©CPU – Nathan Dobbelaere
Met een stevige radiohit op zak en recente passages op Pukkelpop en in de AB Club staat cleopatrick al een hele tijd in de wachtrij om de allergrootste podia te veroveren. Sedert zeven jaar blaast het Canadese duo Ian Fraser en Luke Gruntz zijn handvol fans omver met ruige revival-rock. Zoals het de veelbelovende band betaamt, is die genrebeschrijving beledigend en zijn ze klaar om dat handvol te laten overlopen.
Dat allergrootste podium gaat het duo niet meteen vinden in De Centrale, maar een heel fijn voorprogramma alleszins wel. Voor we met het hoofdprogramma de nineties induiken, weet ĠENN nog een schuif open te trekken met dessertrock en new wave invloeden van een decennium eerder. Gooi deze chaotische mengelmoes samen met wat modernere punkrock en een indrukwekkende zangstem en je krijgt een viertal dat het Gentse publiek moeiteloos van zijn sokken blaast. ĠENN gaf aan nog niet vaak zo enthousiast onthaald zijn geweest en dat werkte wederzijds. De eerste kennismaking was alvast positief.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Op de tonen van Dean Martin’s “You Belong to Me” kon vervolgens het vrolijke tweetal achter cleopatrick op datzelfde enthousiasme verder surfen. De keuze van de intro mocht alvast een voorbode genoemd worden van wat komen zou. Fans van het eerste uur en de eerste rij gingen compleet uit de bol op opener “OK” en de Canadezen hadden weinig moeite om hun bezieling over de rijen erachter uit te dijen.
Dat cleopatrick slechts uit een duo bestaat, kan enige verbazing opwekken. De heren staan gekend voor hun krachtige geluidsmuur en we vreesden dan ook dat de nodige backingtrack een negatieve invloed zou hebben op de energie die verwacht wordt wanneer je hun albums beluistert. De onuitputtendheid waarmee ze in een rotvaart door enkele stevige nummers als “Good Grief” en “Daphne Did It” vlogen, maakten die vrees echter snel ongedaan.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Zelfs wanneer “Scaring Me” en “Zuck” elkaar opvolgen als tragere buik van de setlist, weten de heren de aandacht op hun gevestigd te houden. Enkel het rustige “DEEMED!” lijkt rammelend en kwetsbaar in een kleine setting als deze. Niet getreurd moet Fraser gedacht hebben toen de drummer zijn armen geen rust gunde en als een ware publieksmenner rond zijn frontman kwam springen. Zo kan je dus, ook bij de meest bedaarde songs, de fut in het publiek hoog houden.
Indien dit alles nog niet overtuigend genoeg was, wist cleopatrick, zonder er veel woorden aan vuil te maken, met hitsong “Hometown” en afsluiters “Sanjake” en “Family Van” finaal te bevestigen dat ze thuishoren op het hoofdpodium van een festival, al zij het met een volwaardige band om het geheel nog wat extra kracht bij te zetten. De Centrale was overtuigd, wij ook. Enkel een kwestie van afwachten dus tot het grote publiek cleopatrick met uitgestrekte armen ontvangt.
Facebook / Instagram / Twitter
Setlist:
OK
Good Grief
The Drake
Daphne Did It
The Depths
Scaring Me
Zuck
Why July
Hometown
DOOM
No Sweat
Chromeo
DEEMED!
Sanjake
Family Van
