© CPU – Senne Houben
Vijf jaar duurde het om een nieuw album in elkaar te boksen, en toch is de link met The Velvet Underground opnieuw niet ver te zoeken. De invloed van de band uit de jaren 60 op psychedelische rockband The Black Angels is gigantisch, en eenmaal je dat weet valt er aan de verwijzingen niet te ontsnappen. Je moet enkel maar naar de bandnaam kijken om de meest voor de hand liggende link te zien: die is gefiltreerd uit “The Black Angel’s Death Song“. ‘Dat gaat over iemand die dwaalt en verdwaald is, en die probeert een richting te vinden. Die donkerte vat onze muziek goed samen’, vertelt The Black Angels daarover. Verder zijn er heel wat linken te vinden op het recentste album van de Texanen, dat vorig jaar uitkwam: Wilderness of Mirrors, afgeleid van “I’ll Be Your Mirror“, dat hen ‘helpt navigeren door de wildernis van situaties van verwarring’. Vlak voor hun optreden in Trix, gingen wij samen met frontman Alex Maas en gitarist Christian Bland dieper in op de invloed van The Velvet Underground, het recentste album en hun kenmerkende artworks.
De invloed van The Velvet Underground op The Black Angels is best groot: de bandnaam, het logo, jullie album Death Song, een opsomming van de bandleden op Wilderness of Mirrors-track “The River”… Vanwaar die niet te ontlopen link met die groep?
Alex Maas: Het is waarschijnlijk hun eenvoud die ons zo aantrekt. Als minimalistische band speelden ze met slechts een paar akkoorden toch steengoede muziek bijeen.
Christian Bland: Wij noemen het ‘hartslagmuziek’: het gaat ‘dongg, dong dongg…’, het komt recht uit het hart. Toen ik twintig jaar was en gitaar leerde spelen, zocht ik de akkoorden van het The Velvet Underground en Nico-album op om akkoordenstructuren te leren. Het deed me beseffen hoe eenvoudig muziek in elkaar kan zitten: leer drie akkoorden en je kunt een liedje schrijven. De manier waarop zij hun songs in elkaar staken en structureerden, moedigde mij aan om eigen muziek in diezelfde stijl te maken.
Als er een The Black Angels-piramide zou bestaan, zou The Velvet Underground aan de basis liggen
Bland: Hun duistere stijl trekt ons erg aan. Het is net als de donkere rock-‘n-roll uit de jaren zestig, en wat vergelijkbaar met het smerige New York van toen in plaats van het zonnige San Francisco. De stoerheid en de duistere elementen maken hun muziek anders dan hoe ze aan de buitenkant lijkt. Er loert voortdurend iets om de hoek. Dat proberen wij ook in onze muziek te stoppen. Als je een The Black Angels-piramide zou hebben, zou The Velvet Underground aan de basis ervan liggen.
Het heeft jullie vijf jaar gekost om met een nieuw album te komen. Dat is vrij lang, zit de pandemie daar voor iets tussen?
Maas: Die vijf jaar was de langste periode die we al tussen twee albums gelaten hebben; normaal gesproken brengen we om de twee jaar een plaat uit. Eigenlijk was Wilderness of Mirrors al klaar voor de pandemie: we waren het album aan het afwerken toen de paniek begon.
Bland: Oorspronkelijk hadden we dertig songs om uit te kiezen, maar we sloten af met tien nummers. Dan kwam de pandemie, die ons de mogelijkheid gaf om nog vijf ideeën af te werken.
Bland: Een moeilijkheid waarmee we te kampen kregen doorheen die vijf jaar, was om het album niet te gaan overdenken. Als je te hard nadenkt, kan je voorbijgaan aan het punt waar je gewoon had moeten stoppen. Dat eindpunt vinden is al een kunst op zich. Op een gegeven moment moet je gewoon zeggen: ‘Dit is het einde van dit hoofdstuk, nu gaan we weer verder.’
Wat onderscheidt in jullie ogen dit hoofdstuk dan van eerder werk?
Maas: Het is niet langer rechttoe rechtaan fuzzgitaar elk nummer; het is meer een rollercoaster. Dat zware The Black Angels-geluid is te vinden op het album, maar er is meer; het is een reis.
Bland: Op Wilderness of Mirrors switchen we van de ruimte naar Alice in Wonderland. Verschillende invloeden schijnen door in de verschillende nummers. Op ons eerste album waren die invloeden redelijk beperkt, omdat we toen nog niet wisten dat er zoveel bands waren. Toen kenden we honderd bands, nu tienduizend, dus dat zijn honderd keer zoveel inspiraties. Daarnaast voegden we onderweg coole, nieuwe instrumenten toe. De mellotron was op onze eerste platen nog niet te horen, maar is ondertussen een van onze favoriete instrumenten geworden.
