Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos groot. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke review te voorzien. Gelukkig hebben we daarvoor een oplossing ontwikkeld in de vorm van ‘Beire Kort’. Reviews van in de voorbije maanden verschenen albums of ep’s die we nog niet recenseerden, en dat telkens in één alinea. Deze editie is tevens al de 40e en de tweede van 2023. In deze review onder andere recensies van Melanie Martinez, Gretel Hänlyn, ZULU en All Time Low.
Morpheus – Morphosis (★★★★★)
Het vergt best veel moeite om ons tot tranen te roeren, maar het is Morpheus gelukt met zijn wonderschone ep Morphosis. De jonge Amsterdammer verloor zijn moeder twee jaar geleden aan een plotselinge vermoedelijke hartstilstand en vond troost in het maken van muziek. Dat is hem ontzettend goed afgegaan, want op zijn debuut brengt Morpheus een zevental liedjes waar we even stil van raken. Hij exploreert zijn verdriet, rouw en de liefde voor zijn moeder op zo’n kwetsbare, prachtige manier die het eigenlijk onmogelijk maakt om er niets bij te voelen. De melancholie in Morpheus’ stem weet ons volledig mee te sleuren op deze hedendaagse chansons, vooral op “Gold” en het fantastische “Burning in Paris”, dat een beetje doet denken aan Tamino. De dood is een ongelooflijk angstaanjagend iets dat erg veel pijn en leed veroorzaakt, maar we hebben dit jaar weinig dingen zo bewegend gehoord als deze wonderschone ode aan Morpheus’ moeder. Hij houdt haar herinnering levend op Morphosis en doet dat op de allermooiste manier mogelijk.
Op 7 december staat Morpheus als voorprogramma van Naaz in de Arminius Kerk in Rotterdam.
Hang Youth – BEN JE BANG? (★★★½)
Zesenhalf minuut duurt de nieuwe ep van Hang Youth, maar meer tijd heeft het Nederlandse kwartet ook niet nodig om hun boodschap over te brengen. Op BEN JE BANG? levert de band hun kritiek op de schrijnende hypocrisie in de manier waarop men de huidige gang van zaken rondom voornamelijk de klimaatcrisis benadert. Deze kritiek wordt gebracht zoals we het ondertussen van Hang Youth gewend zijn: ontzettend direct, uiterst urgent en bovenal vlijmscherp met een hoop gillende gitaren, driftige drums en catchy teksten die ideaal zijn om boos mee te schreeuwen. De formatie rondom Abel van Gijlswijk is op deze nieuwe ep bozer dan ooit en steekt deze woede niet onder stoelen of banken. Waarom zouden ze dat ook doen als de aarde langzaam maar zeker onbewoonbaarheid nadert? Als je je nog niet druk maakte om de huidige staat van de planeet, dan doe je dat na BEN JE BANG? hopelijk wel.
Cosmic Crooner – The Perks of Being a Hypocrite (★½)
Toen Cosmic Crooner in de lente van 2021 op ons muzikale radar verscheen met de single “Popsicle Place”, waren onze verwachtingen voor de toekomst van de Nederlander vrij hoog. Deze maakt hij helaas niet waar op zijn debuut The Perks of Being a Hypocrite. Het is een plaat over de veranderlijkheid van onze meningen en identiteiten met de bijbehorende hypocrisie, maar Cosmic Crooner slaagt er niet in om deze interessante thematiek om te zetten in boeiende muziek. Hoewel de plaat slechts 35 minuten duurt, voelt het ongelooflijk langdradig doordat elk nummer hetzelfde is en dat wil zeggen: een behoorlijk slappe parodie op Alex Turner en Father John Misty. Weinig memorabel dus, deze The Perks of Being a Hypocrite, los van die fantastische “Popsicle Place” dus.
