Het is een goede tien jaar geleden dat de Amerikaanse Bleta Rexha – Bebe Rexha in de popvolksmond – haar eerste platencontract tekende bij Warner Bros. Records. Hoewel de artieste met Albanese roots toen zelf meteen materiaal als soloartieste uitbracht, kennen we haar in die beginperiode vooral van songwriting credits op monsterhits zoals “The Monster” van Eminem en Rihanna. De boel ontplofte pas echt enkele jaren later, in 2016, met het grote succes van “In the Name of Love” met dj en producer Martin Garrix. Het hek was van de dam en de samenwerkingen met andere grote radiokleppers zoals David Guetta, Nicki Minaj, G-Eazy etc. bleven niet lang uit. Hoewel de zangeres ondertussen ook solomateriaal bleef uitbrengen, zijn het vooral de radiovriendelijke dancedeuntjes met Bebe’s stem die zijn blijven plakken in onze gehoorgangen. Anno 2023, zo’n goede tien jaar na de platendeal, is Bebe Rexha wel degelijk een superster, met miljoenen streams en bakken radiohits, maar evengoed veel onbenut potentieel. Want met alle releases en samenwerkingen opeengestapeld, is Bebe Rexha toch vooral in de moeiteloze middenweg blijven zweven, eerder dan dat ze ons echt van onze sokken blies met muzikale keuzes. De titel van haar derde studioalbum doet vermoeden dat ze nu – eindelijk – echt haar eigen stempel zal doordrukken.
Toch doet ze dat uiteraard niet volledig alleen. Bebe Rexha zonder samenwerking zou namelijk toch een lichtelijke identiteitscrisis doen vermoeden. Al moeten we tegelijk toegeven dat onze wenkbrauwen zich – positief – fronsten bij het zien van haar muzikale gasten (of toch enkele daarvan). Want naast haar gouwe ouwe sample vriend David Guetta, heeft Bebe ook versterking gezocht bij Snoop Dogg voor “Satellite” en misschien wel het meest verrassend, bij country-icoon Dolly Parton. En hoewel de werelden van haar twee partners in crime mijlenver uit elkaar liggen, is er één duidelijk muzikaal thema dat beide nummers wel met elkaar verbindt. Een thema dat bovendien – even opvallend als de brede broekspijpen en vrolijke franjes uit het tijdperk – over het hele album hangt: de seventies.
Hoewel we ons bij Bebe ondertussen aan een reeks (dood)gesamplede beats mogen verwachten, lijkt ze op het derde album toch resoluut een andere kant op te galopperen, die van de seventies (country) disco. Zo laat ze in opener “Heart Wants What it Wants” direct een frisse westernwind waaien met de zachte akoestische gitaar en de aanwezige bas. Het nummer krijgt naarmate het vordert wel een meer hedendaagse zweepslag, maar verliest de akoestische opzet niet uit het oog. Een frisse start dus, die haar karakteristieke stemgeluid zelfs nog beter laat uitkomen. Er valt op Bebe nog veel meer van die fijne disco invloeden te rapen. “Miracle Men” is er met zijn fonkelende synthtoetsen een iets tragere hoogvlieger en ook “Blue Moon” zorgt met de catchy panfluit en dramatische keychange voor een waar discofeest in Bebe’s saloon. Snoop Dogg feature “Satellite” is dan weer ABBA-disco anno 2023, die ons met het hitsige intermezzo van Snoog Dogg ook naar hogere, zomerse sferen leidt.
Bebe Rexha heeft het met haar albumtitel zeker bij het rechte eind, want wat we horen is een zelfzekere artieste die haar popshwung heeft gevonden en niet langer in de schaduw van andere grote namen blijft hangen. Bebe is in de eerste plaats vooral een groot popfeest, waar de liefde (en de zoektocht ernaar), de lust en de vrouw die Bebe Rexha is in alles doorstraalt. Ze jaagt het tempo er dan ook zeker goed door. Een nummers als “When It Rains” is krachtige rollerdisco powerpop en ook “Visions (Don’t Go) heeft alles wat je van een goede hedendaagse popsong verwacht: punchy beat, vocale uithalen en een baslijn die dat alles bij elkaar stroopt. Al is er tussen die catchy melodieën en retro ritmes vooral één ding dat op de voorgrond treedt en dat is Bebe als zangeres en artieste zelf.
Dat komt nog het meest tot uiting in de staart van het album, waar ze het stevige tempo even de pauzeknop indrukt en haar gevoel laat spreken. “Born Again” is bijvoorbeeld een echte tranentrekker powerbalade à la “Angels” van Robbie Williams waar we een symbolische lading in horen. Waar Bebe letterlijk zingt over ’two lost souls searching for the light’ herkennen we het pad dat Bebe de laatste jaren als artieste heeft afgelegd; van een artieste die zoekt naar haar eigen sound en altijd op het ‘net niet’ strandt, tot een vrouw die nu haar straatje heeft gevonden en het licht heeft gezien. Zoals ze op “I Am” zelf zingt: ‘she is a woman/she is a rebel’, eentje die haar stem eindelijk heeft gevonden.
Last call in de discosaloon is de akoestische samenwerking “Seasons” met icoon Dolly Parton en meteen eentje om u tegen te zeggen. Hun beide stemmen versmelten er als zachte, zoute boter in elkaar en verwarmen ons hart nog een laatste keer van blijdschap. Het zou ons bijna de twee blinde vlekken op Bebe doen vergeten. “I’m Good” en “Call on Me” zijn misschien een strategische streamingzet op het album, maar de platgetreden Ibiza zomerbarhits reiken niet aan de popladders die de andere nummers leggen. Vergissen is menselijk en dus knijpen we hiervoor graag een half oog dicht.
Afgezien van een paar kleine mainstream middenmaten is Bebe het album waarop we de popster die Bebe Rexha is eindelijk in volle glorie mogen ontvangen. De singer-songwriter heeft met haar focus op fijne seventies disco invloeden haar eigen stem gevonden en treedt zo voor het eerst echt uit de schaduw van de eindeloze middenmaat. Graag meer van dit, Bebe.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Seasons”, ons favoriete nummer van Bebe, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
