Hans Zimmer @ Sportpaleis: Een lange reis van planeet A naar Z

Hans Zimmer. Het is een naam die vandaag de dag bij niemand geen belletje meer doet rinkelen. Het contrast met de Zimmer van vroeger kan niet groter zijn: in 1981 was hij nog te zien achter een synthesizer in de clip van “Video Killed A Radio Star” van The Buggles, vandaag heeft hij (nog maar) twee Oscars op zijn schouw staan en staat zijn naam te pronken in de aftiteling van films die als de beste aller tijden worden beschouwd. De Duitser is bovendien niet zomaar een componist die de soundtrack van films verzorgt: het is iemand die als geen ander weet te voelen en te raken. Hij weet perfect wat muziek kan doen met een mens en speelt die unieke gave uit samen met mensen die dat talent hebben met beelden. Het resultaat van deze bijna altijd sublieme krachtmetingen zijn iconische filmscènes in prenten als Inception, Interstellar of Dune.

Met die laatste begon Hans Zimmer zijn ruim drie uur durende verhaal in het Antwerpse Sportpaleis dinsdag. We trapten af in de knaloranje woestijn van Denis Villeneuve. Het denkbeeldige zand verblindde onze ogen terwijl onze oren al het werk deden en de prachtige noten van Loire Cotler opvingen. Cotler was dan ook een van de vele muzikanten die Hans Zimmer persoonlijk wilde voorstellen aan het publiek. Tijdens verschillende monologen sprak hij zijn liefde uit voor zijn getalenteerde kompanen naast en achter zich, maar ook voor België: het feit dat de koning in de buurt was, leek hem maar niet los te laten. “Mombasa” uit Inception zorgde net daarvoor meteen voor erg veel energie. De twee centrale, fenomenale drumsters leken opgesloten in een soort drumfort waardoor ze zich op alles rondom hen konden uitleven.

We werden in het Sportpaleis zonder schroom en soms zonder aankondiging van woestijnlandschappen op vreemde planeten naar droomwerelden gekatapulteerd. Het eerste deel werd nog aangedikt met nummers uit Wonder Woman en Man Of Steel, maar wanneer we dan eindelijk in Rome aankwamen, beslisten de haren op onze armen voor het eerst echt recht te komen. Zangeres Lisa Gerrard schitterde onder andere tijdens “Now We Are Free” tussen de antieke zuilen en tarweweides. Gladiator was een van de hoogtepunten van de avond: ja, we zijn geëntertaind. Na vervolgens de ruwe zee getrotseerd te hebben op de tonen van Pirates Of The Caribbean, was het tijd voor een twintig minuten durende pauze. Een pauze die nodig was, want ook al is Hans Zimmer een levend icoon, drie uur is lang.

Voor het tweede deel had de Duitser zijn kostuumvest ingeruild voor een leren jasje om de soundtrack van Top Gun te ondersteunen. Tijdens “I’m Not A Hero” en “Why So Serious?” kregen we daarna nodige variatie: tussen de kluwen van een impressionant lichtspektakel speelden de tientallen muzikanten de duistere tonen van The Dark Knight, terwijl Hans Zimmer, nog steeds met leren vestje, als een volleerde rockster tussen de zittende mensen zijn gitaar bespeelde alsof hij niet anders deed.

Dan was het tijd om nog eens naar een andere planeet te verhuizen. Voor Interstellar koos de componist niet voor het populaire “Cornfield Chase” of “Mountains”, wel voor een ander drieluik: “Murph”, “Coward” en “Stay” deden voortreffelijk hun werk. Het Sportpaleis werd omgetoverd in een prachtige sterrenhemel en dat niet alleen door de schermen, maar ook door witte lichten op de enorme, mysterieuze discobal die al een tijdje ongebruikt in de lucht hing. Alle puzzelstukjes vielen tijdens deze sequentie perfect in elkaar: luchtacrobatiek, een fantastische gitarist en het prachtige lichtwerk zorgden voor een magnifiek moment. Dit is dus die unieke gave. En hij heeft er zelfs geen beelden bij nodig. Gooi daarbij nog eens tien minuten van The Lion King met de aanstekelijke Lebo M. en het resultaat is een staande ovatie van het publiek.

De Duitser beseft maar al te goed wat voor impact hij heeft op mensen en dat hij dingen kan losmaken. Daarvan maakte hij terecht en handig gebruik om iedereen nog eens aan de afschuwelijke taferelen in Oekraïne te doen herinneren. Een groot deel van zijn koor komt immers uit het land en de enorme blauw-gele vlag werd onder luid applaus ontvangen. “Time” speelde hij, zo zei hij zelf, voor alle mensen die afzien op deze planeet. Dat laatste nummer was dan ook, en dat hadden we wel kunnen voorspellen, het mooiste moment van de avond. Maar het was niet het moment dat alle muzikanten “Time” uit hun instrumenten deden knallen dat het meest beklijvend was, wel de laatste halve minuut van het concert. Hans Zimmer speelde alleen op zijn piano en iedereen in de zaal besefte dat het enkel die combinatie was die ze wilden horen op dat moment: het was muisstil wanneer de laatste noten weerklonken.

Hans Zimmer was een hippe reisleider tijdens een misschien iets te lange trip van planeet A naar planeet Z, die hoe dan ook zeker en vast de moeite was. De Duitser deed het publiek dingen beleven die geen enkele andere muzikant op zijn manier kan. Ons vel draaide overuren toen het drie uur lang moest kiezen tussen kip of mens. Het publiek verliet overdonderd de zaal en kon buiten kiezen of ze in een sci-fi-, actie- of romantische film terecht kwamen. De soundtrack ervoor galmde in ieder geval al in hun hoofden na.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

House Atreides (Dune)
Mombasa (Inception)
Wonder Woman Suite: Part 1-3
Man Of Steel Suite: Part 1-2
Duduk of the North (Gladiator)
The Might of Rome (Gladiator)
The Battle (Gladiator)
Earth (Gladiator)
Honor Him (Gladiator)
Now We Are Free (Gladiator)
Pirates Of The Caribbean: Part 1-3

Top Gun Suite
The Last Samurai Suite: Part 1-3
I’m Not a Hero (The Dark Knight)
Like a Dog Chasing Cars (The Dark Knight)
Why So Serious (The Dark Knight)
X-MDP (X-Men: Dark Phoenix)
Supermarine (Dunkirk)
Paul’s Dream (Dune)
Murph / Coward / Stay (Interstellar)
The Lion King Suite: Part 1-3

Gun Barrel / Cuba Chase / Back to MI6 (No Time to Die)
Time (Inception)