Wanneer je een jaartje geleden de Belgische straten was opgetrokken en aan wat willekeurige voorbijgangers had gevraagd wat ze konden vertellen over de Amerikaan NF, was je hoogstwaarschijnlijk van een nogal kale kermis thuis gekomen. Enerzijds begrijpelijk, want Nathan Feuerstein, zoals hij voluit heet, doet niet graag aan promopraatjes, houdt zijn privéleven relatief goed afgeschermd van de buitenwereld en laat het schofferen en de distracks liever aan anderen. Anderzijds is de rapper een waar streamingkanon en heeft hij doorheen de jaren wel een trouwe fanbase bijeen weten te scharen. De rapper slaagt er overigens al een tijdje in om zaal na zaal genadeloos uit te verkopen.
Anno 2023 weerklinkt de naam NF wat luider. Zijn fanbase, met hoofdzakelijk Gen Z’ers en Xander De Rycke, dikte nog wat aan na het uitbrengen van HOPE. Dat album hielp hem voorzichtig wat meer uit de underground te klimmen, vervolgens de mainstream nog wat steviger vast te grijpen en daarmee zomaar even op nummer twee binnen te komen in de US Billboard 200. In de rest van de wereld scoorde hij ook. Hoewel airtime op de radio’s grotendeels nog steeds uitbleef, behoorde hij ondertussen wel tot de 500 meest beluisterde artiesten op Spotify. Het verbaasde dan ook niet dat de wachtlijst voor tweedehandskaartjes op Ticketswap voor zijn show in Vorst al snel roodgloeiend stond.
Het middenplein in Vorst Nationaal stond al geruime tijd voor het optreden gevuld met een massa aan fans die als sardienen in een blikje aan het wachten waren. De rest van het publiek werd teleurgesteld de tribunes ingestuurd. NF had zich niet laten verleiden een dj of collega-rapper in te schakelen om het publiek warm te maken. Tien minuten voor aangekondigd verscheen hij zelf als een duiveltje uit een doosje op het podium om de mensenmassa geen koud te laten krijgen. Gsm’s in de lucht, want daar was je favoriete rapper! Openingstrack “HOPE”, overigens opener van die laatste plaat, zette meteen de toon van wat een explosief concert zou worden.
Als een raket ging NF tekeer. Nummer na nummer werd zonder al te veel ademruimte de menigte in gekatapulteerd. De focus lag daarbij op zijn nieuwste werk. Logisch ergens, aangezien rapteksten vaak gebonden zijn aan levensfases en de daarbij horende gevoelens van de artiest in kwestie. De Amerikaan is overigens al jaren in therapie voor zijn angsten, zijn dwangstoornis en de geslagen wonden uit zijn turbulente jeugd. Muziek is zijn andere uitlaatklep. “How Could You Leave Us”, waarin Nathan het zijn moeder kwalijk neemt dat ze zelfmoord pleegde wanneer hij jong was, is zo al jaren uit de setlist gebannen. “MAMA”, waarop hij zijn moeder vergeeft voor al het leed dat ze NF bezorgd heeft, rapte hij wel en dat zorgde voor een hoogtepunt. Een lang en oorverdovend applaus weerklonk en leek een symbolisch hart onder de riem vanwege de fans.
NF werd bijgestaan door een drummer, die samen met de de rapteksten de backingtrack wat meer volume gaf. Links en rechts van de drummer was een trap opgesteld die leidde naar het verhoog achteraan de stage, dat de zanger meer dan eens opzocht. Achter hem speelden tijdens de nummers geregeld de bijhorende videoclips af, zoals die ook op het internet te vinden zijn. Nogal gemakzuchtig zou je kunnen zeggen, maar wanneer je videoclips met zoveel kunde en smaak gemaakt zijn, bezitten ze echt wel de mogelijkheid om de show naar een hoger niveau tillen. In “The Search” bijvoorbeeld stond Nathan Feuerstein ineens met zwarte ballonnen en winkelkar op het podium, zoals hij die vasthad in de clip achter hem. De schattige video-inleiding van “When I Grow Up” ontaarde in een energiebommetje van jewelste en deed de illusie ontstaan dat er in de tribunes opeens meer staan- dan zitplaatsen waren.
Dit bericht op Instagram bekijken
Met lichten werd er ook gespeeld. De rode lasers tijdens “CAREFUL” maakten het nummer nog furieuzer en hielpen de fans wat meer op en neer bouncen. Nadien kleurde de zaal blauw, net als de LED-lichten op de podiumtrappen, voor “My Stress”, een ingetogen nummer over NF’s depressie. Dat was overigens een van de enige keren dat de muzikant de backingtrack wat meer zijn teksten liet zingen zonder er altijd zelf bovenop te willen zitten. Voor de rest konden we NF niet verwijten dat hij zichzelf niet smeet. Hij spitte erop los, soms zodanig snel dat we ons afvroegen of een moedertaalspreker het wel zou verstaan. In het tweede deel van de set laste hij ook een momentje in om in interactie te gaan met zijn fans en toonde hij zich een sympathieke, geestige Amerikaan. Tijdens “GONE” ging hij de eerste rij ook nog een keer van dichterbij begroeten. Dat de rapper na zijn laatste nummer zonder iets te zeggen van podium verdween, was dan ook niet erg.
NF zette een sterke show neer in Brussel, die op geen enkel moment inzakte. Hij toonde zich gemotiveerd om zijn fans nog wat meer te overtuigen, en dat leek aardig gelukt te zijn. Bij wijlen leken onze oordoppen meer dienst te doen tegen het enthousiaste applaus dan tegen de luide muziek. Een echte liveband zou de muziek echter nog wat meer punch meegeven. De status van zijn voorbeeld Eminem heeft hij tot dusver niet. Dat de vergelijking meer en meer wordt getrokken tussen beiden, doet de heer Marshall Mathers na het zien van deze show echter geen oneer aan. Of NF binnenkort ook dezelfde faam zal genieten en de grote festivals zal headlinen, dat is nog af te wachten.
Setlist:
HOPE
MOTTO
CAREFUL
The Search
Leave Me Alone
My Stress
Time
PAID MY DUES
WHY
-interlude-
Hate Myself
MAMA
HAPPY
PANDEMONIUM
Let You Down
GONE
RUNNING
When I Grow Up
Returns
CLOUDS
