Noem Fiddlehead gerust een supergroep. De band, met als middelpunt de vocalen van Pat Flynn, voormalig lid van Have Heart – een hoeksteen in de hardcorescene – laat opnieuw zien waarom we best rekening houden met dit vijftal. Ook drummer Shawn Costa heeft een link met Have Heart, gitaristen Alex Henery (Basement) en Alex Dow (Big Contest), en bassist Nick Hinsch (Stand Off, Nuclear Age) hebben ook hun punten al verdiend in het hardcorewereldje. In 2021 maakte Fiddlehead indruk met Between The Richness. Nu keert de band terug met een album dat de diepten van het menselijk bestaan verkent: Death Is Nothing To Us. Dit album markeert een betekenisvolle verschuiving van het vorige werk, waarin de groep speelde met de poëtische stem van E. E. Cummings aan de uiteinden van de plaat. Hoewel deze literaire omkadering ontbreekt in het nieuwste werk, doet dit niets af aan het feit dat Death Is Nothing To Us evenzeer een doordacht en conceptueel album is.
Het hart van Death Is Nothing To Us bestaat uit twaalf nummers die nauwelijks 25 minuten beslaan, maar de impact ervan is verre van vluchtig. Het album omarmt de kern van menselijkheid met zijn schaduwrijke hart – de onontkoombare realiteit van sterfelijkheid. De band, geboren uit rouw en een verlate reactie op het overlijden van Pats vader een decennium eerder, ademt opnieuw de sfeer van vergankelijkheid en de spoken van degene die ons zijn ontvallen. Death Is Nothing To Us grijpt echter dieper en filosofischer in op het concept van het einde, met een focus die reikt voorbij de specifieke gevallen naar een universele notie van eindigheid. Het is even persoonlijk als de vorige twee albums van de band, maar de afstand tussen leven en dood lijkt weidser dan ooit tevoren. Muzikaal speelt Fiddlehead in dezelfde speeltuin als Militarie Gun, Scowl en High Vis. De essentie van hardcore zit hen in de genen, maar zoals voorgenoemde bands tasten ze graag de grenzen af van het hardcorespectrum.
Het album opent met “The Deathlife”, een uitbarsting van rafelige zenuwen die zich verzet tegen de depressie die het inspireerde. Flynn zijn gebrul aan het einde van het nummer gaat door merg en been: ‘I just want to be with you’, keer op keer. “The Deathlife” overschrijdt nauwelijks de grens van een minuut, waarbij de band zich door dicht op elkaar gepakte uitbarstingen van levendig akkoordwerk en Flynns melodieus gehuil heen werkt. “Sleepyhead” is een gladde, maar agressief melodieuze kopstoot, vergelijkbaar met het posthardcore popambacht van Rival Schools uit het begin van de eeuw. Als een gif sijpelt de wanhoop in de tekst. Toch wordt dit niet alleen uitgedrukt in pure wanhoop, maar wordt er ook met een krachtige onverzettelijkheid toegevoegd.
Op nummers als “Loserman” en “Sullenboy” ontvouwt de band hun kenmerkende, langzaam bewegende posthardcore stijl. Hier lijkt de tijd te vertragen en stopt de wereld, terwijl het licht een weg zoekt door de duisternis. Constant zoekt de band de grens op tussen pijn, wanhoop en hoop. De somberheid en de strijd om deze te verdrijven, beslaan niet alleen existentiële kwesties. In het krachtige “Welcome To The Situation” uit zanger Pat zijn zorgen over de huidige milieu- en politieke crisis die de wereld bedreigen. Dat ze dit doen met slepende en beukende gitaren zet de boodschap enkel kracht bij. “True Hardcore (II)” is een oprecht eerbetoon aan de muziekscene die hem door de jaren heen zoveel heeft gegeven. Bassist Nick Hinsch zorgt er eigenhandig voor dat de naam van het nummer alle eer wordt aangedaan met een stevige baslijn. Deze dankbaarheid doordrenkt het hele album, tot in de kern. Zo spreekt hij op “The Woes” rechtstreeks tot de ‘vreemde, in-bed-blijvende, dood-geobsedeerde Fiddleheads’, naar wie het volgende nummer “Fiddlehead” is vernoemd. De nummers lopen doorgaans in het rood, en zelfs tijdelijke verlichtingen zoals het slanke, basgerichte gesluip van “Fiddleheads” of het ruime gitaargetokkel van “Give It Time (II)” gedijen op de opgezweepte directheid van drummer Shawn Cost.
Het voorlaatste nummer, “Fifteen To Infinity”, is een morbide, opgewekt liefdeslied waarin Patrick verklaart: ‘well, if I’m gonna die then, I wanna die with you right by my side’. Hij vervolgt met: ‘and if I’m gonna live then I wanna live with you right by my side’. Uiteraard beseft hij, zoals wij allen, dat de laatste optie uiteindelijk onmogelijk is. Op het laatste nummer, “Going To Die”, komt hij tot acceptatie van dit feit. ‘See you on the other side,’ klinkt zijn stem. ‘I know I will, but I don’t wanna die.’
Ondanks de nonchalante titel deinst Death Is Nothing To Us van Fiddlehead niet terug voor dood, verdriet en depressie. Begrijpelijkerwijs beschouwt het deze als onvermijdelijkheden. Je kunt dat verdriet eren terwijl je toch vooruitgaat. Voor Flynn en zijn kompanen kan die overgang plaatsvinden terwijl je een hardcore plaat aan het plannen bent met je vrienden. Death Is Nothing To Us is niet enkel een titel, maar een weergave van de essentie die het omhult: een album dat de nuances van menselijkheid, sterfelijkheid en liefde omarmt en verheft tot een diepe introspectieve trip. Voor een fanbase van trieste zielen is Kerstmis een paar maanden eerder gekomen en dat moet op zijn minst een glimlach toveren op een paar van die gezichten.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Sleepyhead”, ons favoriete nummer van Death Is Nothing To Us, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
