In Nederland was garagerock een tijdje even hot als in onze eigen Kempen. Waar bij ons Equal Idiots, Double Veterans en Mind Rays de plak zwaaiden, waren dat bij onze noorderburen acts als KIEFF, Bartek en… Iguana Death Cult. Net voor alles op slot ging, bracht die laatste band Nude Casino uit, een fijn rammelend plaatje dat live jammer genoeg nog niet echt tot zijn recht is kunnen komen. Om dat soort tegenslag uit de weg te vagen brengt het vijftal nu een meer dan puike plaat uit die in alle opzichten de overtreffende trap is van haar voorganger en de band naar de top lanceert van wat postpunk in Nederland te bieden heeft.
Openingstrack “Paper Straws” is even opzwepend als funky, en verpakt massa’s groove in een muzikaal intens en strak jasje. De vergelijking met Parquet Courts werd in het verleden soms nog gemaakt, maar gaat hier in het bijzonder op (op de allerbeste manier, trouwens). Hetzelfde geldt voor het met wah-wah overstelpte “Echo Palace”, dat terecht de eer van titeltrack opstrijkt. De bassen dansen van hot naar her, en je voelt gewoon hoe het nummer je hele lichaam in beweging probeert te zetten. Door daar bovenop “Pushermen” los te laten, dat we een tijdje terug al gretig verslonden, gaat de boel gewoon volledig in de fik. Wat je hier hoort, is een band die deksels goed weet hoe ze wil klinken, en daarbij de beukende, maar generieke toon van haar vorige album compleet in de schaduw stelt.
Dat de locomotief die Iguana Death Cult heet nog volop op kruissnelheid aan het komen is, blijkt uit het vlot pletwalsende “Sunny Side Up”. Rigide als beton marcheert de bas zich een weg naar de voorgrond van het nummer, ploegend door de lijvige gitaarpartijen die vooral in het begin de plak zwaaien. We weten het, ‘bas’ dit en ‘bas’ dat, de melodische baspartijen zijn een terugkerend stijlelement op Echo Palace. Eentje dat misschien niet uniek is binnen het postpunkwereldje, maar hier wel piekfijn uitgevoerd wordt. Neem nu “I Just Want A House” of het fantastische “Conference To Conference”: de groove die dit nummer meteen binnensluipt, is onmiskenbaar, en al de rest lijkt vanzelf te volgen. Mystiek drumwerk, prikkelende gitaarlijntjes en haast profetische praatzang zoals Uranium Club het ooit deed op The Cosmo Cleaners. Beslist een hoogtepunt op een nu al memorabele plaat.
Iguana Death Cult debuteerde ooit met rauwe, surfachtige garagerock en is die vuile kant geenszins kwijt. “Oh No” ijsbeert zich zenuwachtig een weg van muur naar muur in een schijnbaar alsmaar kleiner wordend kamertje. De paniek wordt alleen maar groter wanneer een partij schichtige blazers en betripte gitaren zich komen moeien, tot de bubbel plots uit elkaar spat en “Rope A Dope” de fakkel overneemt. De energiestroom kabbelt onverminderd voort, zij het deze keer niet tegen honderdveertig per uur in een zone dertig zoals zijn voorganger. Dat kabbelen slaat later om in tropisch meanderen wanneer de vibrafoons en jazzblazers hun intrede maken op het epische “Heaven In Disorder”, een nummer dat wegluistert als een delirium. Je voelt je opgejaagd wild bij het horen van de loodzware vleugelpiano-akkoorden die de diepe vocals extra in de verf zetten. Qua dramatiek geenszins te vergelijken met “Radio Brainwave”, een laatste uitsmijter die bol staat van synths.
Onze noorderburen van Iguana Death Cult hebben zichzelf overtroffen op Echo Palace en hun beste, meest meeslepende en uitdagende album tot nog toe gemaakt. Daar valt voor de rest niet veel zinnigs meer aan toe te voegen, buiten dat ze niet te missen zijn tijdens hun ongetwijfeld wervelende passage door Trix op 10 juni.
Facebook / Instagram / Bandcamp
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
