Haal de zwarte nagellak en eyeliner maar weer van onder het stof, want na twee jaar afwezigheid is het W-Festival terug! Met onder meer Bauhaus, Alphaville, Anne Clark, Holly Johnson en UB40 staan er heel wat grote oudere namen op de affiche van het vijfdaagse festival. Dit jaar vindt het festival plaats op het Klein Strand van Oostende, en wij namen een kijkje op de eerste dag van deze editie.
The Kids
The Kids is ongetwijfeld een van België’s grootste punkbands aller tijden, misschien zelfs de allergrootste. De band kreeg dan ook de eer om deze editie van het W-Festival op gang te trappen. Bij aanvang stond maar twaalf man en een paardenkop voor het podium, wat deels te wijten was aan de ellenlange wachtrijen buiten. Gelukkig belette dat de Belgische punkers niet om vol overgave hun nummers te brengen. Tijdens “Bloody Belgium” zagen we de weinige aanwezigen voor het eerst wat bewegen. “There Will Be No Next Time” was, zoals iedereen wel had verwacht, het hoogtepunt van de set. De culthit werd meegezongen door het inmiddels talrijkere aanwezige publiek en gelukkig werd er ook al wat gedanst. Uiteindelijk volgde nog een slotoffensief met wat nummers die nog net wat harder en sneller gingen. The Kids was zeker goed, maar we vonden het jammer dat ze zo vroeg op de dag al aan de beurt waren.
Nits
Met Nits stond ook een Nederlandse band geprogrammeerd. Dat hun oefenruimte en studio drie maanden geleden letterlijk in vuur en vlam opging, was totaal niet te merken. Al bij openingsnummer “Nescio” bleek de stem van Hofstede nog net zo goed, of misschien zelfs nog beter te klinken dan veertig jaar geleden. Met kwieke binddteksten over onder meer zijn grootmoeder, de afgebrande studio, Oostende en Arno wist hij het publiek te boeien tussen de nummers door. “House on The Hill” was vandaag immer toepasselijk, aangezien het nummer over een afgebrand huis gaat. Afsluiten deed de band met het favorietje van de fans, namelijk “In The Dutch Mountains”, waarbij toetsenist Stips zich nog eens volledig uitleefde op zijn keyboard. Na enkele diepe buigingen verlieten de bandleden het podium. Nits was met voorsprong de meest aangename verrassing van de dag.
Fiction Factory
Dat we Fiction Factory live nog aan het werk mochten zien, mag gerust een klein mirakel genoemd worden. De Schotse band ging namelijk al verschillende keren uit elkaar en kwam pas enkele jaren terug weer samen. Na een dik kwartier besefte frontman Patterson dat het publiek maar lauwtjes reageerde op de show en maande hij hen aan om mee te klappen. Dit werd even gedaan, waarna de sfeer al snel weer uit het optreden verdween. Toch moet het zijn dat Patterson besefte dat hun plaatsje op het W-Festival maar te wijten valt aan één ding, namelijk wereldhit “Feels Like Heaven”. Hij introduceerde het nummer dan ook als ‘de reden waarom we hier zijn’. Dat klopte ook ruimschoots, want behalve hun hit had het optreden maar weinig om het lijf, wat dat zorgde voor veel pratende en onoplettende toeschouwers.
Big Country
Big Country gaat net zoals de andere bands op dit festival al een eindje mee. Hun oorspronkelijke zanger, Stuart Adamson, overleed helaas in 2001 en dat zorgde ervoor dat de overige bandleden voor andere projecten kozen. Sinds 2013 neemt Simon Hough de vocalen voor zijn rekening en dat resulteerde in de beste formatie sinds het overlijden van Adamson. Ter compensatie van de magere passage van Fiction Factory begonnen de mannen van Big Country er vijf minuten vroeger aan. “Look Away” wist het publiek meteen al volledig mee te krijgen. Er werd geklapt, meegezongen en gedanst. Met drie gitaristen, een bassist en een drummer werd een behoorlijke wall of sound gecreëerd, wat resulteerde in muziek die ons constant aandachtig wist te houden. “In A Big Country” zorgde dan weer voor een kalmere sfeer op het podium, wat dan weer een meezingmoment door het publiek veroorzaakte.
