Gladiolen 2023 (Festivaldag 1): Meer dan een opwarmer

Volgens aloude traditie is Gladiolen als festival medeverantwoordelijk voor het klaarstomen van menig muzikant voor de aankomende, drukke periode. Tijdens de 23ste jaargang van het Kempense festival was dit dan ook niet anders. De zon scheen broeierig warm op deze mei-avond, gasprijzen scheerden weer wat minder hoge toppen en een line-up met klinkende namen stond klaar om bezoekers te ontvangen voor hun niet-zo-alledaagse vrijdagse afterwork. Alle ingrediënten voor een zalig nachtje leken dus reeds bij aanvang aangevinkt en Olen telde bijgevolg enkel blije gezichten, nog voor de eerste noot muziek over de weide weergalmde. Club VEDETT was de place to be voor wie de heupen en het hoofd graag wat instabieler had op de tonen van dj’s als Used, Silver Sisters en Klaps. De overdekte MARS Main Stage, met uitsluitend livemuziek, speelde op zijn beurt pingpong met de dj’s van de DE BEECK Stage.

Meltheads @ MARS Main Stage

De eer om Gladiolen voor geopend te verklaren behoorde toe aan de mannen van Meltheads. Waar zij vorig jaar nog de onbekendere naam waren tijdens zomerfestivals, kregen ze ditmaal reeds heel wat nieuwsgierigen de tent in gelokt. Opkomsttrack “Daar gaat ze” lijkt stilaan een blijver te zijn voor het viertal, om daarna het publiek te verwarren met gierende garagerock. Zanger Sietse lijkt zich stilaan te ontpoppen tot een meer dan volwaardige frontman in het typetje dat hij aanneemt, wat overigens helemaal past in het postpunkgenre dat ze op tafel willen serveren. “Sweet Monica” zwierde lekker, maar wachten was het vooral op “Naïef”, het nummer waarvan vorig jaar reeds werd gezegd een toekomstig hitje te zijn en dat dit jaar ook volledig waarmaakte. Meezingen was dan ook de enige optie wanneer het lied a capella werd ingezet. Wie aanvankelijk schrok van de sound van ‘de groep van “Naïef”’, leek naarmate het concert vorderde, zijn soms kritische houding wat meer te laten vallen. Een meer dan geslaagde geslaagde festivalopener dus. En voor we het vergeten, hadden wij nog graag gitarist Yunas de Proost genomineerd voor de bands wekelijkste verkiezing tot strijder van de week, wegens het dragen van een overal in twintig plus graden.

High Hi @ MARS Main Stage

Indierockers baanden zich een weg naar de Main Stage nadat velen onder hen zich eerst hadden laten verleiden door de catering op het terrein – het was tenslotte alweer acht uur gepasseerd. High Hi kreeg de laatste tijd heel wat airtime en daardoor was voor het publiek de herkenbaarheid ook nooit heel ver te zoeken. In “94A9” werd het mee ge-hoe-hoe-gehalte optimaal benut en bij “All Cool, All Fine” kwam het bassrifje nog beter tot zijn recht dan op plaat. Anne-Sophie Ooghe bespeelde de gitaar op haar eigen, stijlvolle manier en wist te charmeren met haar zangkunsten die bij wijlen beelden van Bad for Lashes opriepen. Het mooie, maar minder bekende “Heart In The Open” kreeg de tent niet stil, hoewel het meer aandacht had mogen krijgen. De beste momenten waren die waarbij Anne-Sophie samen met drummer Dieter Beerten de stembanden smeerden. Afsluiten deed de band met een heerlijke versie van “Daggers”, waarbij het drietal compleet losging, met als summum Ooghes beste imitatie op de Wilhelmschreeuw.

