Tomorrowland Winter (Dag 5): Van zonnige commercialiteit naar donkere techno

Tomorrowland is eigenlijk een zomerfestival en het lijkt erop dat de weergoden in Alpe D’Huez er ook zo over beslist hebben voor de wintereditie. Op de woensdag van Tomorrowland Winter straalde de zon namelijk en verdween langzaam maar zeker alle sneeuw in de bergen. In het kleine dorpje Auris en Oisans is er zo nog maar één route om te skiën en eens je daar aankomt, is er in het dorp zelf geen sneeuw meer te vinden. Wat we er over de middag wel vonden is een klein podium in de hoek van het dorp waar locals en festivalgangers zich al vroeg lieten gaan op de beats van Manuals. De dj speelde eerder al in de ‘special beer bar’ op Tomorrowland waar dagelijks honderden uit hun dak gaan, en hier deed hij ook uitstekend zijn best om de tientallen mensen aan het dansen te krijgen. De zon en de leuke remixes maakten het een leuk intermezzo tussen het skiën door, maar dan moest een helse tocht doorheen zwarte sneeuw richting Alpe D’Huez wel nog weer worden in gezet.

Gelukkig hoeven de dj’s daar geen rekening mee te houden, zij worden met sneeuwscooters of busjes naar hun locatie gebracht. Zo ook de grootheden der aarde die op deze dag in The Crystal Garden van jetje mochten geven. Daar vond in de namiddag een volksverhuizing van jewelste plaats. De locatie kan je vergelijken met de grote Main Stage van Tomorrowland zelf, maar dan in de sneeuw en met een reuzevogel als decor. In het halfrond voor het podium stond het al vanaf 15u30 stampvol en daar maakte R3HAB met plezier gebruik van.

De Nederlander liet het publiek uit zijn handen eten, wat hoegenaamd niet erg moeilijk was als er duizenden mensen wild staan te dansen in de sneeuw. Met de felle zon op het gezicht zou het zomaar zomer kunnen geweest zijn, alleen was er overal in de bergen sneeuw te zien, wat het winterse toch nog wat behield. Nummers die we dagelijks horen passeren, werden ook bij R3HAB niet geschuwd. Denk aan “Heads Will Roll” van Yeah Yeah Yeahs of “Pepas” van Farruko, maar dan met een vette EDM-beat in de drop. Op die manier klonk heel zijn set voorspelbaar en als hij een goed halfuur voor zijn eind al de volgende dj’s om de vijf minuten aankondigde, vroegen we ons af of hij er zelf wel plezier in had.

Die volgende dj’s zijn weliswaar de grootheden van deze planeet. 3 Are Legend noemen ze zichzelf, je moet het maar durven. Concreet gaat het om Dimitri Vegas, Like Mike en Steve Aoki; toch namen die iedereen wel kent. Dat het dan ook drummen was om hun set van 45 minuten te kunnen zien, was een understatement. Visueel kwamen er dansers het podium mee op om voor een soort van magie te zorgen zodat je visueel ook wat kon zien. Met remixes van “Numb” van Linkin Park, een tribute voor Avicii en natuurlijk de klassiekers als “The Hum” en “Tremor” was er genoeg om van te smullen, althans als je fan bent van het genre. De clichés stapelden zich weliswaar iets te veel op met Like Mike als ceremoniemeester terwijl zijn broer de plaatjes koos met Aoki. Die laatste had ook nog iets om te smullen voor het publiek, want tijdens zijn “Pursuit of Happiness” trakteerde hij de voorste rijen op taart. Erg smakelijk moet het niet zijn om zo’n taart in je gezicht te krijgen, maar het publiek gaf er geen moer om. De volledige Crystal Garden stond van begin tot eind in vuur en vlam en dan heb je het, zelfs inclusief alle clichés, toch goed gedaan.

De hype rond James Hype was het afgelopen jaar groot en dat was vooral te danken aan zijn gigantische hit “Ferrari”. We waren dan ook benieuwd hoe hij dit zou vertalen in een dj-context. Helaas kwamen we al snel van een kale reis terug, want veel meer dan de clichématige songs die we al heel het festival horen, o.a. “One More Time” van Daft Punk, kregen we niet echt te horen. Ook een vreselijk slappe remix van “Just Wanna Rock” van Lil Uzi Vert kon het tij niet keren. Dat vonden we jammer, want zijn hit “Ferrari”, die helemaal op het eind werd gebracht, klonk verfrissend in vergelijking met de rest van zijn redelijk platte set. Het enige wat we dan ook in onze notities konden zetten was ‘teleurstelling’.

