© Natasha Wilson
Young The Giant is een band die in het begin van de jaren ’10 meteen in de spotlight tevoorschijn kwam met een heel leuk zelfgetitelde debuutplaat. Sindsdien hebben ze dat debuut uit 2011 nooit meer kunnen evenaren, maar bleven de mannen uit Californië wel muziek produceren. Ze speelden toen ook op Pukkelpop, maar daarna bleef de band vooral in eigen land optreden. Voor een liveshow in onze contreien moeten we terug naar 2014 toen ze op Les Nuits van Botanique speelden. Nu, net geen tien jaar later, waren ze terug om American Bollywood, het vijfde album voor te stellen, samen met een bloemlezing uit hun carrière. De Orangerie was net niet volledig gevuld, maar iedereen die er wel was, liet zich volledig meeslepen in de feel good-vibes van de band.
Openen mochten de landgenoten van Fox Royale. De twee broers en een jeugdvriend stonden met een grootse lach op het podium en amuseerden zich duidelijk te pletter. De band is net voor de pandemie van start gegaan, dus was het leuk voor hen om eindelijk voor een wat groot publiek te spelen. Het muzikale klankpalet was er ook eentje vol plezier, al gingen de teksten soms over serieuze onderwerpen. Dat mocht de pret niet bedreven, want zelfs de intro van een nummer over gescheiden ouders werd met een glimlach gebracht. Op die manier was het natuurlijk niet moeilijk om het publiek te overtuigen, al klonk het geheel wat ons betreft iets te rouw. De drums leken niet goed afgesteld en ook de gitaren mochten allemaal wat voller in de mix. Hierdoor misten de nummers de grootse kracht die het op de opnames wel heeft. Dat de drummer dan weer iedere song vol enthousiasme speelde, maakte veel goed.
Met de titeltrack van het nieuwste album werd de set van Young The Giant nagenoeg stipt op tijd in gang gespeeld. Net zoals op de plaat, is ook hier de song een echte opener. Muzikaal begon het heel klein met enkele subtiele instrumenten die zicht langzaam, maar zeker ontplooien. Dat er daarna net iets meer energie in het geheel sloop en er ook een bepaalde aanstekelijkheid naar voor kwam, bleek al meteen een blauwdruk voor de avond te zijn. Young The Giant stond met zijn vijven op het podium en iedereen had een belangrijke rol in het geheel, al was het vooral Sameer Gadhia die met zijn charisma de show stal.
Al snel was het ontbolsterende een beetje weg in de set en hoorde je duidelijk iets meer het aanstekelijk in de muziek. De groovy baslijn liet het publiek tijdens “Wake Up” al snel de benen losschudden en ook het “Something to Believe In” had een plezant refreintje. Toch was het “Cough Syrup” uit het debuut dat voor het eerst een vlaag van euforie door de zaal liet gaan. De volledige tent haalt hun gsm’s boven en filmde de songs die ze nog kennen van in de begindagen van de groep. Het was jammer dat Young The Giant niet meer op dat debuut teerde, maar het toonde ook aan dat ze erg vertrouwen in de nieuwe songs die rijkelijk aan bod kwamen.
Dat nieuw werk was vooral heel aangename luistermuziek, maar bleef wat moeizamer hangen. Dat was vooral te wijten aan het weinig memorabele karakter ervan, ondanks dat het songs zijn die niemand echt kwaad doen. Dat merkte je ook in de zaal, waar ze euforisch reageerden op de echte anthems van de Amerikanen, bleven ze vooral rustig mee wiegen bij het nieuwer werk. Ook de band speelde heel weinig in op de muziek, enkel bij “Nothing’s Over” deden ze een getelefoneerd dansje (althans drie van de vijf bandleden). Het voelde een beetje te gemaakt aan, wat er ook voor zorgde dat het leek alsof er weinig spontaniteit in de set kroop.
Dat zag je ook aan de muzikanten, die weinig ruimte lieten om iets van plezier te tonen. Heel geconcentreerd speelden ze iedere noot, zeker gitarist Jacob Tilley was niet meest lachgrage persoon op het podium. Gelukkig stal Gadhia af en toe de show door dichter bij het publiek te gaan staan, op het podium wat rond te lopen of de typische klap en zwaaiacties te initiëren. Toch duurde het tot “Mind Over Matter” tot er weer echt veel enthousiasme in de zaal kroop, al was het uiteindelijk de bisronde die echt nog eens een euforisch einde aan de set kon breien.
“Silvertongue” en vooral “My Body” lieten iedereen in de Orangerie wild gaan. Waar bij die eerste vijftig procent nog rustig stond mee te wikkelen, is het bij die laatste honderd procent die aan het springen was. Het krachtige “My Body” werd door iedereen meegebruld en de ruwe sound die de band op die oude nummers nog heeft, werd te weinig doorgetrokken op het nieuwe werk waardoor de sound van Young the Giant doorheen de tijd toch een duidelijke evolutie heeft doorgemaakt. Of het een goeie evolutie is, laten we in het midden, maar de meer gelikte nummers van de nieuwe plaat leken toch niet altijd in goeie aarde te vallen bij het publiek. Dat het daarentegen allemaal nummers zijn waar je niets kan tegen hebben, geeft aan dat Young The Giant goed is in het maken van simpele songs die zich makkelijk in het oor nestelen en ook dat is een talent. In de Orangerie misten we net iets te veel spontaniteit om van een goed concert te spreken, maar aangenaam was het zeker wel.
Setlist:
American Bollywood
Wake Up
Something to Believe In
Cough Syrup
The Walk Home
I Got
Nothing’s Over
Dollar $tore
Cult of Personality
Heat of the Summer
Dancing in the Rain
Tightrope
Mind Over Matter
Superposition
Silvertongue
My Body
