Graspop Metal Meeting 2023 (Festivaldag 4): Naar de Hell(mut) en terug

De tijd van droogte is officieel voorbij en zo kreeg ook Graspop gisteren een aantal buien over de vloer. Het wisselvallige weer kon de pret echter niet bederven. In tegendeel: het metalwalhalla van de Lage Landen had immers nog een zeer uiteenlopend programma waar van geproefd kon worden. Van nieuwbakken metalheld Hellmut Lotti over naar een magistrale set van Billy Talent en een zeemzoete afsluitset van Def Leppard; voor elke gading was er iets te vinden. De 2023-editie sloot af met een paar hoogtepunten, maar ook een paar mindere momenten. Gelukkig woog het eerste net iets meer door en trok iedereen met een goed gevoel naar zijn laatste nacht op de camping.

Paledusk @ Metal Dome

We konden op de laatste dag wel een wervelwind gebruiken en daar beloofde Paledusk voor te zorgen. Het Japanse metalcoretrio maakt een hybride vorm van metalcore en kent maar één richting: vooruit. Ondanks de (lichte) regen stond de Metal Dome maar halfvol, maar dat deerde de pret van de aanwezigen niet. Het kwartet haalde vroeg op de dag het onderste uit de kan en kreeg de nogal stroeve beentjes toch al snel in beweging voor een circle pit. Gitarist Daisuke Ehara haalde ondertussen een paar keer zijn beste karatekicks boven, terwijl hij wel nog gewoon snedig bleef spelen. De sound van Paledusk klonk in grote lijnen heel westers, maar hier en daar slopen er toch nog een paar J-pop elementen in de nummers. “I’m ready to die for my friends” was daarin het beste voorbeeld, met een tamelijk catchy refrein, maar ook een harde breakdown waar we toch even van moesten bekomen. Paledusk was een eerste coole adrenalineshock van de dag en daarvoor zeggen we in ons beste Japans: Arigato!

The Luka State @ Jupiler Stage

De organisatie beloofde ons een ferme snuif indierock in de vorm van The Luka State, iets waar de gemiddelde Graspopper nu niet bepaald warm voor loopt. Het veld voor de Jupiler Stage was dan ook behoorlijk leeg toen de vier Britten er met veel energie aan begonnen. De zachte regen hielp daarbij ook niet, evenals een ‘public service announcement’ van de frontzanger Conrad Ellis aan de mensen die aan het podium voorbij liepen om naar hen te komen kijken. Maar als we ons dan toch ook nog even focussen op wat de band daarna gedurende veertig minuten bracht, raakten we wel overtuigd. De radiovriendelijke stadionrock brachten de mannen met heel veel energie en een strakheid waar heel wat gelijkaardige bands nog wel iets van kunnen leren. “More Than This” bleef zo makkelijk hangen, al hadden ze ook een aantal nummers waar het karige publiek iets minder happig op was. Op het einde ging de band iets nadrukkelijker op het gaspedaal staan en kreeg ze op die manier de voorste rijen enigszins mee. De heren vertrokken tien minuten te vroeg alweer richting backstage, maar toen ze merkten dat ze toch nog tijd hadden voor een nummertje, stormden ze rap weer het podium op. “Kick in the Teeth” van het eerste album kregen we zo nog achter onze kiezen, al bleek dat toch ietwat te slapjes te zijn. The Luka State en Graspop was geen gedroomde match.

Stand Atlantic @ Jupiler Stage

Soms maak je verkeerde keuzes in het leven, zoals bijvoorbeeld naar een Stand Atlantic-optreden gaan. De Australiërs maken poppunk van het meest inspiratieloze soort terwijl ze zich proberen gedragen als ‘echte’ rocksterren. De nadruk ligt inderdaad op proberen, want het voelde gisteren allemaal heel gedwongen en gemaakt. Vooral zanger Bonnie Fraser forceerde het allemaal net iets te veel en ging vocaal bovendien een aantal keer tot de limiet van het dragelijke. “switchblade” was ronduit tenenkrommend en ook het bescheiden hitje “kill(her)” was nogal een beproeving voor ons gehoorkanaal. “bloodclot” viel niet veel later helemaal dood en mensen rondom ons sloegen ongeïnteresseerd aan het babbelen. Het ontbrak de band aan authenticiteit en muzikale spontaniteit om voor vonken te kunnen zorgen. De sfeer vooraan kon daar niet veel aan veranderen, zeker met zo’n flauwe einde als “molotov (ok)”. Stand Atlantic deed weinig goed in Dessel en was daarmee voor ons een van de teleurstellingen van deze editie.

Stand Atlantic is op 4 november Waterparks’ support in Tivoli Vredenburg.

