Op een normale eerste dag van oktober krijg je grijs en grauw weer te verwerken, wat ideaal weer zou zijn geweest om de kelders van de Botanique te verkennen. Niets daarvan in 2023, maar daar bracht Horse Jumper of Love gelukkig verandering in. Als het buiten niet kil en donker is, dan maar binnen in de Witloof Bar. Het drietal uit Boston kwam er voor het eerst op Belgische bodem spelen en ondanks dat er eerder dit jaar met Heartbreak Rules een wondermooi nieuw minialbum verscheen, kregen we vooral een blauwdruk uit de discografie te horen met de nadruk op het debuutalbum uit 2016. Hierdoor werd de slacker van het trio minimalistisch en uiteindelijk ook tamelijk noisy.
Horse Jumper of Love is een naam die meteen in het oog springt. Dat is vooral doordat het een bandnaam is die woorden combineert waarvan je niet verwacht dat ze een goeie combinatie zijn. Op die manier kan je de muziek van het drietal ook omschrijven. De fragiele stem van Dimitri Giannopoulos voelt een beetje levenloos aan, maar dat is net de bedoeling van de muziek die de Amerikanen maken. De groep wil inspelen op de emoties en brengt hierdoor erg minimalistische muziek die soms fel kan uithalen.
Met opener “Airport” werd het al meteen heel donker in de Witloof Bar, of de kerker, zoals Giannopoulos het zelf omschreef. De gitaren bleven wat op de vlakte en de stem maakte ons warm voor wat zou volgen. Eenmaal je volledig betoverd bent door wat je te horen krijgt, ontploft het geheel weliswaar met een noisy invloed. Dat doet het echter niet altijd. De volgende nummers liet het trio zijn sound vooral heel traag en erg intens binnenkomen. Het intense is iets wat bij alles in de muziek van Horse Jumper of Love naar voor komt.
Muzikaal blijft de band dan bij momenten wel tamelijk op de vlakte; de zaal laat zich wel volledig meeslepen door de angstaanjagende sound van de Amerikanen. Doordat Giannopoulos zich zo breekbaar opstelt en tussendoor ook erg dankbaar overkomt, creëert hij een goeie band met zijn publiek. De zaal geeft tussen de nummers door een luid applaus en dat appreciërenden de Amerikanen duidelijk. Waar de eerste zes nummers op die manier richting slowcore gingen en heel sloom ontplooiden, was “I Poured Sugar in Your Shoes” een breekpunt. Het bracht iets meer een positieve sfeer van lichtgevoeligheid door de dromerige gitaren en een meer melodierijke sound.
Daarna kregen we een hele reeks nummers uit het debuut die al wat meer fuzz en noise in de set deden sluipen. Je werd op die manier meegetrokken in het duistere en bleef erin vastzitten. “Ugly Brunette” haalde zo stevig uit met een distorted riff op het eind en het lange “Orange Peeler” bracht referenties naar The War on Drugs naar boven door de lichte sound. Vooral de lange gitaarsolo op het eind kwam heerlijk binnen, waarna de band toch nog een kort nummer als bisliedje speelde, maar dat bleek vooral overbodig omdat de set van Horse Jumper of Love veelal een trip was waarbij je jezelf liet meenemen door het duistere. Muzikaal was er weinig dynamiek te horen, maar in alles hoorde je wel emotie en oprechtheid, waardoor je ook voelde dat Horse Jumper of Love alles speelde en het vervolgens ook meent. In het genre dat ze brengen hoeven ze ook niet uitbundig te zijn en net door zo bescheiden op het podium te staan, overtuigden ze nagenoeg iedereen in de zaal.
Setlist:
Airport
Volcano
Bagel Breath
Under the House (Skunks)
The Natural Part
Heartbreak Rules
I Poured Sugar in Your Shoes
DIRT
Spaceman
Ugly Brunette
Orange Peeler
Stray Dog
