© Changing Tides
De corescene der Lage Landen zit in de lift. En dat is best bijzonder, want voor de subgenres die er onder vallen is er vaak weinig tot geen media-aandacht, laat staan airplay op de landelijke radio. Toch lukt het bands als Distant, For I Am King en The Charm The Fury om zonder deze aandacht de afgelopen jaren eufore te maken en zo boekingen over de gehele wereld binnen te slepen. Maar waar de grote, gevestigde namen binnen de scene in de schijnwerpers staan, zijn het meestal de kleine, onbekende groepen die het meeste kunnen verrassen.
Gelukkig springen er steeds meer bedrijven en organisatoren op deze kleine bandjes om ze een spotlight te geven. Een van deze bedrijven is Into The Core, dat met enige regelmaat concerten organiseert waar vooral opkomende Nederlandse artiesten centraal staan. In het verleden prijkten klappers als Raven Called Sin, Despicable Heroes en Two and a Half Girl al op de affiches. Nu, na enkele concerten en een korte adempauze, is de organisatie terug met hun eigen festival. Om weer volledig up-to-date te zijn met de huidige status van de scene en een avond lang bands en artiesten te spotten die aan het begin van hun mogelijke glansrijke carrière staan, besloten we op een regenachtige zaterdag richting Den Haag te trekken om de eerste editie van Into the Core Fest bij te wonen.
Kelsey
Ondanks dat de zaal nog verre van vol gelopen was, mocht Kelsey avond al vroeg in gang trappen. Ook voor het publiek was het duidelijk nog aan de vroege kant, want de danspasjes bleven beperkt tot enkel wat heen en weer gewaggel. Aan de groep lag het in ieder geval niet, want de leden gebruikten het podium en alles daaromheen als hun speeltuin en lieten hun eigen stappenteller wel aardig oplopen. De energie die ze erin legde resulteerde in een bak met geluid waar we u tegen zeiden en zorgde tijdens afsluiter “Truth Pattern” voor luid gejoel. Kelsey liet ons al vroeg op de avond denderen en diende, ondanks het tamme publiek, als een meer dan prima startschot van een avond vol mokerharde muziek.
A Part of the Problem
We weten niet van welk probleem A Part of the Problem onderdeel is, maar als we een gokje mogen wagen zal het waarschijnlijk iets met geluid te maken hebben. De jonge groep knalde namelijk door de geluidsbarrière heen alsof het niks was en zorgde ervoor dat de plaatselijke decibelmeter meer dan eens rood uit sloeg. Net als hun voorganger Kelsey lukte het A Part of the Problem niet om het publiek in beweging te krijgen. Ook ditmaal lag het zeker niet aan de band en hun leden, want naarmate de set vorderde werd al snel duidelijk dat deze ging eindigen zonder dak. Vooral frontman Niels Palm sprong eruit, die met zijn meedogenloze grunts de longen uit zijn lijf schreeuwde. Ondanks de oneindige pogingen voor publieksinteractie kwam het niet verder dan wat headbangende hoofden en bleef het jammer genoeg verder koel in de zaal van Musicon.
Loyalty Ends Here
Na een korte adempauze was het de beurt aan Richard Robin en consorten. De zanger (die met zijn extreem lange haren één en al charisma uitstraalde) kende helaas een lichte valse start door een niet werkende microfoon, maar herpakte zich vervolgens volledig en trok zijn strot maximaal open. Het recent uitgebrachte “Testament” zorgde voor de eerste mini-moshpits en toen eenmaal de opblaasbare haai zijn intrede deed, kwamen zelfs de crowdsurfers bovendrijven. De rug van het zeedier werd meerdere malen bereden op boven op de mensenzee. Het lukte Loyalty Ends Here om het publiek eindelijk in beweging te krijgen en kreeg na afloop ook goed de handen op elkaar, al was er nog een lange weg te gaan om de volledige zaal te ontwaken uit zijn diepe slaap.
