© Bennie Curnow
In het grote muziekwoordenboek kan Charlie Cunningham geplaatst worden als voorbeeld bij de term ‘singer-songwriter’. De Brit maakt vredige, akoestische nummers die tegelijk heel ritmisch gedreven zijn, bijgedragen door zijn kenmerkende warme timbre. Eind maart bracht Charlie Cunningham zijn reeds derde plaat Frame uit. Die hinkt nog even achterop in populariteit tegenover zijn vorige twee, maar ligt qua sfeer in dezelfde lijn. Muzikaal ruilt hij zijn gitaar af en toe in voor een piano, waardoor de plaat nog iets meer rust uitstraalt. Toegegeven verwachtten we dat Charlies nummers in De Roma allemaal wat hetzelfde zouden klinken, maar toch wist hij zijn oeuvre uit zijn eigen comfortzone te halen. Het resultaat was ontroerend goed.
Voor het voorprogramma nam Charlie Cunningham een van zijn eigen favoriete artiesten mee. De Schotse singer-songwriter Rachel Sermanni kreeg de zaal meteen superstil met haar gitaar en geruststellende stem. De guitige dame straalde enorm veel comfort uit, alleen al door haar knalrode fluffy sokken. Haar liedjes, die continu schommelden tussen melancholie en speelsheid, kwamen veelal over als verhalen, met veel tekst en weinig klassieke structuur. Door die onvoorspelbaarheid werden we soms eerder kinds ongeduldig naar de hoofdact van de avond in plaats van volop te genieten van deze losstaande show.
De kalmte in Charlie Cunninghams muziek vertaalde zich ook in de manier waarop hij en zijn liveband zich opstelden. De toetsenist-trompettist, de drummer, de bassist en Cunningham zelf: alle vier zaten ze geconcentreerd neer op een stoel en op zich was het al opmerkelijk dat de singer-songwriter zich door drie muzikanten liet vergezellen. Bovendien stonden deze redelijk vooraan op het podium, letterlijk en figuurlijk, mee in het licht. Meteen was duidelijk dat dat ook een legitieme keuze was, want de band gaf vanaf het eerste nummer “Sink In” extra punch en diepgang aan Cunninghams nummers. Zeker tijdens “Breather” en “So It Seems“ trad de singer-songwriter buiten het frame van zijn eigen songs en zo werden alle Cunningham-ingrediënten (een percussieve gitaar, subtiele synths en een occasioneel trompetgeluidje) nu in een grotere dosis afgevuurd. Het hoge plafond van De Roma gaf dat alles een grootse dimensie en er schenen zelfs lichtprojecties, waardoor het publiek ook altijd een beetje verlicht was. Dat maakte de show misschien minder geheimzinnig, maar wel oprechter.
Het ging er ook ingetogener aan toe, bijvoorbeeld in de mooie pianosong “Shame I Know” vanop het nieuwe Frame, waarvoor Cunningham zelf aan zijn piano ging zitten. Want laten we niet uit het oog verliezen dat de Brit nog steeds het fundament was van wat er op het podium stond: zijn perfecte gitaar- en zangkunsten deden De Roma met puppyogen genieten. Cunninghams muziek klinkt helemaal niet zomers, maar wel tovert hij bij de meeste van zijn nummers een mediterraans geluid uit zijn gitaar en die flamencoskills heeft hij te danken aan zijn driejarig verblijf in Sevilla. Live speelde hij die invloeden des te meer uit en het publiek kon niet anders dan meegaan in zijn verhaal.
Charlie Cunningham bewaarde zoals vele artiesten zijn populairste nummers voor het einde. Toch had je dat bijna niet door gezien de hele show al boeiend genoeg was. Van al zijn grote hits voelde “Permanent Way” als het ultieme snoepje van de show en het is de Brit zijn troef om zo’n snoepje toch nooit mierzoet te laten smaken. Zijn muziek bevindt zich dan wel op de melancholische kant van het emotionele spectrum, toch wordt het nooit te melig: er hangt altijd een hoopvolle noot in de verte. Bewonderend wiegde De Roma mee op het nummer dat zich telkens weer afsluit en ontluikt.
Het is altijd smullen als er echt gewoon een goede muzikant op het podium staat. Charlie Cunningham gaf in De Roma een prachtige show waarin zijn nummers, mede dankzij zijn liveband, diepgaander dan ooit klonken. Moest de Brit in de toekomst een vierde plaat uitbrengen, dan zal die mogelijks niet veel anders klinken dan zijn voorgangers, maar toch zouden we een toekomstige show zo opnieuw bijwonen. Als het aan Charlie zelf ligt, mag dat weer in De Roma zijn: ‘Ik wil híér terugkomen’, liet hij nog weten.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Sink In
Bite
Intro
Shame I Know
Pathways
An Opening
Breather
Downpour
Bird’s Eye View
So It Seems
Water Tower
Headlights
Don’t Go Far
Permanent Way
Minimum
Blindfold
You Sigh
