© CPU – Nathan Dobbelaere
Je kent Till Lindemann vast wel van de Duitse metalband Rammstein, maar solo kan hij er ook wat van. Over zijn vorige single “Zunge” bestond geen twijfel: Till is terug van nooit echt weggeweest. Na de controverse rond zijn figuur probeert de Duitser zich nu vooral te focussen op zijn solowerk en daarbij de muziek te laten spreken, al zal controverse bij de muziek van Lindemann nooit ver weg zijn. Die trend zet zich voort in zijn triple-release van “Nass”, “Schweiss” en “Lecker”.
De eerste in dit drieluik is “Nass”, waarin hij zingt dat als de engelen huilen, alles nat wordt. Het klinkt allemaal een beetje mysterieus in het begin, met een gitaar die ver weg en synthetisch overkomt. Dat mysterie lost op als je bij strofe twee aankomt. Het gaat daar resoluut over seksuele handelingen. Hij bouwt muzikaal op naar de climax van het refrein, maar autotune als effect is echter niet voor iedereen weggelegd. Daarna ebt het seksuele ook weer een stukje weg, want er zijn schepen die vergaan en kinderen die verdrinken. Alles is nat. Zijn vertellende manier van zingen brengt een soort donker gevoel met zich mee. Het onheil druipt er van af. De subtiele vrouwenstem na het laatste refrein bekrachtigt dat. Dit is een single die lijkt te bestaan uit twee verschillende delen; de dubbelziningheid van ons bestaan in dit tijdperk.
“Schweiss” is de volgende van zijn releases. Dit nummer heeft wat meer symfonische klanken dan “Nass”, maar minstens een even tweezijdige betekenis. Hij heeft het over zweet. Tot de outro is dat ook alles wat er in lijkt te zitten, maar daar zingt hij ineens dat, wanneer hij uit zijn ogen zweet, hij het maar tranen noemt. Uit schaamte? Wie weet. Zweten is mannelijk, maar huilen zogezegd niet. Van ludiek naar serieus. Het muzikale doet een beetje denken aan “Cha Cha Cha” van Käärijä. “Schweiss” heeft toch wat meer pit dan de Finse Eurovisie-inzending. Wel een leuke wisselwerking, want Käärijä haalde zijn inspiratie bij “Tattoo” van Rammstein. Het begin van “Schweiss” voelt elektronisch aan, maar wederom vormt dat samen met de metal-elementen een mooi geheel.
Nog zo’n dubbelzinnige klepper is “Lecker”. Er wordt gezongen over dingen aflekken en opzuigen, maar of het om seks gaat, of om een goed diner, blijft een vraagteken. Het intrigeert, op zijn zachtst gezegd. Lindemann zet het nummer in op de tonen van een synthlijn, die zijn stem van een elektronische beat voorzien. Niet getreurd, de gitaren blijven niet lang achter. Samen met een stevige set drums en vleugje autotune in het refrein wordt het geheel op gang getrokken. Het resultaat? Een goede, zware plaat met meerdere lagen.
De fans van Lindemann zullen misschien de teksten herkennen uit zijn dichtbundel In Stille Nachten. Zowel “Schweiss” als “Nass” zijn stukken die grotendeels overeenkomen met die van zijn gedichten. Deze muzikale drieling heeft alles in zich wat Till Lindemann tot Till Lindemann maakt: diepere teksten dan wat ze eerst lijken, zware gitaren en een stevige portie dubbelzinnigheid. Je merkt dat hij een dubbelleven leidt; privé en publiek gescheiden, maar toch zitten er in zijn muziek vensters naar wie hij is.
Zunge verschijnt op 3 november. Op 10 december strijkt Till Lindemann met zijn soloproject neer in de Lotto Arena.
Facebook / Instagram / Website
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