Dan maar de Main Stage even laten voor wat het is om op zoek te gaan naar iets anders. De Belgische Mandy doet dat op haar manier door vettige hardstyle remixes van bekende nummers te serveren. “Forever Young” van Alphaville werd zo meegekeeld om uiteindelijk alles los te beuken en ook de hardstyle remix van “I’m Good (Blue)” kon het publiek wel smaken. Mandy Praet stond zichzelf ook heel hard te amuseren, wat zich afstraalde op het publiek dat bij alle losse drops volledig uit de bol ging. Toch was het na een goed halfuur net iets te veel van hetzelfde waardoor we toch nog net iets meer diversiteit hadden verwacht. Ook Mark With a K moest in dezelfde zaal zijn ding doen en dat ging gewooon nog harder. Een smerige remix van “Last Resort” deed zo de eerste gitaren op het festival teniet en ook daar hadden we het na een goeie tien minuten wel gehoord. Stampen was het hoofdthema daar, maar wij stampten ons al snel een weg richting andere podia.

Waar de Youphoria op deze dag toneel stond voor hardstyle, was dat in The Cage voor donkere techno. Zo kon Yves Deruyter de club al snel opwarmen en dat mocht je letterlijk nemen. Van zodra je de zaal binnenkwam, speelde je best al je kleren uit want het was zweten zonder weerga. Ook bij Anna, die vettige techno zonder compromissen bracht, bleef de stomende temperatuur hangen. Weinig remixes bij haar, maar vooral eigen werk waarbij “Forever Ravers” er het meest uitsprong. De zaal werd afgesloten door Nina Kraviz die voor een extatisch publiek haar meest duistere sounds naar voor kon brengen. Je kon ze zelfs bijna niet zien staan op het podium omdat de lichten de atmosfeer tot een ravecave omtoverden. Kraviz staat weliswaar garant voor kwaliteit en doorheen haar anderhalf uur verveelden we ons geen moment.

Op de Main Stage werd er tussen iedere show ook een mooi spektakel verzorgd met acrobaten in de lucht en zelfs vuurwerk. Tomorrowland is een verhaal en dat is ook hier niet anders. Na het commerciële uurtje van Sunnery James & Ryan Marciano, mocht Amber Broos een nagenoeg volle Main Stage entertainen met haar vuile techno. Een remix van “Voodoo People” van The Prodigy zorgde voor de verrassing van de avond. Wat dan weer geen verrassing bleek, was de remix van “Smalltown Boy” van Bronski Beat, want ook opvolger Axwell gebruikte het nummer, weliswaar in andere vorm. Buiten de nummers van Swedish House Maffia was er eigenlijk niets opmerkelijk te zien aan zijn set, hetgeen je toch niet zou verwachten van zo’n naam.

Uiteindelijk was headliner Martin Garrix van een ander kaliber. Je kan denken wat je wilt van de Nederlander, maar hij weet hoe hij een uitstekende dj-set kan spelen. Als je op het eind tot de conclusie komt dat hij als enige dj op dit festival “Animals” niet speelde, dan weet je dat het zelfvertrouwen groot is. Dat is meer dan terecht: voor het grootste deel brengt hij eigen songs waarbij de drops krachtig zijn en de dansbare beats immens. Hij hoeft helemaal geen andere songs te brengen om het publiek wild te krijgen en gaat uit van eigen kracht. Dat is vooral heel straf, want die durf zouden veel meer andere dj’s mogen hebben. Uiteindelijk werd er wel nog een mooi meezingmoment gecreëerd op het eind door een remix van Lewis Capaldi’s “Someone You Loved” te spelen, waarna iedereen met een liefdevol gevoel naar huis kon.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Het verslag van Tomorrowland Winter (Dag 1-3) vind je hier.
Het verslag van Tomorrowland Winter (Dag 4) vind je hier.