Cannibal Corpse is zowel een pionier als een grensverlegger binnen het beruchte deathmetalgenre. Klassiekers zoals Butchered at Birth uit 1991 en Tomb of the Mutilated uit het daaropvolgende jaar dienen als lichtende voorbeelden van oldschooldeathmetal. Vooral dat laatste album bevindt zich eerder aan de extreme zijde van het genre. De ultralage gutturale vocalen en de vele blastbeatgedreven breakdowns kunnen worden beschouwd als voorlopers van de brute deathmetal die bands zoals Suffocation en Cryptopsy niet veel later op de wereld loslieten. Ondanks deze extremiteit, was hun opvolger The Bleeding uit 1994 een ware kaskraker. De band maakte zelfs een cameo in de komediefilm Ace Ventura: Pet Detective waarin Jim Carrey de hoofdrol speelde, een zelfverklaarde fan van dergelijke obscene metalacts.
Dit commercieel succes leidde helaas tot artistieke starheid, een vaak wederkerend mantra in de wereld der musicerende broodverdieners. Vrijwel nooit week Cannibal Corpse af van de ingrediënten die de band oorspronkelijk zo populair en herkenbaar maakten. De lage en ritmische grunts van George ‘Corpsegrinder’ Fisher die onder begeleiding van een snelle en agressieve instrumentele begeleiding steevast dezelfde choquerende, door horror geobsedeerde liedteksten aan de man brengt. Het leek alsof de band voortdurend het eigen liedcorpus aan het kannibaliseren was.
Een frisse wind waaide pas wanneer Erik Rutan zich in 2006 achter het mengpaneel voegde. Afgezien van A Skeletal Domain uit 2014, heeft de voormalige gitarist van Morbid Angel en Hate Eternal sindsdien alle albums van de Flordiaanse deathmetalformatie geproduceerd. Met zijn volle, ruwe en tegelijkertijd gedetailleerde productie zegende hij Cannibal Corpse met een moderne klank voor het nieuwe millennium. Dit kwam vooral tot uiting op het laatste en verrassend dynamische album Violence Unimagined uit 2021, waar Rutan actief meeschreef aan enkele nummers naast zijn productiewerk. Ook de nieuwste plaat, Chaos Horrific, werd volledig geschreven tijdens dezelfde sessie omdat de toen heersende coronapandemie de band verhinderde om op tour te gaan. Inmiddels is Rutan echter volwaardig lid van Cannibal Corpse geworden en nam hij voor het eerst deel aan het gehele schrijfproces. Wellicht kan zijn frisse perspectief een nieuwe impuls geven aan de klassieke stijl van de band?
Traditioneel start Cannibal Corpse het album met een overdonderende knaller. Hoewel “Overlords of Violence” niet kan wedijveren met klassieke openingsnummers zoals “Meathook Sodomy” en “Hammer Smashed Face”, zet het toch de toon voor wat zal volgen. Vrijwel alle nummers zijn uiterst intens en komen slechts sporadisch in midtempo vaarwater terecht. Hiermee wordt ook een terugkerend struikelblok in het oeuvre van de band benoemd, namelijk een gebrek aan dynamische songwriting dat soms tot enige eentonigheid leidt. Vooral tegen het einde van het album zorgen enkele minder opmerkelijke nummers zoals “Pitchfork Impalement” en “Pestilential Rictus” voor een eerder saaie passage.
De invloed van Rutan is prominenter dan voorheen. De riffs zijn pakkender en groovier dan op eerdere albums van Cannibal Corpse, zonder daarbij in te boeten aan brutaliteit en techniciteit. De riffs in nummers zoals “Summoned for Sacrifice” (vanaf 1:14), “Vengeful Invasion” (vanaf 0:25) en “Fracture and Refracture” (vanaf 2:07) vallen op te midden van de overweldigende agressie. Deze gitaarstijl werd reeds belicht in de nummers van Violence Unimagined waar Rutan aan heeft bijgedragen, zoals “Condemnation Contagion”, of eerder, tijdens zijn periode in de toentertijd meer op groove gerichte Morbid Angel. Bovendien is ook het productiewerk van Rutan wederom van uitmuntende kwaliteit. De gitaarklanken klinken diep, zwaar en vol, wat goed aansluit bij Rutans groovende riffstijl. Dit valt duidelijk te horen bij het begin van de eerste single “Blood Blind” en tijdens het middenstuk van “Frenzied Feeding” (omstreeks 1:06 en 1:38).
Ook het aandeel van de andere bandleden is heus prima. De vocale prestaties van Corpsegrinder blijven van hoge kwaliteit, ongeacht zijn leeftijd. Zijn herkenbare grunts blijven een essentieel kenmerk van het Cannibal Corpse-geluid, hoewel zijn subtiliteit en hoger bereik doorheen de jaren enigszins wat zijn afgesleten. Daarnaast verdient ook drummer van het eerste uur Paul Mazurkiewicz een bescheiden lofrede, die in de metalscene vaak nogal ondergewaardeerd wordt. Hoewel hij niet de meest technische deathmetaldrummer mag zijn, is zijn slagwerk buitengewoon solide en betrouwbaar, waarbij hij na snelle secties moeiteloos kan overschakelen naar een stevige groove. Het solowerk van Rob Barrett (en Rutan) is opnieuw voortreffelijk, waarbij hij welgekomen melodische nuances toevoegt in de vaak hectische nummers van Cannibal Corpse. De afsluiter “Drain You Empty” ten slotte valt op door de lome openingsriff, alvorens het tempo opnieuw de hoogte inschiet. Toch eindigt deze song verrassend met een langzame, uiterst indrukwekkende en pakkende breakdown (vanaf 3:10). Een waardige ontknoping van de nieuwe schijf.
Een nieuw album van Cannibal Corpse biedt altijd geruststelling. Hoewel Chaos Horrific binnen de volledige discografie weinig vernieuwend is, blijft het een sterk staaltje compromisloze deathmetal, doordrenkt met uitstekende riffs en genadeloze brutaliteit. En dat is precies wat we van deze band verwachten. Het hoogtepunt van deze plaat – nog meer dan de vorige – blijft ongetwijfeld de inbreng van Rutan, wiens stijl naadloos aansluit bij de rest van de band. Cannibal Corpse blijft dus in staat om kwaliteitsvolle albums af te leveren, wat getuigt van hun blijvende relevantie in de deathmetalscene. Hoewel Chaos Horrific misschien weinig verrassingen met zich meebrengt, zal het zeker de trouwe luisteraars van de band kunnen bekoren.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Summoned for Sacrifice”, ons favoriete nummer van Chaos Horrific, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
