voor bekeken en weerklinken zware, melancholische blazers die de duisternis van de periode die ons staat te wachten weerspiegelen.
Wie bang was dat the rest slechts een flauw afkooksel zou zijn van the record, mag weer op beide oren slapen. In amper een kwartier tonen de dames ons alweer wie ze zijn en waarom ze samen nog sterker staan. Geen grote verrassingen, maar net vervulde verwachtingen maken van the rest een fijn, doch vroeg eindejaarscadeautje van boygenius.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Voyager”, ons favoriete nummer van the rest, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
