© Phil Sharp
Het is intussen alweer even geleden dat Radiohead, toch wel een van de meest geliefde alternatieve bands ooit, in onze contreien op een podium stond. Thom Yorke en Jonny Greenwood waren vorig jaar dan wel meermaals in de lage laden met The Smile, voor een echt optreden van Radiohead in België moeten we toch alweer terug naar de weide van Rock Werchter in 2017. Gelukkig werd de honger van de fans gisteren enigszins gestild door een intiem optreden van Philip Selway in de AB Club. Selway is immers niet alleen drummer van het moederschip Radiohead, maar houdt er ook een interessante solocarrière op na. Zo bracht hij eerder dit jaar z’n derde plaat Strange Dance uit en die bekroonden wij met heel wat lof. Reden te meer dus om af te zakken naar Brussel om de bescheiden Brit live aan het werk te zien.
Alvorens Selway en z’n band op het podium klommen, was het de beurt aan John J Presley, een Engelse rocker die in 2019 zijn debuutalbum As the Night Draws In uitbracht. De man heeft geen verbondenheid met die andere bekende Presley, al is z’n muziek evenwel diepgeworteld in de blues. Samen met een drumster en een extra muzikante bracht hij vlammende bluesrock die het midden hield tussen The Kills, Tom Waits en PJ Harvey. Het fuzzpedaal werd regelmatig stevig ingetrapt en het volume ging meermaals in het rood, met vlammende gitaarexplosies en daverende drums tot gevolg. De AB Club lustte wel pap van het scheurend gitaarwerk in “Riders” de donderende drums in “Left” en de warme parlando in “True Love Waits” (geen cover van Radiohead). Presley hield het op het einde van zijn set op enkele bescheiden dankwoordjes, maar het publiek was helemaal stevig wakker geschud voor de komst van het hoofdprogramma.
Iets na negen verscheen Selway met een brede grijns op de scène, gevolgd door een bescheiden, maar bijzonder sterke begeleidingsband. Zo nam niemand minder dan Adrian Utley van Portishead de lead op gitaar en werkte drummer Chris Vatalaro in het verleden al samen met onder anderen Brian Eno en Jarvis Cocker. Multi-instrumentaliste Quinta vergaarde dan weer bekendheid bij Bat For Lashes. Gerenommeerde muzikanten dus, en die zorgden ervoor dat Selway zich goed in z’n vel voelde. Hij gaf dan ook meteen een sympathieke en hartelijke indruk en voelde zich duidelijk op zijn gemak als frontman.
Muzikaal zat het optreden puik in elkaar. Selway is natuurlijk niet de meest veelzijdige zanger, maar zijn zachte stem klonk aangenaam, helder en zelfzeker. Bovendien compenseerde hij wat hij mist in vocaal bereik met sterk uitgewerkte nummers. De meeste van zijn liedjes hebben op plaat immers een gelaagde, rijke opbouw. Live slaagde het viertal er goed in om dit op een interessante manier tot leven te brengen. Zo zorgden synths, een viool, een zingende zaag of wat elektronica regelmatig voor een sterke aanvulling op de basissongs die Selway op gitaar, piano of bas bracht. De geluidsmix zat doorheen het concert sterk in elkaar, al klonk de drum wat ons betreft iets te dof in “Coming Up for Air”. Dit kleine euvel werd echter ruimschoots gecompenseerd doorheen de rest van de set.
Tijdens het optreden in de AB Club puurde de groep voornamelijk uit de nieuwe langspeler Strange Dance; maar liefst negen van de tien nummers passeerden de revue. Geen enkel klonk live minderwaardig, al sprongen het poppy “Picking Up Pieces”, het door een akoestische riff gedreven “Make It Go Away” en de mooie finale van “The Other Side” wel het meest in het oor. Binnen de categorie ‘oudere nummers’ rekenen we de warme gitaarsound van “Turning It Inside Out” en de heerlijke harmonieën in “By Some Miracle” ook tot onze hoogtepunten.
De AB Club bleek de perfecte locatie te zijn om de muziek van Philip Selway te degusteren. De knusse zaal droeg helemaal bij aan het intieme karakter van de muziek. De frontman sprak het publiek veelvuldig toe met wat weetjes, grapjes en dankwoorden en dit versterkte het oprechte karakter van het optreden. Door zijn ontspannen en open houding smeedde de zanger bovendien al snel een stevige connectie met het publiek, wat dan weer zorgde voor extra enthousiasme in de zaal. Hij stond onmiskenbaar met bijzonder veel plezier op het podium. Wanneer hij samen met de band na de hartverwarmend mooie afsluiter “There’ll Be Better Days” een diepe buiging maakte om het publiek te bedanken, spraken zijn fonkelende ogen en brede grijns dan ook boekdelen: de man is dolgelukkig om te kunnen touren met z’n eigen liedjes.
Philip Selway presenteerde op een ontspannen manier z’n laatste soloplaat Strange Dance in een enthousiaste AB Club. Samen met enkele topmuzikanten slaagde hij erin om de gelaagdheid van zijn liedjes op een interessante manier tot leven te wekken. De band stond duidelijk met veel plezier op het podium en dit had zeker een positief effect op het publiek. Aan de livereputatie van Radiohead kan Selway niet helemaal tippen, maar dat is waarschijnlijk ook niet de bedoeling. Zolang Selway even oprecht blijft optreden zoals wij hem in Brussel aan het werk zagen, dan blijven wij zijn muzikale avonturen buiten de schaduw van Radiohead in elk geval graag volgen.
Wie Philip Selway nog eens live aan het werk wil zien kan op zaterdag 6 mei afzakken naar de Melkweg in Amsterdam.
Facebook / Instagram / Twitter
Setlist:
Little Things
Coming Up for Air
Check for Signs of Life
Picking Up Pieces
Strange Dance
Make It Go Away
Don’t Go Now
Let Me Go
Salt Air
By Some Miracle
The Other Side
Turning It Inside Out
The Heart Of It All
There’ll Be Better Days
