© CPU – Stijn Verbruggen
Enkele weken geleden stonden ze nog in een overvolle AB, de Lokerse Feesten kondigde hen aan als eerste band voor hun metaldag en zonet sloten ze hun Europese tour af met tien shows in het Verenigd Koninkrijk. De Welshe metalband Bullet for My Valentine heeft een drukke planning, maar drummer Jason Bowld vond toch even een gaatje om met ons te praten over de tour, de vorige albums van het viertal en de komende maanden.
Jullie hebben net een Europese tour achter de rug, hoe heb je die ervaren?
Deze tour was de beste Europese tour die ik ooit gedaan heb met de band. Zien dat de kaartverkoop door het dak gaat, is fantastisch en het feit dat we nog steeds zo’n groot publiek kunnen trekken, voelt als een waardering voor het bestaan van onze band. Bullet for My Valentine is nog steeds relevant en die acceptatie ervaren, voelt ongelooflijk. Daarvoor wil ik de Bullet-fans bedanken: zonder hen zouden we niets zijn. Hun loyaliteit is ongelooflijk. Zelfs zesjarigen zakken met hun ouders af naar de voorste rij.
De show in de AB was niet jullie eerste keer op Belgisch grondgebied: vorig jaar stonden jullie nog op Graspop Metal Meeting en in 2019 speelden jullie op Pukkelpop. Wat typeert een Belgisch publiek?
Ik kan me de oude optredens niet meer allemaal herinneren, maar Belgische optredens zijn gewoonlijk opvallend wild en luidruchtig. Het lijkt erop dat mensen echt honger hebben om niet alleen ons, maar ook andere bands weer aan het werk te zien. Ze hebben zo veel goesting om plezier te hebben en mee te zingen met live bands, wat voor ons natuurlijk des te plezanter is.
Jij maakte indertijd nog geen deel uit van de band, maar toen je collega’s de band begonnen, noemden ze zichzelf Jeff Killed John. Waar komt die naam vandaan?
Ikzelf ben inderdaad pas fulltime lid van Bullet sinds het begin van 2017, maar speelde al enkele shows mee in 2010 en tijdens de tour in 2015. Maar om te antwoorden op je vraag: ik heb geen idee. Daarvoor moeten we ver terug in de tijd, toen Matt (Matthew Tuck, zanger, red.) en Padge (Michael Paget, gitarist, red.) nog heel jong waren. Ik denk dat het gewoon hun jonge, onbezonnen naïviteit was die hen die naam deed kiezen.
Het heeft niet lang geduurd voor ze de bandnaam naar Bullet for My Valentine veranderden. Door die beslissing viel alles op zijn plaats: het imago, de bandnaam en de muziek pasten vanaf dan allemaal bij elkaar, en dat heeft ertoe geleid dat de band is kunnen exploderen. Jeff Killed John associeer je totaal niet met metal, daarom was die aanpassing nodig. De inspiratie voor Bullet for My Valentine komt van een patroon dat je in de scene vaak ziet terugkeren: het hard-zachtcontrast tussen bijvoorbeeld Guns en Roses, Velvet en Revolver, en dus ook Bullet en Valentine.
Jouw eerste album met de band was Gravity, in 2018. Twee jaar geleden brachten jullie dan het selftitled album uit, dat veel steviger was dan het vorige. Hoe komt het dat die plaat een veel zwaardere sound kent?
Het gekke is dat toen we Gravity begonnen te schrijven, er in het begin bijna uitsluitend zware ideeën op tafel lagen. Dat is waar we van houden, maar toch voelden de nummers niet kwaliteitsvol genoeg aan. Daarom is Gravity een experimentele plaat geworden. Er staan nog steeds zware tracks op, zoals “Over It” en “Piece of Me“, maar er zijn evengoed een paar nummers die zachter en dynamischer klinken. Ons laatste album is daarentegen iets wat we altijd al wilden maken: een plaat vol zwaar geweld. Het is een echt feestalbum, dat alle vakjes aankruist. Ik denk dat we gedurende de pandemie meer tijd hadden en minder druk ervoeren om te creëren wat we echt wilden en onszelf in dat geluid te vinden.