Greg Puciato @ Metal Dome

Er is een leven na The Dillinger Escape Plan, zo bewijst voormalig frontzanger Greg Puciato. De band splitte wegens artistieke meningsverschillen in 2017, maar de inmiddels drieënveertigjarige Amerikaan bleef allesbehalve stilzitten. Twee soloalbums zagen het licht des levens en toonden dat de eigenzinnige creatieveling nog wel boeiende muziek kan maken. Helaas bleek het gisteren op Graspop niet echt aan dat niveau van de studio-opnames te geraken. De band speelde luider dan luid en trok een gigantische geluidsmuur van ruim boven de honderd decibel op. Puciato ging daar met een flinke dosis pit nog eens overheen. Waar het schoentje dan wel knelde? We hadden op geen enkel moment het gevoel dat Puciato de afstand tussen de mensen in de Metal Dome probeerde te verkleinen. Dat maakte het in zijn geheel heel afstandelijk, zeker als je weet dat zijn solomuziek nu niet de meest evidente is. De tent liep bijgevolg geleidelijk aan leeg, iets wat op Greg Puciato en band hoe dan ook weinig indruk maakte.

Chelsea Grin @ Jupiler Stage

Een van de weinige deathcorebands op Graspop dit jaar was Chelsea Grin. Het genre is nog steeds ondervertegenwoordigd, maar dat er wel degelijk een groot publiek interesse in heeft bewees de grote opkomst voor de Jupiler Stage. Bruut en meedogenloos uitpakken deden ze met opener “Suffer in Hell, Suffer in Heaven”, waar de gore gitaarriffs zich al meteen lieten gelden. Tom Barber maakte intussen ook indruk met de manier hoe hij de diepe toonladder afging en als meester in het grunten een paar tot het gaatje ging. Met vuur spelen doe je niet, maar voor een “Playing With Fire” maakten we graag een uitzondering. De vintage Chelsea Grin fan kreeg waar voor z’n duur betaalde centjes in de vorm van “My Damnation” en “Recreant”. Rauwe kost serveerden ze kort voor slot nog met “Hostage”. Niets voor gevoelige magen die show van Chelsea Grin met andere woorden.

Hellmut Lotti Goes Metal @ Metal Dome

Wat begon als een ludieke actie voor een radiozender groeide uit tot een van de meest besproken festivaloptredens van de afgelopen jaren. Helmut Lotti ging en gaat metal en daarvoor pastte hij zelfs zijn voornaam aan. Helmut werd Hellmut en grabbelde in de rijke metalgeschiedenis een uitstekende setlist bij een. We hoeven je dan ook niet te vertellen dat de tent al ruim voor het optreden bomvol stond en er nog ver buiten de Metal Dome mensen een glimp van de Belgische icoon probeerden op te vangen.

Hellmut Lotti kende duidelijk zijn klassiekers en pakte zo bij de start uit met een verrassing: Dio’s “Holy Diver”. Zijn vestje ging rap uit en tevoorschijn kwam een speciaal ontworpen metalshirt. Het publiek droeg hem meteen op handen en was gul in het sfeermaken. Crowdsurfers en moshpits waren geen rariteit, terwijl er uiteraard ook gewoon luidop meegezongen werd. Alice Coopers “Poison” en Iron Maidens “Run To the Hills” zong Lotti met zoveel klasse dat hij zelfs beter klonk dan de originele zangers van de nummers. Voor Graspop had hij overigens ook een cadeautje meegebracht: een eigen metalnummer “Darkness”. Uiteraard kon een Elvis Presley-song niet ontbreken, al stak z’n band het wel in een Mötörhead-jasje. De Metal Dome kolkte en droeg Hellmut figuurlijk op handen met spreekkoren en uitgestoken metalhorns.

Als zanger maakte Hellmut Lotti in ieder geval een behoorlijke sterke indruk. Zo zong hij tijdens afsluiter “Paradise City” Axl Rose moeiteloos naar huis. Moest Guns ‘N Roses toch nog eens naar een nieuwe zanger op zoek gaan, dan weten ze waar ze mogen aanbellen. Wij waren in ieder geval content dat we het nummer afgelopen weekend dan toch eens goed gezongen konden horen. Wie de sterke show moest missen, mag opgelucht adem halen. Er zou een live-album van Hellmut Lotti Goes Metal in de maak zijn en er staan ook nog een aantal shows in de running. Lotti ging metal en won Graspop met forfaitcijfers.

Op vrijdag 27 oktober gaat Lotti weer metal en dat in de Capitole van Gent.

Generation Sex @ North Stage

Supergroepen zijn door de jaren heen voor heel wat mensen een makkelijke manier om snel geld te verdienen. Generation Sex moeten we helaas ook tot die categorie rekenen. De boomerharten sloegen aanvankelijk sneller bij de aankondiging van deze eenmalige tour en ook wij zagen wel iets in een superband met leden van Generation X en Sex Pistols. Ook de setlist beloofde op voorhand veel goeds, alleen was de uitvoering toch iets stroever. “Pretty Vacant” was een klein lichtpuntje, waarna de verveling toch snel toesloeg. De bandleden lijken ook alle levenslust te zijn verloren en speelden heel ongeïnteresseerd hun nummers. De punk van vroeger had geen vuur meer en de set zakte zo zwaar in dat het publiek er zelfs ging bij zitten. Grootste hits van zowel Generation X (“Dancing With Myself”) als The Sex Pistols (“God Save The Queen”) waren zeldzame momenten waarop er heel beperkt wat energie naar boven kwam, maar de hele set leek vooral een lange ‘money grab’ om snel nog langs de kassa te passeren. Teleurstellend en vooral een persiflage van zichzelf, meer moeten we daar niet over zeggen.

