W-Festival (Dag 1): En op het einde dansten we op "YMCA"

De toekomst van W-Festival hing vorig jaar aan een zijden draadje, maar door een reorganisatieplan van het organisatieteam kon het festival, dat vorig jaar met hun vijfdaagse editie nog twintigduizend toeschouwers lokte, gewoon verder gaan. Als new wave festival bij uitstek stonden er ook weer enkele grote namen van eind de jaren zeventig en tachtig op het programma, met op de eerste dag onder andere A Flock Of Seagulls, gewezen Ultravoxfrontman Midge Ure en Village People.

Björn Again @ Main Stage

De Main Stage van W-Festival werd op gang getrapt door een tributeband en hoewel dergelijke bands toch altijd wat raar aanvoelen, wisten de Australische muzikanten wel meteen voor een sfeerbommetje te zorgen op het Oostendse zand. ABBA-tribute Björn Again motiveerde het publiek tijdens “Ring Ring” om hun danspasjes na te doen en om met ze mee te klappen, wat het – terwijl ook buiten nog heel wat mensen stonden aan te schuiven – veeltallig aanwezig publiek ook deed. Met een repertoire als dat van ABBA kan je natuurlijk ook niet veel misdoen, al stoorde het wel af en toe dat er tussen nagenoeg elk nummer een bindtekst kwam. Het was dan ook een verademing dat “Voulez-Vous” moeiteloos overvloeide in “Lay All Your Love On Me”. Na een driekwartier aan ABBA-hits en een fraai uitgevoerd “Dancing Queen” zat het er op en had Björn Again zijn missie volbracht, namelijk het publiek al van bij het begin in de juiste gemoedstoestand brengen.

Velvet Mist @ Batcave

Dit jaar maakte de Batcave zijn comeback en dat leverde al vroeg op de dag een sterk optreden van de jonge Belgen van Velvet Mist. Het was meteen ook een uniek gebeuren, want het was het allereerste liveoptreden van de band, die intussen wel al drie jaar bestaat. Met hun gothic rock die doet denken aan bands zoals The Cult en Sisters of Mercy hadden ze vanzelfsprekend geen moeite om het publiek, dat de hoogdagen van die bands nog heeft meegemaakt, tevreden te stellen. Tussen de nummers door kreeg de band telkens het applaus dat ze verdienden, terwijl we tijdens de muziek vooral werden meegesleurd door het slepende geluid van de stevige gitaren en de lome, haast op de muziek zwevende, vocals. Velvet Mist is zeker een band om in de gaten te houden voor de toekomst, al moet de vraag gesteld worden of de jonge band ook een net zo jong publiek zou kunnen aantrekken en bekoren.

China Crisis @ Main Stage

Van de sfeer die er bij Björn Again was bij de Main Stage, bleef helaas niet veel over bij China Crisis. Doordat de Britse band maar weinig nummers heeft die bij het brede publiek gekend zijn, stond het publiek vaak door de nummers heen te praten, met uitzondering van de drie rijen ‘die hards’ voor het podium. Dat frontman Gary Daly voortdurend als een echte zenuwpees aan zijn buik stond te wrijven en om de twee nummers verkondigde dat vrouwen China Crisis echt fantastisch vinden, maakte het niet beter, maar gelukkig deden de bekendere en simpelweg ook betere songs dat richting het einde wel. Bij de grootste hit “Wishful Thinking” was het publiek wel meteen mee en stopte het vele praten ook. Daly haalde nog aan dat het publiek niet veel meeklapbare nummers heeft en de vreemde ritmes inderdaad ook voor het gebrek aan sfeer in het begin van de set gezorgd hebben. Gelukkig volgden met “King in a Catcholic Style (Wake Up)” en “Tragedy and Mystery” nummers waarop dat wel kon en zo wist China Crisis hun statische gehalte naar het einde toch wat te verdoezelen door een enthousiaster publiek en enkele hitjes.