I’ll Get By
Om kwart voor acht was het de beurt aan I’ll Get By om verder te gaan met het gene waar de vorige bands mee begonnen waren, namelijk ons en de rest van de toeschouwers compleet plat te spelen. En daar slaagde I’ll Get By volledig in. De groep liet doorheen hun set amper steken vallen en bracht schwung in de Haagse popzaal. “Useless” en de pas uitgebrachte “Deathbed” zorgde ervoor dat de zaal ontvlamde en liet ons vervolgens moshen in de assen hiervan. De technische vaardigheden van de leden zorgden voor een solide basis en bracht het geheel naar een ander niveau van kracht en energie. I’ll Get By leek met momenten onverwoestbaar, schoot de ene na de andere pijl in de roos en was wat ons betreft een van de hoogtepunten van de avond. Dit smaakte zeker naar meer en we hopen ze binnenkort nog eens te mogen bewonderen.
Daniel Brooke
Ondanks dat de avond in het teken staat van snoeiharde coremuziek, wordt er bij momenten ook een klein beetje buiten de scene gekeken. Zo ook bij het opkomende emotalent Daniel Brooke. De Zwollenaar wist enkele jaren geleden grote ogen te gooien met zijn covers van diverse giganten uit de muziekwereld. Op die covers werd ook tijdens de regenachtige zaterdagavond terug gegrepen. Toen hun versie van “Somebody Told Me” van The Killers door de speakers knalde, veranderde de zaal in een karaokebar en werd er vanuit alle hoeken meegeschreeuwd. Scooters partyhit “4 AM” maakte de functie van de dansvloer waar en liet het publiek doorheen de zaal bewegen. Voor eigen nummers was er ook voldoende plek, waardoor het dansbare “Circus” en “Blood on her Prada” op het publiek losgelaten werd. Daniel en zijn bandleden speelde zo strak als een goed geoliede machine, gaven ons een show waar we onze duimen en vingers bij af konden likken en warmde ons helemaal op voor de headliner van de avond.
Changing Tides
Na een avond vol oerdegelijke bands was het om tien uur tijd voor Changing Tides, die als headliner het eerste Into the Core festival mocht afsluiten. De mannen mogen zich oprecht podiumbeesten noemen en lieten met hun kwaliteiten al snel blijken dat ze het podium als hun thuis zagen. De Brabantse groep had het publiek in hun klauwen, speelde ermee en liet het niet meer los. Toen tijdens een technisch mankement de muziek stil viel, aarzelde de band geen seconden en werd er een drankspel met het publiek opgestart om zo reparatietijd te winnen. Het echte hoogtepunt qua publieksinteractie bevond zich richting het einde van de show, toen er met taart de psuedoverjaardag van een van de gitaristen werd gevierd. De show die de groep gaf was een waar genot om naar te kijken en kon ons, net als vele andere in de zaal, van begin tot eind boeien.
Changing Tides sloeg er ook in om muzikaal te imponeren. Van alle bands die op de affiche stonden had de groep de grootste discografie, waardoor er een goede mix ontstond tussen oud en nieuw werk. Door de muzikale kwaliteiten werd er tijdens “Fear of Unbelief” gemoshed alsof het leven ervan af ging en ook tijdens “Minds Expire” stond een groot deel van het publiek geen seconde stil. De samensmelting van de gitaristen gaf een rijkdom aan geluid, van melodieuze hoogtepunten tot aan rauwe en opzwepende riffs. Elk nummer werd versterkt door hun perfecte harmonie, waardoor het publiek werd meegevoerd op een golf van muzikale extase. Changing Tides imponeerde op alle vlakken. Hun brute, kenmerkende geluid, gecombineerd met hun oprechte interactie met het publiek, zorgen ervoor dat dat de eerste editie van het festival op een waardige manier kon worden afgesloten. We blokken met potlood al onze agenda in juli, want na deze succesvolle eerste editie willen wij hier volgend jaar ook absoluut bij zijn.
