FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Eloise: ‘Ik ben doodsbang om in een vliegtuig te stappen’

© Charlotte Patmore

De Britse Eloise heeft er al heel wat meters in de muziekindustrie opzitten en dus was het vooral wachten op dat oh zo belangrijke debuutalbum. Na twee ep’s, waarop we rustig konden kennismaken met de singer-songwriter, is de tijd eindelijk rijp en zo ziet Drunk On A Flight het levenslicht. We spraken de zangeres enkele weken voor de release van die plaat over haar parcours, de invloed van Los Angeles en de magie van sociale media.

Hoe voelt het om die langverwachte debuutplaat uit te brengen? 

Heel spannend, maar het is ook een opluchting want het voelt als een geheim dat ik meedraag en waar ik nu eindelijk over kan praten. Het geeft me ook de ruimte om binnenkort aan een nieuwe plaat te werken, want zolang je nog vast hangt aan een ander album, kan je je moeilijk al aan het volgende binden.

Je bracht al twee ep’s uit, waaraan merkte je dat het tijd was voor een groter project? 

Ik had heel veel nummers. Ik schreef zo veel zonder te weten dat het een album zou worden, maar tegen het eind van dat proces merkte ik wel dat ik genoeg kwalitatieve songs had om een album mee te vullen. Normaal schrijf ik heel veel en zijn er dan vier songs die goed genoeg zijn, maar ik had blijkbaar veel te vertellen over wat ik voelde op dat moment. Als ik er nu op terugkijk, was het ook het juiste moment. Ik voelde me klaar, ik verdiende het, na al dat reizen en optreden.

Ik had een vijftigtal songs, maar ik heb nooit gezegd dat het vijftig goede waren

Hoe heb je die selectie van songs gemaakt? 

Ik had een vijftigtal songs, maar ik heb nooit gezegd dat het vijftig goede waren. Er waren eigenlijk heel veel slechte nummers, dat komt omdat ik er een soort uitdaging van maakte om elke dag te schrijven tot ik geen liedjes meer in me had. Daarmee wilde ik mezelf vooral pushen om ook slechte songs af te werken, op die manier hoopte ik alle slechte nummers uit mijn systeem te krijgen. Als je er zo over nadenkt was het niet zo heel moeilijk om de keuze te maken. Als ik vijftig fenomenale songs zou hebben, dat zou ongezien zijn, zoiets bestaat niet. Ik moet wel zeggen dat de beste songs in het begin van het proces ontstaan zijn. Naar het einde toe werd het steeds moeilijker om het globale thema op een andere manier te benaderen, maar ook om akkoorden te vinden die ik nog niet gebruikt had. Ik betrapte me erop dat ik soms dingen maakte waarvan ik voelde dat iemand het eerder al had gemaakt, maar dat bleek dan gewoon een song die ik tien dagen eerder ook geschreven had te zijn.

Je groeide op in Frankrijk, hoe was dat? 

Heel vrij. Ik woonde op het platteland in Normandië en had heel vrije ouders die me lieten uitzoeken wat ik wilde doen zonder enige druk. Al gauw merkte ik dat ik vrij muzikaal was, maar door die vrijheid die daar heerste, leerde ik ook om mezelf als mijn nummer één prioriteit te zien. Ik denk dat dat misschien wel de reden is waardoor mensen mijn muziek luisteren, het is heel authentiek en eerlijk.

Je was muzikaal, maar hield ook van acteren. Is dat iets wat je vandaag de dag ook nog wilt doen? 

Het is heel lang geleden, zo’n tien jaar inmiddels, maar ik vond het fantastisch om in schoolvoorstellingen te spelen. Ik wil ook echt die richting uit. Eigenlijk wil ik heel graag regisseren, het lijkt me super interessant om te werken aan iets wat niet van mij is en waardoor ik dus niet zo gevangen zit in mijn eigen hoofd. Ik zou ook nooit kunnen kiezen tussen muziek of de filmwereld.

Je muzikale carrière nam een vlucht toen Bruno Major je uitnodigde op basis van een cover op Instagram. Was je op dat moment actief bezig met het uitbouwen van die toekomst? 

Nee, absoluut niet. Mijn hele leven is een aaneenschakeling van dingen die gebeuren zonder dat ik ernaar op zoek ga. Het lijkt alsof ik de weg van de minste weerstand volg. Ik zat in het tweede en laatste jaar van een muziekopleiding in Londen en was bang voor het zwarte gat dat zou volgen. Om dat te voorkomen, besloot ik een Instagramaccount aan te maken waar ik muziek kon delen en de tweede of derde cover die ik geüpload had, was een song van Bruno Major. Hij was toen nog niet zo bekend als vandaag de dag, maar ik had hem niet getagd. Iemand moet mijn video naar het gestuurd hebben, want de volgende dag kreeg ik een bericht van hem met de vraag of ik dat nummer met hem wilde zingen tijdens zijn concert op vrijdag. Ik had daar eigenlijk al tickets voor gekocht, maar reageerde iets als ‘oke, ik zal m’n agenda vrij maken.’ We hebben elkaar op podium ontmoet en een week later vroeg hij of ik mee wilde op tour. Ik ben gestopt met school en dat was plots mijn leven. Ik had toen wel wat nummers gelukkig, maar of ze goed waren is een ander verhaal.

