The Melvins @ De Zwerver: Lang leve de voorvaders

Je zou het soms bijna vergeten, maar de invloed die The Melvins op de rockwereld heeft achtergelaten valt niet te minimaliseren. De Amerikaanse band gaat al mee sinds 1983 en was de favoriete band van Nirvana-frontman Kurt Cobain. Het is zelfs zo dat zanger Buzz Osborne degene was die Dave Grohl aan Cobain voorstelde. De rest is natuurlijk geschiedenis. Toch is het jammer dat The Melvins soms tot die verhalen worden beperkt, want de band is op zichzelf ook niet min en daar is hun uitgebreide discografie, bestaande uit maar liefst 27 albums, een uitstekend voorbeeld van. Het grungegenre mag dan wel met uitsterven bedreigd zijn, maar The Melvins doet nog steeds wat het al veertig jaar zo goed doet, namelijk rocken en zijn eigen zin doen. Het is ook in het kader van de veertigste verjaardag van de band dat ze nu op tournee trekken en gelukkig hield die tour ook halt in ons land. Op zaterdagavond mocht muziekclub De Zwerver in Leffinge de band ontvangen voor diens eerste Belgische optreden in vijf jaar tijd.

Vlak daarvoor kregen we met Taipei Houston ook bekende gezichten voorgeschoteld. De band bestaat namelijk uit de twee zonen van Metallica-drummer Lars Ulrich. Dat je met enkel basgitaar en drums een heus geluid kan neerzetten, werd door bands zoals Royal Blood al aangetoond. Het is ook op die manier dat Taipei Houston het deed en dat ging er zelfs nog wat steviger aan toe. Het drumtempo lag vele keren verschroeiend hoog, terwijl Layne Ulrich zich volledig liet losgaan op zijn basgitaar. Dat alles was leuk voor eventjes, maar door de constante herhaling en misschien ook wel het gebrek aan opties door de kleine bezetting, was een halfuur meer dan voldoende en had het misschien zelfs wat korter gemogen. Het publiek dat in eerste instantie nog braaf bleef stil staan, werd door Layne gevraagd om tijdens slotnummer “Drop Song” langzaam te headbangen tijdens de riff. Even was het publiek wat ongemakkelijk, maar wanneer de riff waar het om ging werd ingezet, waren er wel heel wat enthousiastelingen voor het podium die de wens van de frontman met veel plezier inwilligden. De Zwerver was daardoor meteen opgewarmd voor wat komen zou.

Om half tien stipt doofden de zaallichten en galmde “Take On Me” van a-ha door de boxen. Terwijl het deuntje verder speelde, kwam The Melvins het podium op en dat deed het in bizarre stijl. Bassist Steven Shane McDonald droeg een volledig rode outfit met gouden bedrukking, waardoor hij een op een Tsaar van tweehonderd jaar geleden leek, maar dat was nog niet het meest speciale, want frontman Buzz Osborne had een soort zwart gewaad aan, dat hem – mede ook door zijn nog steeds even absurde kapsel – op een gestoorde pater deed leken. Dat McDonald het publiek door middel van handgebaren wat opjutte om het refrein van “Take On Me” mee te zingen, maakte het nog wat vreemder. The Melvins doet wat het wil, zoveel was van bij de start al duidelijk.

Muzikaal zat het meteen al top, met een uitblinkersrol voor de drums van Dale Crover, die hard binnenkwamen en tegelijk ook niet over de top waren. Het zorgde ook voor een enthousiast publiek, dat zich al van bij de start liet horen met ‘ow yeah’-kreten en gejoel. Helaas waren er ook enkelen die het niet konden nalaten om het te gortig te maken, want na een kleine tien minuten moest de show worden stilgelegd. McDonald had al een lege bierbeker een meter naast hem zien landen en tijdens “Zodiac” zag Crover iets in het publiek dat hij niet kunnen vond. Wat er precies gebeurde weten we niet, maar dat de drummer ’that was not consensual’ en ‘get him the f*ck out of here’ schreeuwde deed niet veel goeds vermoeden. Het was wel fijn om te zien dat de band zich aantrok van wat er in het publiek gebeurde, al deden ze dat zelfs voor de show al, door een rolstoelgebruiker de kans te geven om het optreden van aan de zijkant van het podium te bekijken. Dat McDonald geregeld met hem in interactie trad, maakte het des te heilzamer.

Dat alles betekent echter nog niet dat de muziek niet op de voorgrond stond, want hoewel er maar drie muzikanten op het podium stonden, speelde The Melvins alsof er minstens tien waren. Dat het geluid fantastisch was, zat daar vermoedelijk ook voor een groot deel tussen. Zo blendde de samenzang van Osborne en McDonald tijdens Beatles-cover “I Want to Hold Your Hand” fantastisch samen, terwijl de drums wederom subliem als ruggengraat van het geheel fungeerde.

Dat er op het geluid niet veel af te dingen viel, was inmiddels wel al duidelijk. Helaas kon hetzelfde niet gezegd worden van de lichten en het gebrek aan visuals, terwijl die tijdens de lange instrumentale stukken wel een meerwaarde hadden kunnen vormen. Op een bepaald moment werden de zaallichten zelfs weer aangestoken, al bleek dit wel per ongeluk te zijn. Osborne keek nogal verward rond en begreep precies niet zo goed wat er gaande was. Ook het publiek stond er opeens wat ongemakkelijk bij en stopte merendeels met bewegen.

Er volgde een aaneenschakeling van de tragere nummers, die vooral illustreren wat The Melvins voor stonerrock hebben betekend door het genre wat dichterbij de mainstream te brengen. Dat was ook in het publiek merkbaar, daar de beleving hetzelfde was als op een stonerrockconcert. Zo werd op het lome, aanslepende tempo mee geheadbangd en leek het publiek hier en daar in trance, al zou dat ook kunnen zijn omdat er enkelen al vrij diep in het glas gekeken hadden. De opeenvolging van tragere nummers en lange instrumentale stukken duurde misschien wel net wat te lang om voortdurend te blijven boeien, maar het zorgde er wel voor dat het razend snelle “Honey Bucket” nog een stevigere muilpeer werd dan het normaalgesproken al is.

Met “Night Goat” werd nog wat verder gegaan op dat stevige elan en hoewel een eerste poging tot crowdsurfen tijdens “Honey Bucket” nog niet bepaald goed liep, waren er nu wel enkelen die erin slaagden om het tot een goed einde te brengen en een degelijke afstand te doen. Daarna was het ook genoeg voor The Melvins en verdween de band van het podium, om na een tweetal minuten van gefluit en gejoel terug te keren. Met “Boris” kregen we de gedroomde toegift en terwijl McDonald en Clover het podium verlieten, deed de frontman het voor het restant van het nummer helemaal alleen. Het was nogal kaal en daardoor ook gewaagd, maar het had slechter kunnen aflopen, want Osborne kwam er uitstekend mee weg. Dat bleek althans uit het applaus dat hij kreeg toen hij daar helemaal alleen stond op zijn gitaar te tokkelen en het nog luidere applaus dat hij in ontvangst mocht nemen toen het na een uur en een kwartier helemaal gedaan was.

The Melvins had niet lang nodig om De Zwerver volledig in te palmen met muziek die de voorloper was van genres die inmiddels alweer enkele keren zijn opgekomen en weggegaan. Grunge en stonerrock met een punkattitude en alles daartussenin passeerden de revue in een korte, maar krachtige show van de band die al veertig jaar doet waar hij zin in heeft.