MEROL @ MARS Main Stage

MEROL staat bekend als onwaarschijnlijk performer. Op Gladiolen maakte ze die naam dan ook meer dan waar. Spelen met camera en publiek deed ze al was het fietsen, en ook zingen was haar niet vreemd. Olen kreeg een popshow van een kaliber dat het Kempense daglicht nog niet vaak gezien had. Om net voor tien uur – alom gekend als kinderbedtijd – nog snel even tweeluik “HOU JE BEK EN BEF ME” en “foefsafari” brengen, dat typeert MEROL dan ook weer. Gelukkig was er rond het midden een kleine technische storing om even naar adem te happen en konden we zo toch iets aanmerken op een voorts vrijwel volmaakte act, waarbij zelfs de grootste sceptici overstag dreigden te gaan. “Superlatieven” werd enthousiast ontvangen, funky gitaarwerk en fijne keys maakten van “gemengde signalen” een hoogtepunt. “MANNENMETGEVOEL” werd door de zangeres opgedragen aan een man uit het publiek, wiens naam vast en zeker Piet, Joris, Korneel of Jan is. Eén ding was zeker, de queen of pop bleek op deze vrijdag in de Kempen te vertoeven, en het was een Nederlandse.

Black Box Revelation @ MARS Main Stage

Kiezen is verliezen, en wie Silver Sisters in Club VEDETT links liet liggen, vond op rechts een ondertussen meer dan gevestigde waarde: Black Box Revelation. De tent had zich aardig gevuld en toeschouwers waren vastberaden om wat Belgische rock-‘n-roll mee te pikken. Starten deed de band met “Wrecking Bed Posts”, het eerste en meest gespeelde nummer van hun laatste plaat, en dat was meteen een aandachtstrekker. Toch waren het vrijdagavond vooral de classics die het goed deden. Gelukkig dat die ondertussen niet meer op een hand te tellen zijn en bijgevolg werd het voor Jan en kameraden kinderspel om na het soms iets minder boeiende nieuwe werk, het publiek weer naar hun hand te zetten. “Gloria” en het daaropvolgende “War Horse” zetten de keet net niet hélemaal in vuur en vlam. Waar “Mr. Big Mouth” er niet in slaagde het publiek in tweestemmig koor te verdelen, deed het wel de eerste moshpit van de avond aan het hoofdpodium ontstaan en vonden crowdsurfers moeiteloos hun plek richting security. Het verhoopte koorgezang vanwege het Kempische publiek voltrok zich dan weer wel tijdens “Never Alone / Always Together”. Paternoster was zonder meer de frontman die we van hem verwachtten te zijn en onderstreepte andermaal de sterke livereputatie.

Coely @ MARS Main Stage

Niet als Raaf, maar als rode furie trok Coely het festivalpodium op. Met het nieuwe Alive heeft de zangeres weer wat extra’s te bieden om haar publiek mee te voeden. In tegenstelling tot Different Waters is die nieuwe plaat veel donkerder, maar ook krachtiger. “Run It Up” bracht meteen de vlam in de pijp en het publiek wist dit zeker te smaken. Dat Coely kan zingen, had ze reeds enkele opeenvolgende vrijdagen daarvoor bewezen, maar de hoogtepunten van haar set op Gladiolen was toch vooral die waarop ze rapte, liefst dan nog zo hárd mogelijk. Het publiek was niet altijd volledig mee, maar wie de trein niet gemist had, beleefde een aangenaam ritje. Coely riep hulp in van Yann Gaudeuille en Fahad Seriki om het publiek alsnog in de overige wagons te hijsen en dat lukte aardig. “Mayor” liet het publiek aanvankelijk nog door een obscure tunnel rijden, maar met “Don’t Care” werd koers richting top ingezet. Olens schaal van Richter liet bij momenten voor hen nog ongekende getallen opmeten en “Celebrate” was de gedoodverfde, maar daarom niet minder slechte afsluiter van Coely’s set.

Voor zij die dat wilden, stond er nog een uurtje dansen op het programma onder leiding van Bobby Ewing om de nacht op een waardige manier af te sluiten. Na de eerste dag van Gladiolen konden wij enkel besluiten dat het jammer is dat het ook meteen de voorlaatste was.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!