Gretel Hänlyn – Head of the Love Club (★★★★½)
Gretel Hänlyn is terecht al een tijdje een van onze favoriete opkomende artiesten en ook op haar nieuwe ep Head of the Love Club maakt de jonge Engelse de verwachtingen helemaal waar. Met een melancholische, volwassen sound die een beetje doet denken aan collega en landgenoot Nilüfer Yanya, slaagt Hänlyn erin om ons gedurende acht nummers helemaal mee te sleuren in haar wereld. Ze betovert ons al op opener “Dry Me”, breekt ons hart met “Little Vampire” en stelt zichzelf kwetsbaar op op “Wiggy”, “Easy Peeler” en de hoopvolle afsluiter “Today (Can’t Help but Cry)”. Gretel Hänlyn vangt op Head of the Love Club op een wonderschone, intrigerende wijze samen hoe het is om vandaag de dag volwassen te worden met een wijsheid waardoor je zou denken dat de twintiger een stukje ouder is dan ze eigenlijk is. Wij kijken alvast reikhalzend uit naar haar debuutplaat!
Op 9 juni staat Gretel Hänlyn op het podium van Best Kept Secret in de Beekse Bergen.
Cailin Russo – INFLUX (★★★★)
Cailin Russo was eerder gekend als een succesvol model en speelde zo mee in twee videoclips van Justin Bieber. Laat je door die informatie echter niet misleiden, want op haar debuutalbum INFLUX profileert ze zichzelf als een intrigerende popact met mysterieuze producties. In bijna drie kwartier speelt ze met structuren en moods waardoor ze zich als veelzijdige artiest bewijst en zowel in alternatieve als toegankelijke popnummers haar weg vindt. INFLUX is dan ook een toevloed aan sterke nummers, waar elk nummer bijna een uitschieter lijkt te zijn en ook haar capaciteiten als producer toont.
ZULU – A New Tomorrow (★★★)
Hard, verfrissend en tot aan de nok gevuld met politieke boodschappen, zo kan je de muziek van de band Zulu het beste omschrijven. De ‘black-power violence’-muzikanten uit Los Angeles timmeren ondertussen al een aantal jaar aan hun carrière en begin maart brachten ze dan eindelijk hun langverwachte debuutalbum A New Tomorrow uit. Wat al snel opvalt, is dat je er geen genre op kan plakken gezien de plaat qua stijl alle kanten uitgaat. De band grijpt je bij de keel als het gaat de snoeiharde hardcorenummers “Where I’m From” en “Fakin’ the Fuck (You Get Did)“, maar laat je daarna al snel terug los om je te vertroetelen met de jazz-achtige tonen van “Shine Eternally” en “We’re More Than This“. De combinatie van stijlen is vernieuwend, maar het album voelt op deze manier aan als een niet kloppende puzzel waarbij de stukjes willekeurig in elkaar zijn gedrukt. Ruimte voor verbetering is er zeker en door de uitstekende livereputatie hebben wij ook het volste vertrouwen in dat die puzzel ooit compleet wordt, maar voor nu haalt de band net een voldoende.
Zulu staat op 24 juni op Jera On Air festival in Ysselsteyn.
Lil Pump – Lil Pump 2 (★)
Soms heb je van die albums waar je tijdens het schrijven van een recensie niet weet waar je moet beginnen. Lil Pump 2 is hier een perfect voorbeeld van. Laten we beginnen met de albumhoes, want dat is een van de weinige goede keuzes rondom dit album. De wirwar aan gekleurde lokken symboliseren namelijk de complete wanordelijkheid die deze plaat met zich meedraagt. Lil Pump 2 is een draak van een album dat binnen een middagje geschreven lijkt te zijn en toont geen enkele vorm van effectieve creativiteit. De teksten van “Ain’t With That” en “I Don’t Mind” raken kant noch wal en het kakofonische “Pump Rock x Heavy Metal” is misschien wel de slechtste imitatie van rapmetal in de recente geschiedenis. De producer, die het nodig vond om bij bijna ieder nummer op een zeer storende manier zijn naam te laten vallen, heeft over de complete linie totaal geen inventiviteit getoond en tovert ieder nummer om in een irritatie. De enige positieve noot is het nummer “Mosh Pit“, maar dat is eerder een vlag op een modderschuit dan een daadwerkelijk goed nummer. Ons lijkt het een verstandig idee om Lil Pump 2 zo spoedig mogelijk uit het collectieve geheugen te blokkeren.