In mijn ogen komen mensen naar een liveshow om die energie te ervaren. Daarom spelen we in onze huidige set ook vijf nummers van het nieuwe album (“Death by a Thousand Cuts”, “Knives”, “Shatter”, “Rainbow Veins” en “No More Tears to Cry”). Bullet for My Valentine leent zich daar net iets meer toe, terwijl Gravity eerder een plaat is om thuis te beluisteren. Daarnaast: als Gravity wel een zware plaat geworden zou zijn, had Bullet for My Valentine vast niet geklonken zoals het nu klinkt.
Jouw band haalt inspiratie bij Metallica, System of a Down en Slipknot, maar hoe zou je de stijl van de band tegenwoordig omschrijven?
Anno 2023 zou ik Bullet omschrijven als een rockband met metalelementen. Heavy metal is door de jaren heen extremer geworden; het is nu agressiever dan tien jaar geleden. Wij hebben naast die agressieve sound ook zachtere nummers, ballads, thrashy nummers … Eigenlijk haat ik al die subgenres. We doen precies alsof muziek mode is.
Ik haat subgenres, we doen precies alsof muziek mode is
Hebben jullie als band bepaalde rituelen of gewoontes voor je het podium opstapt?
We laden onszelf op door stretch- en ademhalingsoefeningen. Zo trachten we in de juiste stemming te komen. Uiteindelijk zit het allemaal in the mind: voor de show is het kwestie van in de juiste mentale toestand te komen. Persoonlijk doe ik dat door een paar nummers door te nemen tijdens de soundcheck en aan te voelen hoe de zaal klinkt. Daarnaast heb ik een massagerol om mijn hele lichaam mee op te warmen. Verder kom ik in de mood door positieve mantra’s als ‘You can do this’, ‘You’ve done it time and time again’, ‘You’re going to enjoy it’, … Die positieve vibe behouden is cruciaal om het vol te houden tijdens een tour.
Is de conditie waarin de band nu verkeert een goede representatie van wat je verwachtte toen je erbij kwam?
Ik ben al meerdere keren verrast. Toen ik de jongens vergezelde, begonnen we Gravity te schrijven, en ik had nooit gedacht dat die plaat zo zou uitdraaien. Daarna maakten we ineens een heel zwaar album, meer in de stijl die me nauw aan het hart ligt. Toen ik met de band op tour vertrok naar Amerika, stond ik er versteld van hoe groot Bullet for My Valentine daar is. Wij slagen erin om over de hele wereld relatief grote shows te spelen, terwijl je evengoed bands in het Verenigd Koninkrijk hebt die in hun thuisland een arena uitverkopen, maar niet meer dan zeshonderd kaarten voor een concert in Amerika over de toonbank krijgen. Ik ben blij dat onze band wereldwijd consistent is. Het betekent wel dat we veel moeten toeren, maar het is een voorrecht om die mogelijkheid te hebben.
Nu hebben we nog tien shows te gaan, allemaal in het Verenigd Koninkrijk. Het is een vrij lange tour, maar toch zitten we waarschijnlijk binnen twee weken thuis en denken we: oh mijn god, is dat écht net gebeurd? Het duurt een goede week om dat te laten doordringen. Het eerste wat ik ga doen wanneer ik terugkom, is ontspannen. Ik hou van hardlopen en boksen, maar dat zal er dus die eerste week niet van komen (lacht). Nee, het is belangrijk om die vrije tijd volledig aan je gezin en je thuisleven te besteden. Zes weken later vertrekken we immers alweer voor een maand naar Amerika.
Wij slagen erin om shows over de hele wereld te spelen, terwijl je ook bands uit het VK hebt die in hun thuisland een arena uitverkopen, maar in Amerika geen 600 man op de been krijgen
Is er, tot slot, tussen al dat toeren ook nog tijd voor nieuwe muziek?
We hadden een kleine schrijfsessie in november, waar al een paar ideeën uit kwamen. Toch zal het volgende album eerder iets voor volgend jaar zijn. Die plaat zal een verderzetting zijn van het vorige album; het wordt waarschijnlijk weer behoorlijk heavy, al weet je dat pas zeker eens je de studio inkruipt. Maar het opzet is alvast om het opnieuw zwaar te maken, met hier en daar een experimentje of extra melodietje erin.
Bullet for My Valentine komt deze zomer langs op de metaldag van de Lokerse Feesten: 6 augustus.