Hoe kijk je terug op die periode? 

Die periode is best een waas, alles was zo spannend maar ook eng omdat ik zo’n sprong in het diepe nam. Het gebeurde ook nog eens heel erg snel, waardoor ik het allemaal niet echt besefte. Als ik daar nu op terugkijk, besef ik hoe gek alles was. Ik was zeventien toen alles begon en tegen m’n achttiende verjaardag was ik drie keer rond Noord-Amerika gereisd.

Als Billie Eilish plots mijn werk deelt, dan gaat er een wereld open

En dat werd allemaal in gang gezet door sociale media? 

Ondanks dat ik sociale media zelf nooit voor die doeleinden gebruikt heb, ja. Alles gebeurde omdat andere mensen sociale media op die manier benaderden. Eigenlijk is dat heel interessant om over na te denken, want uiteindelijk is dat ook de initiële reden waarom het internet bestaat, namelijk om te communiceren ondanks de afstand. Ik heb ook nooit sexy foto’s gepost om meer aandacht te krijgen, daar ben ik veel te onzeker voor. Het enige wat ik nodig had, was dat mensen mijn muziek ontdekten. Als Billie Eilish dan plots mijn werk deelt, ja dan gaat er een wereld open.

Het album heet Drunk On A Flight, waarom is vliegen zo belangrijk? 

Elke relatie die ik had begon of eindigde de dag dat ik ergens heen zou vliegen. De ochtend waarop ik op tour zou vertrekken, liep mijn relatie van vijf jaar op z’n eind. We hebben toen afscheid genomen, ik ben op het vliegtuig gestapt en heb toen heel veel gedronken omdat ik me ellendig voelde. Op het eind van die tour heb ik mijn laatste vriendje leren kennen, maar tegen de tijd dat ik weer een vlucht gepland had, liep dat op z’n eind.

Ben je bang om te vliegen nu? 

Doodsbang. Elke keer als ik een vlucht geboekt heb, voelt het alsof er iets slechts gaat gebeuren. Ik heb ook enorme vliegangst, dat is de reden waarom ik drink.

Een van die vluchten was naar Los Angeles, welke invloed heeft die stad op jou gehad? 

Ik ben eerder een New York persoon, ik groeide op met Sex And The City, maar ik hou wel van LA. Het weer is fantastisch en het is een heel productieve plek. Je kan gewoon iemand bellen met de vraag of ze een nummer willen schrijven en de kans is enorm groot dat je een positief antwoord krijgt. Het is een heel creatieve omgeving en ik voelde me daar heel geïnspireerd, maar ik zou daar nooit kunnen wonen. Er is ook geen nachtleven, LA is niet per definitie een plek voor jonge mensen. In plaats van naar een café te gaan na het werk, ga je naar het strand in LA. Dat vind ik dan weer echt geweldig.

Je hebt daar ook nummers voor andere artiesten geschreven. 

Ik had mijn vlucht naar huis gemist en belde een vriend met de vraag of ik daar kon slapen. Hij stelde voor om naar de studio te komen omdat hij een nummer aan het schrijven was. Op dat moment schreef hij veel songs om te pitchen aan andere artiesten. Hij vroeg of ik een popsong wilde schrijven, maar ik was ervan overtuigd dat ik dat niet kon. We besloten een liedje te schrijven dat we graag aan Miley Cyrus wilden laten horen en hebben dat uiteindelijk ook opgestuurd. We hebben daar nooit meer iets over gehoord, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat ze het zou moeten opnemen. Dat was ook de eerste keer dat ik een song schreef met het idee dat het niet voor mezelf was. Je ego is veel minder betrokken en daardoor denk je niet na over of iets wel genoeg als jezelf klinkt, maar ga je objectief luisteren naar wat het lied nodig heeft. Het voelt een beetje als acteren, omdat je vanuit een ander perspectief kijkt. Met je eigen muziek is er veel meer druk en creëer je zo bijna problemen die er helemaal niet hoeven te zijn.

Naar wat voor muziek luister je zelf? 

Ik luister veel naar dancemuziek, maar ik hou bijvoorbeeld ook van “The Thrill is Gone” van Raye want dat lijkt een beetje op een Amy Winehouse liedje. Ik probeer ook naar dingen te luisteren die heel anders zijn dan de muziek die ik zelf maak. Tijdens het schrijfproces van mijn album, luisterde ik vooral naar instrumentale dingen, maar ik heb ook radio opnieuw ontdekt. Elke dag op weg naar de studio luisterde ik naar de hitlijsten en ik betrapte mezelf erop dat ik dat best intrigerend vond.