All Time Low – Tell Me I’m Alive (★★)
Er zijn soms dingen in het leven waarvan we weten dat het best slecht is, maar waar we stiekem ook wel enigszins van kunnen genieten. Denk bijvoorbeeld maar aan een burger van McDonald’s of het nieuwste album van All Time Low. Tell Me I’m Alive bewijst dat de creatieve hoogtijdagen van de band voorbij zijn. De negende plaat van de Amerikanen barst van tenenkrommende teksten waar onze nekharen rechtovereind van gaan staan en poppunkclichés die beter in 2008 konden blijven. Er is niets vernieuwends of eigentijds aan deze plaat, maar we zouden echter liegen als we zouden zeggen dat het op momenten geen amusant album is gezien we onszelf betrappen op het meermaals meezingen. Of we daar trots op zijn, laten we in het midden, maar songs als “Are You There?”, “The Other Side” en “Calm Down” zijn vaste waarden in de valse karaokesessies binnen de veilige vier muren van onze huizen. Innovatief, volwassen of interessant is Tell Me I’m Alive niet. Het is geen muzikaal hoogstandje zoals een Big Mac geen culinair hoogstandje is, maar beiden bieden wel een — al dan niet kortstondig — moment van heimelijk genot. Een guilty pleasure, deze nieuwe van All Time Low, eentje die ons transporteert naar onze dagen als veertienjarige emopubers.
H. Hawkline – Milk For Flowers (★★★½)
Op z’n vijfde plaat Milk For Flowers blijft de Welshe singer-songwriter Huw Evans, beter bekend onder het pseudoniem H. Hawkline, weemoedige teksten verpakken in vrolijk klinkende americana en folkdeuntjes. Het prima titelnummer werd als eerste single vooruitgestuurd en opent met veel schwung de plaat. Ook de gloedvolle pianoballad “Like You Do” is een knap staaltje songwriting, net als de prachtige afsluiter “Empty Room“. Cate Le Bon stond achter de knoppen tijdens de opnamen van de langspeler en dat hoor je overduidelijk aan de knappe muzikale productie. Enig minpunt is dat de Welshman z’n zuivere stem doorheen de tien nummers van Milk For Flowers onvoldoende laat variëren om heel de tijd te blijven bloeien. Gelukkig is er dan nog “Athens at Night” waarin hij met een funky falset een uitstapje maakt richting synthpop. Wij zijn alvast benieuwd of dit nummer een voorbode is voor een nieuwe richting in toekomstig materiaal.
Melanie Martinez – PORTALS (★★★)
Wie electro-art-pop zangeres Melanie Martinez op haar prime herinnert, stelt zich babydolljurkjes, papflessen en heel veel babytaferelen voor. Anno 2023 is het duidelijk dat ze het over een andere boeg heeft gegooid. Ze veranderde zichzelf in een roos futuristisch fantasywezen en gepaard met het leeghalen van haar sociale mediakanalen, werd hierbij de officiële dood van haar Cry Baby-persona aangekondigd. Op PORTALS krijgen we nog steeds in ware Melanie Martinez stijl zware teksten in de vorm van donkere en gedraaide metaforen op fijn klinkende deuntjes. Het is duidelijk dat Martinez nog steeds worstelt met de demonen uit haar verleden. Zo worden we op “VOID” op fijn gitaargetokkel meegetrokken doorheen het feeërieke portaal, terwijl teksten a la ‘I hate who I was before / I fear I won’t live to see the day tomorrow’ de revue passeren. Of zoals “DEATH” waar Martinez als overledene de conversatie met haar geliefde aangaat. We krijgen wel niet bij elk nummer een diep getormenteerde Martinez aan het woord, zo krijgen we op “MOON CYCLE” dat simpelweg over haar maandstonden en de nare kwaaltjes ervan gaat. Ook het ietwat kinderlijke dat we ten tijde van de Cry Baby-persona mochten horen, is nog niet volledig verdwenen zoals we overduidelijk nog op “NYPMHOLOGY” mogen aanschouwen. PORTALS toont enerzijds dat Melanie Martinez opgegroeid is, maar aan de andere kant blijft ze trouw aan haar vertrouwde stijl waarmee ze fans zal kunnen blijven bekoren.