Hollywood Vampires @ South Stage

Zaterdag zagen we Hollywood Vampires aan het werk op Pinkpop en ook gisteren tekenden we present bij de supergroep van deze affiche. Noem ze gerust een attractie, want met Alice Cooper, Joe Perry van Aerosmith en acteur Johnny Depp deelden drie grootheden het podium in Dessel. De belangstelling was groot en zo was het voor het eerst op zondag echt over koppen lopen aan de South Stage. Wie erbij was stapte in een achtbaan die een paar keer de hoogte in ging, maar ons nog vaker de dieperik in stuurde. Hollywood Vampires bleek immers niet meer dan een karikatuur waar het showgehalte het net iets te veel overnam van de muzikale verzorgdheid. Met name Johnny Depp maakte een nogal beschonken indruk en speelde nogal laconiek op zijn elektrische gitaar. De beste jaren van Alice Cooper bleken ook al achter de rug te liggen, al kon deze icoon ons wel nog bekoren met een leuke versie van “I’m Eighteen”.

De gitaarsolo’s bleven elkaar in ijltempo opvolgen bij Hollywood Vampires en zo zaten we veel te snel aan een verzadigd gevoel. De versie van David Bowie’s “Heroes” konden we nog wel appreciëren en ook de ode aan Jeff Beck kon er nog mee door, maar evengoed schoot de band in veel te lang uitgesponnen nummers waar de aandacht veel te snel wegzakte. Hits kregen we wel nog in de tweede helft met “Walk This Way” en “School’s Out”, niet toevallig nummers van Aerosmith en Alice Cooper. Een adembenemende rit werd het nooit met Hollywood Vampires, maar nu kunnen wel weer een hele hoop mensen zeggen dat ze Alice Cooper én Joe Perry én Johnny Depp aan het werk hebben gezien.

Billy Talent @ Jupiler Stage

Het Hollywood-gehalte laaide net iets te hard op naar onze smaak en daarom gingen wij ons onheil zoeken bij de Canadezen van Billy Talent. Elders is het viertal steevast headliner, op Graspop kregen ze een uur om de Jupiler Stage af te sluiten. De afbraakwerken konden beginnen met de ene sloophaler na de andere die de band bovenhaalde. In het begin hield het publiek zich een beetje in, maar vanaf “Rusted From the Rain” ging het helemaal los aan de Jupiler Stage. De regen verhielp het nummer met een nog iets epischer kantje.

De moshpits werden ruiger en de beveiliging draaide een zware shift om alle crowdsurfers te kunnen blijven opvangen (hulde voor hun werk!). De nummers van het nieuwe album Crisis of Faith moesten overigens allesbehalve onderdoen aan de klassiekers en pasten qua energie en strakheid zeker in de set. De klassiekers “Fallen Leaves” en “Devil On My Shoulder” dweepten de sfeer nog meer op om het finale sloopwerk integraal af te sluiten met “Red Flag”. We zeggen het wel vaker dat bands podia slopen, maar nergens was dat meer van toepassing als gisteren bij Billy Talent. Fe-no-me-naal!

Billy Talent en Chelsea Grin spelen 22 juni op Jera On Air, Paledusk de 23ste juni.

Def Leppard @ South Stage

De gedroomde headliner was Def Leppard niet van Graspop. De weide zag er al behoorlijk leeg uit toen de Britse hardrockband aan hun set begon. De status als headliner hebben ze dan ook nog meer recent verworven in ons land, al was het sombere weer en het feit dat we al zondag waren allesbehalve ideale omstandigheden om de mensen naar zich toe te trekken. De band stelde zich wel meer dan dankbaar op en bracht een van hun betere shows tot dusver in ons land. Het spelplezier en de goesting hoorden en zagen we aan de bandleden, met Joe Elliot als een goede ceremoniemeester.

Fans van hardrock en glamrock werden tamelijk vroeg al op hun wenken bediend. “Lets Get Rocked” en “Animal” werden lekker gespeeld zonder al te veel tierelantijnen. Soms werd het dan weer wel iets te melig naar onze smaak en verloor de band het interesse van het publiek. “This Guitar” was zo’n voorbeeld waar het nogal doodviel op de weide. Toch was Def Leppard nog lang niet uitgeteld. Een kleurrijke lichtshow laaide soms nog een lichte feeststemming op en tijdens “Pour Some Sugar On Me” voelden we iedereen nog eens een laatste keer alles meezingen. Voor de laatste livenoten van Graspop 2023 zorgde “Photograph”. Het einde van een mooie en veelzijdige editie als je het ons vraagt, al had een iets energiekere afsluitact zeker voor nog meer vonken kunnen zorgen.

Graspop Metal Meeting 2024 gaat door van 20 juni t.e.m. 23 juni, zet het dus alvast in je agenda.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Alle recensies van Graspop Metal Meeting 2023 lees je hier.