Het moet inmiddels een tiental jaar geleden zijn dat we Bury Tomorrow leerden kennen, al circle pittend rond de PA van de Macbeth stage op Groezrock. De band had toen twee platen uit, die hun ‘wow’-factor vooral verwierven met dank aan de vocale tandem Jason Cameron – Daniel Winter-Bates. De eerste neemt ons mee op de reis door de platen, de tweede verkoopt ons muilperen alsof het zoete broodjes zijn. De aankondiging dat Cameron de band ging verlaten, klonk bijna als de ondergang van de Britse metalcoresensatie. Een vernietigende passage op Jera On Air later, leerde echter dat Bury Tomorrow zelf wel bepaalt wanneer de band ten grave wordt gedragen.
Jason Cameron vervangen doe je niet zomaar, dus besloten de heren zijn bijdrage op te splitsen in een duobaan. The Seventh Sun is het eerste album waarop we nieuwbakken leden Ed Hartwell (slaggitaar) and Tom Prendergast (zang en keyboard) aan het werk horen. De titelsong van de plaat doet echter alles wat je van een binnenkomer verwacht: je bij de keel grijpen en maar net op tijd los laten.”The Seventh Sun” klinkt als de meest geslaagde passages van Parkway Drive tijdens de IRE-periode, aangevuld met een bijzonder catchy refrein waarin we kennismaken met Prendergasts cleane vocalen.
Ook “Abandon Us” toont aan dat de debutant vocaal bijzonder weinig moet onderdoen voor zijn voorganger. De tweede gaat te boek als het meest intense en opzwepende nummer van deze plaat, dat met twee breakdowns nog wat driftigheid meekrijgt. Ook door “Forced Divide” en “Wrath”worden we overspoeld vanaf de eerste luisterbeurt. Brulboei Daniel Winter-Bates krijgt de toestemming om zich te ontdoen van werkelijk àlle overbodige keelslijmen, maar wordt ten gepaste tijde muzikaal ingehaald de song niet als een integrale brulstonde te doen klinken. Dat het geheel dan weer net iets elektronischer klinkt dan we van de heren gewend zijn, doet op geen enkele manier afbreuk aan de sound die de Britten als de hunne mogen beschouwen.
“Heretic” toonde ons aan dat het zestal qua stemgeluid beschikt over een indrukwekkende verzameling tredes van de metalen toonladder, en zo zelfs Loz Taylor bijna tot een verdwaalde peuter in een doe-het-zelfzaak weet te degraderen. “Majesty” daarentegen deed ons bij de eerste tonen echter even vrezen voor verval. Een metalballad niet laten klinken als een albumvuller, geschreven omdat je het dure strijkersorkest iets te lang hebt geboekt dan nodig bleek, is een bijzonder uitdagende evenwichtsoefening. Maar ook dit obstakel weet de nieuwbakken tandem Winter-Bates – Prendergast gezwind te ontwijken.
Voor een aanpassingsperiode heeft Bury Tomorrow geen geduld. De nieuwe rekruten worden ingepast in het geheel, en de Britten wervelen gewoon verder zoals we dat van hen gewend zijn. Toch weet The Seventh Sun alweer net dat tikkeltje strakker, gewiekster en beter afgewerkt te klinken dan zijn voorganger, en blijft de band zonder verpozen verder schrijven aan zijn succesverhaal. Voor Cannibal rende Bury Tomorrow zichzelf soms wat voorbij door hun immer gretige frontman, maar voor een tweede keer op rij zijn de heren erin geslaagd Winter-Bates’ stemgeluid te vergezellen van een even intense en gewiekste instrumentatie. Wie waren ook alweer de nieuwe leden?
Bury Tomorrow is op vrijdag 11 augustus te zien op Alcatraz Festival. Daarnaast speelt het zestal op 28 september in de Ancienne Belgique, als veredeld voorprogramma voor While She Sleeps. Een mens zou zich beginnen afvragen of die volgorde per se gerespecteerd moet worden…
Ontdek “Abandon Us”, ons favoriete nummer van The Seventh Sun, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