Drunk On A Flight voelt als de perfecte soundtrack voor een luie zondag, waarop je met een kater op de bank ligt en nadenkt over het leven. Wat is voor jou de ideale setting om naar de plaat te luisteren? 

Dat klinkt perfect! Ik denk dat het ook een goed album is om te luisteren als je onderweg bent naar ergens. Het is een album om in z’n geheel te luisteren, maar je mag natuurlijk ook de songs kiezen die je zelf het fijnst vindt en enkel daarnaar luisteren. Ik stel voor om op de trein of op het vliegtuig te luisteren, terwijl je naar buiten kijkt en niets anders moet doen.

Muzikaal klinkt het allemaal vrij licht en dromerig, maar tekstueel ligt het een stuk moeilijker. Hoe heb je die balans gevonden? 

Dat is niet iets wat ik bewust doe. Ik denk dat de droevigste liedjes misschien wel het vrolijkst klinken en dat daarin niet het zwaartepunt ligt. Doordat ze vrolijk klinken, lijkt het alsof je verdriet niet zo erg is en ga je gewoon door met dingen, wat eigenlijk heel droevig is. Ik moet nu denken aan “Alone Again (Naturally)” van Gilbert O’Sullivan. Dat is misschien wel het meest trieste liedje dat ooit geschreven is, maar het klinkt verrassend vrolijk. Onbewust probeer ik dat ook te doen.

Mijn hoofd is een grote chaos en net daardoor kan ik muziek blijven maken

In “Therapist” zing je ‘I’m not a therapist / I’m not a specialist / I can’t untangle this kind of web’. Hoe probeer je je eigen web van gedachten te ontwarren? 

Niet. Dat is de reden waarom ik muziek maak. Mijn hoofd is een grote chaos en net daardoor kan ik muziek blijven maken. Er is een constante wil om dat web te ontwarren, maar ik moet dat zelf doen en ik kan dat niet voor iemand anders. Dat is de reden waarom dat nummer bestaat. Het is een heel serieus nummer, maar er zit ook humor in. De inspiratie komt uit een scène van Friends waarbij Rachel (Jennifer Aniston) en Paul (Bruce Willis) daten en ze aankaart dat hij nooit openlijk over zijn gevoelens praat. Even later doet hij dat wel en ligt hij op haar schoot te huilen. Ik weet nog dat ik dat zag en besefte dat dat ook echt gebeurt. Eenmaal de sluizen open staan, lijkt er geen einde aan te komen.

Zijn er bepaalde emoties die je in de toekomst nog verder wil onderzoeken? 

Absoluut. Ik schrijf graag songs over thema’s die zich in een soort grijze zone bevinden. Er bestaan zoveel liedjes waarin haat en liefde uitgesproken worden, maar wanneer gaat iemand het eens hebben over de zone daartussen. Hoe je van haat naar liefde gaat, of omgekeerd. Ik zie dat dan ook als een uitdaging voor mezelf en wil net proberen over die moeilijke emoties te schrijven.

Wat kunnen we voor de rest van 2023 nog van jou verwachten? 

Ik ga op tour en treed binnenkort op in Antwerpen. Er komt ook nog een tour meer naar het eind van het jaar toe, maar ik ga ook aan mijn nieuwe album beginnen schrijven. De ideeën zijn er, de titel is er en ik weet al hoe het moet klinken, nu moet ik alleen nog de songs schrijven. Een klein, maar niet onbelangrijk detail.

Eloise staat op 7 juni in Trix in Antwerpen, een dag later treedt ze op in Paradiso in Amsterdam en op 8 juli kan je haar bezichtigen op het North Sea Jazz Festival te Rotterdam.

Facebook / Instagram / Website

 

640 posts

About author
Dansende Beer met een hart voor Scandinavische popmuziek, sad girl music (lees: Phoebe Bridgers) en Franstalige dingen.
Articles
Related posts
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Murdock: 'Door de keihard evoluerende techniek kunnen we de Rampage-bezoekers elk jaar opnieuw omverblazen'

Het jaar is nog niet eens zo ver gevorderd, maar voor dj-producer en Rampage-oprichter Murdock moet er al heel wat mislopen opdat…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Reinel Bakole: 'Ik ben nog op zoek naar mijn publiek'

Zangeres, danseres, kunstenares… de Belgisch-Congolese Reinel Bakole laat zich niet in hokjes plaatsen. De voorbije jaren werkte ze aan het bouwen van…
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview ELOI: 'Spelletjesavonden zijn het nieuwe uitgaan'

De autodidactische producer ELOI stak in 2020 haar kop boven het muzikale water. Zwevend tussen rock, hyperpop en rave bouwde de Franse…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.