Big Country imponeerde en dat zullen ze volgend jaar nog eens mogen doen. Gitarist Bruce Watson kondigde namelijk aan dat ze ter gelegenheid van de veertigste verjaardag van The Crossing naar ons Belgenlandje zullen terugkeren. Op 15 maart zakken ze af naar ZIK-ZAK in Ittre.
Scritti Politti
Scritti Politti is misschien wel de minst bekende naam op de affiche van vandaag. De band scoorde enkele bescheiden hitjes in de jaren tachtig en inmiddels is het meer een soloproject geworden van zanger Green Gartside. Opener “Sweetest Girl” was niet bepaald een voltreffer, al had dat waarschijnlijk gewoon te maken met de sound van de band. De platte popmuziek stond in schril contrast met het merendeel van de overige bands op de affiche. Het zorgde ervoor dat we meer mensen om drank en eten zagen lopen dan dat er nieuwe mensen voor het podium gingen staan. Gelukkig kwamen er naargelang het einde vorderde weer meer mensen bij het podium staan, wat mede mogelijk werd gemaakt door de pogingen die werden gedaan om het publiek te betrekken. Zoals bijvoorbeeld bij afsluiter “Absolute”, waar werd aangemaand om met de armen te zwaaien en het publiek dat dan ook deed. De show van Scritti Politti was er eentje met vallen en opstaan, maar voornamelijk van waarnemen en anticiperen.
Anne Clark
Als we Anne Clark zouden moeten vergelijken met een hedendaagse artiest, dan zou dat ongetwijfeld Kae Tempest zijn. Clark mag zichzelf gerust een grondlegger noemen van avant-gardische poëzie die op muziek wordt gezet. Dat dat genre niet voor iedereen was, werd al vrij snel duidelijk. Sommigen praatten door de nummers heen of gingen eten halen. Gelukkig waren er nog meer dan genoeg mensen die de muziek van Clark wel goed vonden. Meezingen werd niet of nauwelijks gedaan, maar dat is ook wel logisch aangezien de liedjes daarvoor niet zozeer gemaakt zijn. Wel leek een deel van het publiek in trance en hier en daar zagen we een traantje weggepinkt worden. “Our Darkness” was zoals verwacht het hoogtepunt van de show, en dat was tevens ook het enige moment waarop werd meegezongen. Anne Clark gaf een sterk optreden, al vonden we het jammer dat niet iedereen ervoor openstond.
Bauhaus
Bauhaus was de grote headliner van de allereerste feestdag en dat is niet meer dan normaal. De Britse band is er eentje met een originele postpunksound om U tegen te zeggen en effende dan ook de paden voor heel wat muzikale nakomelingen. Zelf hebben de bandleden ook heel wat muzikale invloeden, waaronder John Cale, met wiens “Rosegarden Funeral of Sores” ze hun show op gang trapten. Met wat minder bekende nummers kabbelde de show wat verder tot we de eerste noten van “She’s In Parties” hoorden. Het publiek schoot meteen wakker, waarna er meteen heel wat gsm’s in de lucht gingen. Niet veel later kwam “Bella Lugosi’s Dead” en hoorden we enkele fans ‘nu al!?’ schreeuwen.
Het lievelingsnummer van vele fans kwam inderdaad vrij vroeg, wat eigenlijk al kon verraden dat de band het anderhalf uur nooit zou volmaken. Na “Dark Entries” verliet Bauhaus het podium om zo’n tweetal minuten later terug te komen voor de encore. “Adrenalin” werd snel opgevolgd door “Telegram Sam” en “Ziggy Stardust”. Eindigen met twee covers is misschien wat raar, maar de kwaliteit van die nummers zorgde ervoor dat niemand er om maalde. Wat bij het publiek wel ergernissen wist op te roepen was het feit dat de band nog een dik kwartier over had na het spelen van hun laatste nummer. Bauhaus had er misschien wat minder zin in vandaag, maar slaagde er toch in om een goed concert te brengen.
De eerste dag van het W-Festival mag zeker een goede genoemd worden. We kregen een fantastisch optreden van Nits, terwijl Big Country bevestigde dat ze volledig back in business zijn. Bauhaus was de grote publiekstrekker, iets wat duidelijk te merken was aan de hoeveelheid Bauhaus-shirts. Ook zij gaven een steengoed concert; helaas duurde hun set wat korter dan we hadden gehoopt. Het W-festival gaat door tot en met zondag en de komende dagen passeren nog een heleboel andere artiesten de revue, waaronder UB-40, Alphaville en Level42.