We switchen van de ruimte naar Alice in Wonderland op Wilderness of Mirrors
Wat jullie wel al lange tijd hetzelfde aanpakken, zijn de artworks. Als we jullie discografie bekeken, viel ons meteen het trippy patroon op. Waarom kiezen jullie ervoor om dat volledig door te trekken?
Bland: Ik heb die covers zelf ontworpen. Ik studeerde grafische vormgeving en ging op een of andere manier van lijnkunst houden. Het minimalisme en de strakheid ervan trekt mij erg aan. Kleuren zijn minder van belang, het zijn vooral de lijnen die lijken te vibreren. Het opzet is dat de platen op de plank in de platenwinkel staan naast andere albumcovers en dat mensen denken: wow, kijk dat eens! Het artwork van Death Song wilde ik er bijvoorbeeld laten uitzien als een snoepje waar je in de snoepwinkel meteen naar zou grijpen. Je mag niet de neiging hebben om het te laten liggen.
En als je even goed kijkt, zie je dat er op jullie recentste langspeler het woord ‘mirrors’ verstopt zit in het artwork.
Bland: Precies! Het doet me plezier als mensen me vertellen: ‘Je ziet het eerst niet, maar net als je wegkijkt komt het eruit.’ Ik ben blij dat je het zegt. (lacht)
In aanloop naar dat album brachten jullie “El Jardín”, “Firefly”, “Without A Trace” en “Empires Falling” uit als singles. Waarom juist die nummers?
Maas: Uiteindelijk komt het neer op gevoel. Het zijn de nummers die we als eerste willen laten horen aan ons publiek. De vraag die we ons altijd stellen is: ‘Klinkt dit als The Black Angels, maar voelt het ook fris en nieuw aan?’
Bland: Ik denk dat het eerste nummer dat we uitbrachten, “El Jardín”, een herkenningspunt is voor oude fans. Daarna volgde “Firefly”, dat een heel andere richting uitgaat en daarmee het beoogde, kleine shockmomentje veroorzaakte. Dit keer was onze techniek vooral om de singles voldoende van elkaar te laten verschillen. Het is altijd goed om wat diversiteit te tonen.
Dat frisse, diverse horen we terug op “Here & Now” en “100 Flowers of Paracusia”: meer chille, akoestische gitaargedreven tracks, die niet meteen in het stereotiepe The Black Angels-plaatje passen. Hoeveel belang hechten jullie aan vernieuwend blijven?
Maas: Op zich ontwikkelt elk nummer zich op zijn eigen manier. Als er een song in de groep wordt ingebracht, voegt iedereen er zijn ding aan toe. Als het nummer rustig wil zijn, dan blijft het rustig. Dat is hoe onze aanpak is: de song laat de band weten wat er gaat gebeuren, niet omgekeerd.
Bland: We pakken dat heel organisch aan en vertrekken van onze gevoelens bij wat er gaande is in de wereld.
Maas: Dat is uiteindelijk toch wat kunst is: een weerspiegeling van de maatschappij; niets meer en niets minder.
Bland: Het enige organisatorische denkwerk dat we doen, is de volgorde van de tracklist bepalen. Van zodra we ons realiseren wat het thema van een plaat is, beginnen we daaraan, maar het is echt moeilijk om een album met vijftien nummers te organiseren.
Maas: We zijn daar niet zo goed in, maar hebben wel bepaalde methoden om dat te doen.
Bland: Eentje daarvan is kijken naar albums die je goed vindt en zien hoe die artiesten het structureren. The Doors waren erg invloedrijk voor ons toen we opgroeiden. Ons eerste album, Passover, heeft elf nummers, net zoals het debuutalbum van The Doors. Hun laatste nummer was “The End”, dat meer dan elf minuten duurt, dus hebben wij als laatste nummer ook een langer nummer gekozen. Het The Doors-album begint met “Break on Through”, dus dachten wij na over wat onze doorbraak was, en zo waren de eerste stappen gezet.
Maas: Een andere manier is om het album aan niet-muzikanten te geven en hen te vragen in welke volgorde zij de nummers zouden zetten. Zij analyseren niet zo hard, dus kijken ze er met een heel andere blik naar.
Wat kunnen we de komende maanden van jullie verwachten op muzikaal vlak?
Bland: Daar kom je wel achter. Op de iets langere termijn komt er een nieuw album aan; dat zal geen vijf jaar meer duren. Er ligt praktisch een hele nieuwe plaat klaar, met natuurlijk een hoop nummers die net niet ‘af’ genoeg waren om op het vorige album te zetten. Maar zo hadden we al wel een stevige basis om van te vertrekken, waardoor er nu niet meer gigantisch veel werk is. Veel van die overblijvende songs zullen hoogstwaarschijnlijk op de volgende plaat te horen zijn.
Facebook / Instagram / Website
