Er hangt een soort mythe rond de tweede langspeler die een artiest op de wereld afvuurt, maar voor de Canadese Charlotte Cardin zou het weleens haar derde plaat kunnen zijn die haar carrière een enorme boost geeft. Nog voor de release van 99 Nights mochten namelijk al heel wat zalen het bordje ‘uitverkocht’ bovenhalen voor haar concert. Daarmee blijkt nogmaals dat de artieste met een verleden als model voluit voor een muzikaal pad koos en daarvoor ruilde ze haar thuisland zelfs in voor de Franse hoofdstad. Met Parijs als het decor voor haar 99 Nights ziet het ernaar uit dat de zangeres van plan is ook Europa compleet te veroveren. Singles als “Confetti” en “Jim Carrey” ontpopten zich al snel tot bescheiden oorwurm en dus liggen de verwachtingen hoog.
De tour ter promotie van haar tweede album Phoenix was amper ten einde toen Charlotte Cardin aankondigde dat er weldra nieuwe muziek zou verschijnen. Men noemt dat ook wel het ijzer smeden wanneer het heet is en dus werd er plots vanaf 99 afgeteld naar wat later de releasedatum van titeltrack “99 Nights” zou blijken. Een slimme zet om de aandacht van de fans meteen te trekken en dus leken alle singles die we voor die dag kregen eerder onverwachte cadeautjes. Met “Confetti” luidde de Canadese het begin van een nieuw hoofdstuk in en dat blijkt een te zijn waarop de uiterst herkenbare stem van Cardin nog beter uitgespeeld wordt tegen een achtergrond van slimme popproducties.
Wie Phoenix en 99 Nights met elkaar zou vergelijken, zou al snel tot de conclusie komen dat de rode draad op zekere manier doorgetrokken is, maar er een onmiskenbare groei te merken is op de recentste plaat. De gepolijste randjes zijn iets scherper geworden en ook vocaal lijkt Charlotte Cardin meer risico’s te nemen. “Puppy” vormt dan ook de perfecte opener door de prominente drums die het geheel verder stuwen, terwijl de artieste liever haar eigen tempo kiest om haar betoog te voeren. Dat het mes diep zou snijden op deze plaat, hadden we ergens al verwacht, maar dat betekent niet dat ‘I’m trying to run from a version of me stuck in the past’ niet meer binnenkomt. In tegendeel, de rauwe vocals lijken de wonde eerder open te rijten. Ondanks dat zit er ook een zekere sensualiteit in de song en lijken vooral de refreintjes in een portie rook gehuld.
Dat we voor de release van 99 Nights al bijna de helft van de songs gehoord hebben, betekent dat er minder ruimte is voor verrassingen. Toch lijkt de artieste genoeg parels achterwege gehouden te hebben om track na track te overtuigen. Zo is “Enfer” catchy op een niet-commerciële manier en zijn we zeer benieuwd naar het originele recept van deze song. Het is namelijk de enige titel waar Frans en Engels hand in hand gaan, maar ook waarop we rap horen. Een feature van de Canadese drill-rapper Skiifall duwt het nummer plots een andere richting in waardoor de zanglijn die daarop volgt nog een stuk dromeriger klinkt dan voordien. Op die manier worden reeds bestaande kwaliteiten in de verf gezet zonder alweer in herhaling te vallen en weet Cardin een intelligent staaltje popmuziek af te leveren.
Waar we eerder al aanhaalden dat er een zekere sensualiteit in de muziek van Cardin verhuld zit, is “Way Back” daarin de overtreffende trap. Doorheen de rook banen we ons een weg met de Canadese die ons als een sirene toezingt. Dat de productie hier vrij minimalistisch gehouden is, draagt bij aan de intieme sfeer van de song. Net als op “Next To You” zit er een zekere emotionele beladenheid in de song, al ware het wel op een heel andere manier. Al vanaf de eerste luisterbeurt valt op dat er nergens voor de makkelijkste weg gekozen is en de zangeres vooral iets echt wilde maken. Dit zorgt ervoor dat we meteen geloven wat ze zingt, terwijl haar soulvolle stem voor het nodige karakter en een doorleefde feel zorgen. Zo worden ook liedjes als “Somebody First” die aanvankelijk ietwat cliché klinken, binnen luttele seconden omgetoverd tot een krachtige, doch vrolijk klinkende song waarbij de artieste het heft in eigen handen neemt.
Het venijn zit hem in de staart en dus is het altijd afwachten of een sterk album ook op dezelfde noot zal eindigen. Met “Daddy’s a Psycho” en “Next To You” krijgen we een tweeluik om U tegen te zeggen. “Daddy’s a Psycho” is niet alleen de langste song van de plaat, maar wellicht ook degene waarop Charlotte Cardin het scherpst uit de hoek komt. Genoeg sugarcoating moet de zangeres gedacht hebben, want wat we horen klinkt opvallend eerlijk. Het melodieuze geheel heeft een bijna verslavend randje en ook de tekst leent zich goed tot luidkeels meezingen. “Next To You” valt op een heel andere manier op en zet net in op een heel emotioneel geladen productie waardoor het aanvankelijk een gewaagde keuze lijkt om hiermee af te sluiten. Maar nadat Cardin ‘I wanna be better / I wanna be new / But I can’t be those things next to you’ zingt en een episch einde weerklinkt weten we het zeker; 99 Nights is met vlag en wimpel geslaagd.
Op haar derde langspeler kiest Charlotte Cardin ervoor om haar eigen hart te volgen en niet toe te geven aan de druk om makkelijke meezingers te maken die vooral in een dertig-seconden-versie goed werken. 99 Nights is een verrassend staaltje aanstekelijke popmuziek zonder daarbij het commerciële en ietwat platte pad te kiezen. Wie na Phoenix dacht het beste van de Canadese gehoord te hebben, mag zich klaarmaken voor een heuse verrassing. Charlotte Cardin staat op 21 september in La Madeleine te Brussel. Een dag later kan je haar in de Amsterdamse Tolhuistuin aan het werk zien.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Daddy’s a Psycho”, ons favoriete nummer van 99 Nights, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
