Hot Mulligan is een band die langzaam, maar zeker het emopubliek voor zich weet te winnen. Voor hun eerste show op het Europese vasteland van dit jaar kwam de band naar Trix Café en die was al lang op voorhand uitverkocht. De groep kwam er voornamelijk muziek uit laatste studioalbum you’ll be fine presenteren, met ook wat nummers uit meest recente ep I Won’t Reach Out to You en natuurlijk ook nieuwe songs uit Why Would I Watch dat op 12 mei verschijnt. Kortom heel wat nummers om te brengen en in een uurtje werd er dan ook wel wat gepresenteerd aan het publiek.
Voor de Amerikanen het publiek op hun wenken moesten bedienen, mochten de Canadezen van Arm’s Length de avond op gang trappen. Dat trappen kan je best letterlijk nemen, want de band wond er geen doekjes om. Ook de zaal was al meteen goed gevuld en vol enthousiaste fans die nagenoeg ieder nummer konden meezingen. Dat was frappant, want meestal is een voorprogramma gewoon een leuk extraatje, maar hier bleek dat gewoon ook veel enthousiasme te genereren. Met hun stevige emorocksongs knalde Arm’s Length een goed halfuur door met daarbij natuurlijk de verplichte meebrullers die voor een golf aan enthousiasme zorgde. Frontman Allen Steinberg was duidelijk aangedaan door al die energie vanuit de zaal en verkondigde eerst nog niet al te veel te praten doorheen de nummers, maar deed het uiteindelijk toch om het nummer om zijn dankbaarheid te uiten en ook de zaal nog meer op te hitsen. Het publiek op het podium krijgen zoals gevraagd lukte hen weliswaar niet, maar met hun heerlijke krachtige songs die vooral emotionele kracht uitstraalden lieten ze een hele zaal een halfuur uit hun handen eten.
We waren hierdoor ook even in dubio of Hot Mulligan ook zo’n enthousiaste zaal voor zich zou krijgen. Het antwoord volgde redelijk snel met een publiek dat zich van bij het begin volledig smeet. Het is ook moeilijk om stil te blijven staan op de energieke songs die Hot Mulligan serveert. “Drink Milk and Run” zette meteen de toon door hoekige gitaren te combineren met een volle sound en een iets meer schreeuwerige stem. Zoals steeds bij Hot Mulligan was het refrein wel eentje waarop we niet konden stilstaan. Een soort van mix tussen All-American Rejects en Tiny Moving Parts. Een combinatie die wel aanslaat.
Frontman Tades Sanville had de zaal ook meteen mee. Zijn absurde bindteksten lieten telkens een golf van hilariteit door het café gaan. Zo had hij het constant over het rare accent dat zat op de tekst die het publiek meezong. Hij vond dat zo frappant dat hij niet veel later een sneer gaf naar het Engels van de Britten. Op die manier had hij nog allerlei andere absurde observaties, zo gaf hij nog een shout-out aan de paal die midden in de zaal staat en vond hij dat er te weinig windmolens waren in Antwerpen, maar dat gaf de band wel de nodige sympathie. We hoorden gelach uit het publiek ontstaan en eens er dan muziek volgde, werd deze extreem wild.
Want naast absurde observaties, werd er ook wel eens opgeroepen om heel wild te gaan in de zaal en dat lukte. Bij “*Equip Sunglasses*” riep hij de zaal op om te springen, wat iedereen heel uitbundig deed als gehoorzame robots en bij “Digging In” werden zelfs de eerste crowdsurfers de lucht ingestoken. Het café van Trix mag dan wel zo klein zijn dat er maar één crowdsurfer per keer de lucht in kan, vanaf toen had iedere song wel zijn persoon in de lucht. Ook dat was iets wat Sanville wel kon appreciëren, al vond hij het ook hier raar dat niemand ooit op het podium belandde.
Muzikaal bleef Hot Mulligan aan een verschroeiend tempo doorspelen. De sterke songs uit you’ll be fine waren live nog sterker door de volle sound, de heel enthousiaste frontman en natuurlijk ook het wilde publiek. Iedereen leek elke tekst van begin tot eind te kunnen meezingen, waardoor er heel wat sfeer zat in de show. Toch waren nummers als “Featuring Mark Hoppus” en “Bckyrd” duidelijk gekender doordat er net iets meer aanstekelijkheid in het refrein zit. Maar in alles van Hot Mulligan kruipt wel een bepaalde catchy vibe, al blijft het ruwe natuurlijk aanwezig. De emotionele beginnen in songs als “SPS” geven een iets meer breekbaar kantje aan de band, maar altijd komt er dan een meer gitaargericht ding bij. Ook is het beter dat die rustige momenten tot een minimum worden behouden, want erg sterk is de stem niet in het kalme. Vooral als de ruwe screams kunnen bovengehaald worden, zien we de echte sterkte van de band.
Op die manier knalde Hot Mulligan zeventien nummers in net geen uur door zijn set. Een energie van jewelste waardoor de vaart nooit uit de set ging. Ook leek ieder nummer gekend te zijn door de uitverkochte zaal en dat zal wel gelegen hebben aan de intimiteit die Trix Café uitstraalt. Doordat het volstond met echte fans, was er altijd genoeg energie om iedereen mee te krijgen. We zijn er ook wel zeker van dat Hot Mulligan het enkel nog maar groter kan gaan aanpakken, te beginnen al binnen enkele maanden.
Op 18 september komt Hot Mulligan terug naar Trix om daar samen met Spanish Love Songs hun nieuwe plaat voor te stellen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Setlist:
Drink Milk and Run
Shhhh! Golf Is On
Gans Media Retro Games
OG Bule Sky
*Equip Sunglasses*
Digging In
I Fell in Love With Princess Peach
All You Wanted by Michelle Branch
Losing Days
Featuring Mark Hoppus
SPS
Analog Fade (New Bule Sky)
We’re Gonna Make it to Kilby!
Dirty Office Bongos
Feal Like Crab
Bckyrd
How Do You Know It’s Not Armadillo Shells?