A Flock Of Seagulls @ Main Stage

Om tien na vijf was de beurt al aan A Flock Of Seagulls en daarmee zaten we al vroeg op de avond bij een van de grootste publiekstrekkers van de dag. Met “Modern Love Is Automatic” werd het overdekte strand meteen nog een tikkeltje donkerder dan het al was en de Britse band ging zijn hele optreden door op dat elan. Toch waren de toeschouwers op hun best bij de wat popgerichtere en minder muzikaal zwaarmoedige nummers zoals “The More You Live, the More You Love”, want zelfs newwavefans blijken te kunnen meekwelen. Doordat de set een uur duurde, verviel de band qua sound hier en daar wel wat te veel in herhaling, maar dat werd op het einde wel goedgemaakt met hits “Wishing (If I Had a Photograph of You)” en natuurlijk de absolute afsluiter “I Ran (So Far Away)” die naast een zee van smartphoneschermen in de lucht ook zorgde voor springende enthousiastelingen vooraan en meezingende fans.

Midge Ure @ Main Stage

Midge Ure was zonder twijfel het hoogtepunt van de eerste dag van W-Festival. Het brein achter Ultravox is naast dat ook gewezen bandlid van Thin Lizzy en Visage en groef dan ook in dat repertoire. Het was Visages’ “Fade To Grey” dat het publiek meteen deed schreeuwen van enthousiasme en hoewel hij nog maar een kwartiertje bezig was, was alles dat volgde simpelweg een overwinningsrondje. Op “I Remember (Death in the Afternoon)” bewees hij dat hij nog steeds een sterke leadgitarist is en ook op zijn vocalen viel niets af te dingen. Ultravox’ evergreen “Vienna” groeide mede door de vocale uithalen uit tot het grootste kippenvelmomentje van deze dag. Met nog tien minuten te gaan verdween de band van het podium, maar na een kortdurend doch oorverdovend gejoel van het publiek kregen we nog een fantastisch bisnummer in de vorm van “Dancing With Tears In My Eyes”, dat luidkeels werd meegezongen door de vele enthousiastelingen. Midge Ure en zijn bands waren een uur aan een stuk in topvorm en hadden de nodige hits om met voorsprong de beste set van deze dag te spelen.

Mike Peters @ Batcave

The Alarm werd door Bono ooit de tweede beste rockband van de wereld genoemd. Maar frontman Mike Peters mocht het op de openingsdag van het W-Festival helemaal in zijn eentje bewijzen. Met zijn elektro-akoestische gitaar, een mondharmonica en een vooraf opgenomen drum vuurde hij in zijn eentje het ene na het andere uptempo folky punkrocknummer op de bijna volgepakte Batcave af. De vele meezingbare refreinen, die meestal maar uit weinig woorden bestaan, werden door heel wat mensen meegezongen en hoewel Peters’ vele nummers misschien wel wat monotoon zijn, maakte hij dat goed met een enorme pak energie, die hij ook stak in van de ene naar de andere microfoon – er stonden er drie opgesteld – te lopen. De tweede beste rockband was het niet, maar het was vast en zeker een stevige one man band.

Village People @ Main Stage

Sinds 2017 is oprichter en frontman Victor Willis terug bij Village People en dat mocht zes jaar na datum voor het eerst gevierd worden in ons Belgenlandje. Doorheen het merendeel van het optreden lag de nadruk met name op de zingende dansers – of dansende zangers – die nog zoals altijd waren uitgedost in de kenmerkende Village People-outfits; van een cowboy tot een bouwvakker. Hier en daar werd een shirt of vest opengereten tot groot jolijt van het de vrouwelijke fans, terwijl de erotisch getinte dansjes nooit ver weg waren. Op het einde kregen we natuurlijk de twee grootste hits voorgeschoteld. “In The Navy” werd al meegezongen en meegeklapt en diende zo als ideale opstapje tot “YMCA”, waarop nagenoeg iedereen meedeed met de iconische danspasjes. Muziek stond niet echt centraal tijdens het optreden van Village People en het was met vlagen wat te monotoon en saai, maar op het einde zorgden ze wel voor een heus volksfeestje.

De eerste dag van W-Festival werd op een mooie manier geopend met sterke optredens van Velvet Mist, A Flock Of Seagulls en met name een geniale Midge Ure. De terugkeer van de Batcave was een ferme meerwaarde voor tussen de acts op de main stage, al was het wel jammer dat er hier en daar een stuk overlap was tussen beide. De concerten vinden dit jaar, in tegenstelling tot de voorgaande editie, plaats in een tent en daarmee is de kans ook al een pak kleiner dat de regen roet in het eten gaat gooien. We kijken al uit naar dag twee, met onder andere Nik Kershaw, Wet Wet Wet en The Human League.