Ook al heeft Radiohead sinds A Moon Shaped Pool uit 2016 geen nieuw album uitgebracht, beleven de fans van de band de laatste maanden wel mooie tijden. Frontman Thom Yorke en gitarist Jonny Greenwood werkten vorig jaar samen met Tom Skinner en Nigel Godrich aan The Smile en sleepten daarmee heel wat prijzen en extra erkenning in de wacht. Bassist Colin Greenwood trok dan weer op tour met Nick Cave en Warren Ellis. Daarnaast vieren zowel debuutplaat Pablo Honey als Hail To The Thief in 2023 respectievelijk hun dertigste en twintigste verjaardag waardoor deze klassiekers weer extra aandacht krijgen. In de schaduw van al die samenwerkingen, zijprojecten en jubilea brengt drummer Philip Selway nu Strange Dance, z’n derde soloalbum. En het mag gezegd worden: dat is een verrassend sterke plaat.
Als inspiratie voor zijn nieuwste werkstuk probeerde Selway zich voor te stellen hoe het zou klinken als singer-songwriter Carole King een lp zou opnemen met de elektronische componiste Daphne Oram en hij de drums zou mogen inspelen. Met dit idee wist hij een schare bekende vrienden aan boord te halen. Gasten zijn onder andere Adrian Utley van Portishead, Hannah Peel, drumster Valentina Magaletti en multi-instrumentaliste Quinta die onder andere viool en zingende zaag speelt. Selway voelt zich opvallend comfortabel tussen deze bekendheden en zingt de tien nummers beheerst en ingetogen. De grootste verrassing van de langspeler is dat hij niet zelf plaatsneemt achter de drumkit, maar het slagwerk en de percussie overlaat aan Magaletti. Zij laat de ritmes variëren van weerbarstig naar subtiel dansbaar, iets wat de fans van Selway wel zullen appreciëren. Een doordeweekse ‘four to the floor’ moet je dus niet meteen verwachten.
Selway en z’n muzikale vrienden verkennen met veel plezier nieuw muzikaal terrein op Strange Dance. De bevreemdende opener “Little Things” zet met een galmende piano en dreigende strijkers nog een zwaarmoedige sfeer, maar wat daarna volgt is bijzonder kleurrijk en spannend. Zo is “What Keeps You Awake at Night” een stijlvol indienummer waarop klaterende toetsen voortdurend worden aangevuld met de geluiden van andere instrumenten. De snijdende violen, hypnotiserende gitaren en tegendraadse drums lijken individueel onsamenhangende partijen te spelen, maar vallen uiteindelijk perfect samen in een geheel en begeleiden een mijmerende Selway naar een melodieus hoogtepunt.
Er worden wel meer inventieve sprongen gemaakt op Selways derde plaat. Zo is het titelnummer een experiment waarop strijkers en blazers met elkaar in duel gaan op het zware ritme van een dodenmars. In “The Other Side” gaan piano, synths en loops hand in hand op een sacrale melodie terwijl in “Salt Air” de ingetogen zang overdonderd wordt door galmende dronegeluiden. Ondanks die gedurfde uitstappen is Strange Dance opvallend optimistisch en zachtmoedig. Het mooiste voorbeeld hiervan krijgen we op het einde gepresenteerd, in de finale van “There’ll Be Better Days”. Dit lied begint als een warme pianoballade, maar verandert ongeveer in het midden in een kleurrijke explosie van klanken waarin Selway de frase ‘and there’ll be better days’ als een mantra herhaalt.
Omwille dat de muziek van Carole King als inspiratiebron diende voor de langspeler, verliest Selway de melodie nooit uit het oog op Strange Dance. De basis van de meeste composities is dan ook terug te brengen tot eenvoudige singer-songwritermuziek op piano en gitaar. Toch is de aankleding van het album zodanig rijk dat er heel wat te ontdekken valt op de tien liedjes. “Make It Go Away” is het meest kale nummer waarmee hij heel dicht in de buurt van een gevoelig kampvuurnummer komt, al is de productie net wat te koppig om een generatie bakvissen aan te spreken. De mooie singles “Check for Signs of Life” en “Picking up Pieces” zijn dan weer aanstekelijke muziekjes die probleemloos in je hoofd blijven kleven. Met zo’n songs bewijst Selway op z’n laatste worp dat hij niet enkel grenzen wilt blijven verleggen, maar ook een aanstekelijke melodie niet schuwt.
Met Strange Dance brengt Philip Selway z’n beste soloplaat tot nu toe. Al bij al vat de albumtitel het geheel heel goed samen: de liedjes zijn soms vreemd en experimenteel, maar bevatten toch voldoende poppy weerhaakjes om in het hoofd te blijven hangen en om goedkeurend bij te knikkebollen. Het is afwachten wanneer het moederschip Radiohead nog eens richting de studio vaart, maar met uitstapjes als Strange Dance duurt het wachten toch wat minder lang.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “What Keeps You Awake at Night”, ons favoriete nummer van Strange Dance in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
