De grote vraag wanneer een boyband het voor gezien houdt, is toch wel de vraag wie er een ster wordt solo, en wie er in de vergetelheid belandt. De geschiedenis heeft ons namelijk laten zien dat er vaak een uitverkorene is die grote successen behaalt, terwijl we van de overgebleven leden weinig tot niets meer horen. Bij One Direction bleken meerdere leden echter behoorlijk succesvol in hun eentje. Harry Styles is bijvoorbeeld niet meer weg te denken uit het hedendaagse poplandschap, maar ook Niall Horan doet het best goed. De Ier bracht in 2017 zijn eerste soloplaat Flicker uit en ging op een bijbehorende tour langs flinke zalen over de hele wereld. De release van de opvolger Heartbreak Weather in 2020 werd helaas ondergesneeuwd door het coronavirus, wat er ook voor zorgde dat de tour gecanceld werd. Horan besloot niet teveel bij de pakken neer te zitten in de daaropvolgende periode, maar golfde veel en schreef veel nieuwe muziek. Daar is The Show uit ontstaan, dat vandaag het licht ziet.
Niall Horan levert met The Show met gemak zijn beste en meest volwassen album tot nu toe af. Het slechtste van Flicker en Heartbreak Weather (het eentonige van de eerste, het slappe en generieke van de tweede) heeft Horan achterwege gelaten. De Ier neemt op The Show juist de individuele kracht van die twee voorgangers — de eerlijkheid en oprechtheid van Flicker, en de upbeat pop van Heartbreak Weather — en combineert dat tot een geslaagde mix dat zijn volwassenheid, kwetsbaarheid en optimisme tentoonstelt. Dit is het album van een man dat zijn eigen geluid eindelijk gevonden lijkt te hebben, en daar trots op is.
De rode draad op The Show? Horans verliefdheid. De zanger is tot over zijn oren verliefd en steekt dat op zijn nieuwste langspeler niet onder stoelen of banken. Op de catchy albumopener “Heaven” maakt hij dat al duidelijk. Het is wellicht een beetje zoetsappig, maar Horans optimisme werkt ontzettend aanstekelijk en voelt zo oprecht dat we dat over het hoofd kunnen zien. Zijn huidige relatie voelt voor hem niet als iets tijdelijks met een naderende houdbaarheidsdatum. Nee, Horan gelooft erin dat de persoon in kwestie de ware is. Op het euforische “Save My Life” stelt hij dat het leven een andere (en betere!) betekenis gekregen heeft door zijn geliefde. De jaren tachtig zijn een prominente invloed op dit vrolijke liedje, dat nog leuker gemaakt wordt door de saxofoon die richting het einde toe ingezet wordt. Horan is zó verliefd dat hij bereid is tot het eind van de wereld te gaan zoals we horen op “You Could Start A Cult”. Deze is een van de kleinere nummers op The Show waar we alleen een kalmerende akoestische gitaar, een harmonica en Horans stem horen. Het minimalistische van “You Could Start A Cult” maakt dat de oprechtheid van zijn gevoelens nóg meer binnenkomt.
Ook het onbetwiste hoogtepunt van The Show is een ode aan de liefde. “On A Night Like Tonight” exploreert het lichamelijke en seksuele van een relatie. Tegen een soundtrack van zwoele, dromerige synths vertelt Horan ons hoe erg hij zijn partner aanbidt. Het is ongetwijfeld een van de meest volwassen en sexy nummers uit zijn repertoire, maar kenners horen dat “On A Night Like Tonight” een knipoog is naar de One Direction-sound van hun laatste twee albums, Four en Made In The A.M. Hij laat zien dat hij zich niet schaamt voor die boybandroots en dat deze nog steeds een onderdeel vormen van zijn muzikale identiteit, al dan niet op een volwassenere en zelfverzekerdere manier.
Horan is op The Show eerlijk en open over zijn onzekerheden en angsten. “If You Leave Me” klinkt op het eerste oor als een zwoele, sexy muzikale hittegolf, maar het lied gaat eigenlijk over Horans angst dat zijn partner hem verlaat. Hij verlangt naar continue bevestiging en de belofte dat diegene niet weggaat. De Ierse singer-songwriter is zich er wel van bewust dat hij een denker is die zichzelf makkelijk verliest in piekeren en irrationele angsten, wat duidelijk wordt op “The Show” en “Must Be Love”. De titeltrack functioneert dan ook als herinnering aan Horan zelf dat hij moet leren accepteren dat tegenslagen bij het leven horen en dat het weinig zinnig is om je druk te maken over dingen buiten je macht. Dit gebeurt onder leiding van filmisch en sfeervol gitaar- en drumwerk dat ons volledig weet mee te sleuren. “Must Be Love” exploreert de manier waarop dat eeuwige overdenken zijn relaties negatief beïnvloedt. ‘I got a first degree in bein’ my worst enemy / I got a P.H.D. in always runnin’ away,’ bekent de Ierse singer-songwriter, voordat hij concludeert dat hoe eng het ook is, het niet erg is om jezelf over te geven aan de liefde. Het refrein kent een hoog meezinggehalte waardoor het lied moeiteloos in ons hoofd blijft hangen, en ongetwijfeld succesvol zal zijn in een live setting.
The Show is zonder twijfel het beste werk van Niall Horan tot nu toe. Hij combineert de sterkste punten van zijn twee vorige platen op een zeer succesvolle manier en bewijst hiermee zijn groei en ontwikkeling als artiest in de afgelopen jaren. Het is daarnaast verfrissend om te zien dat een mannelijke artiest zich niet belemmerd voelt door toxische masculiniteit, maar juist open is over zijn onzekerheden en niet onder stoelen of banken steekt hoe verliefd hij is en hoe goed dat hem laat voelen. Horan laat op The Show zien dat hij zijn hart naar buiten toe draagt, en doet dat op een manier zo aanstekelijk en oprecht dat wij zelf ook gaan verlangen naar zo’n mooie, onvoorwaardelijke vorm van liefde.
Niall Horan stelt deze plaat volgende week voor op het Nederlandse Pinkpop op 16 juni. Op 7 maart 2024 staat de Ier in het Sportpaleis.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “On A Night Like Tonight”, ons favoriete nummer van The Show, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