The Natural Line – The Natural Lines (★★★★)
Voor indieliefhebbers zal de naam Matt Pond waarschijnlijk wel een belletje doen rinkelen, want hij heeft de voorbije vijfentwintig jaar samen met Chris Hansen en een resem anderen een heleboel albums uitgebracht onder de mantel Matt Pond PA. Die bijnaam werd vorig jaar definitief opgeborgen en in de plaats kwam de nieuwe band The Natural Lines. Een nieuwe naam betekent gelukkig nog geen grote koerswijziging en dus staat het titelloze debuutalbum The Natural Lines ook gewoon vol met hemelse indefolk en oerdegelijke countryrock. Op de plaat leidt Pond je met z’n zacht zalvende stem doorheen elf ambachtelijke songs die voortdurend blijven verrassen. Geen enkel nummer is zo sterk als het geweldige “The Problem is Me” dat vorig jaar verscheen op de ep First Five, maar Pond is na al die jaren z’n kunde nog niet verloren. Op The Natural Lines worden geen grote potten gebroken, maar gaande van dromerige folkpop in “Monotony“, melodieuze pracht in “Alex Bell” en indierockgoud in “A Scene That Will Never Die” bevat de plaat wel iets voor elke liefhebber van veilige kampvuurmuziek.
Constant Smiles – Kenneth Anger (★★★½)
Na een reeks albums die baadde in lo-fi en een dof DIY-geluid verraste Ben Jones en z’n Constant Smiles ons twee jaar geleden met het wondermooie Paragons. Met Kenneth Anger brengt Jones samen met zijn vriendencollectief alweer een nieuwe plaat, eentje dat een drieluik vormt met de eerder verschenen John Waters en Control. Die platen verdronken in een duistere sfeer van muffe synths en psychedelische new wave, maar de nieuwe langspeler sluit wat meer aan bij de nieuwe weg die werd ingeslagen op Paragons. Dat is ongetwijfeld de verdienste van het platenlabel Sacred Bones waar ze sindsdien aan verbonden zijn. Nummers als “Gold Like Water” en “I’m On Your Side” tonen Jones van z’n meest gevoelige en melodieuze kant, terwijl “I Hope You Are Well” dan weer herinneringen oproept aan de new wave die Constant Smiles vroeger bracht. En zo krijgt Kenneth Anger, de vergeten filmregisseur van experimentele kortfilms, toch een mooi muzikaal eerbetoon.
Pitou – Big Tear (★★★★)
Hoewel de Nederlandse Pitou Nicolaes al een tijdje door het muzieklandschap dartelt, kwam ze afgelopen zomer pas echt aan het oppervlak. De reden waren een paar prestigieuze concerten in de aanloop naar haar debuut Big Tear, een album dat, nu het het levenslicht heeft gezien, veel meer blijkt dan gewoon… een album. De zangeres weet ons namelijk tien nummers lang mee te nemen in een leefwereld die ze zelf heeft gecreëerd. Geschikt voor alle weersomstandigheden; van mijmerende regenachtige dagen tot gezellige zomeravonden, van zonnige lentenamiddagen tot ijskoude nachten bezaaid met een sterrenhemel. Pitou mixt doorheen Big Tear jazzy invloeden met minieme psychedelica, het minimalistische vanuit de idyllische tuinen van Eden met het mysterieuze uit je favoriete Scandinavische misdaadserie. Waar de singles an sich misschien niet altijd even spannend waren, vormt de som der delen net wél dat samenhangende geheel. Het debuut van Pitou belooft met andere woorden heel wat moois voor de toekomst.
Deze beire kortjes werden geschreven door Stephanie van Tol, Maxim Meyer-Horn, Bryan Boomaars, Steven Scheers en Frauke Van Coile.
