Nog geen drie weken geleden zag Fauna het levenslicht: een album vol onberekenbare tempo’s en waarbij elke track gelinkt is aan een dier. Het was al het zevende album van de in 2007 gestarte band Haken, die er voor het eerst sinds zijn beginjaren toetsenist Peter Jones weer bij betrok. Mede door zijn toevoeging werd Fauna de meest genreoverschrijdende plaat van de Londenaren, waarvan “Nightingale” tot op vandaag het grootste succes lijkt te boeken. Een nieuw album wordt vaak vergezeld door een tour: de Britten wijken niet van die logica af en trekken onder de naam Island in Limbo Tour door Europa, samen met de Amerikaanse band Between The Buried And Me.
Hún laatste langspeler dateert nog van vol coronatijdperk, maar werd destijds heel enthousiast onthaald. Met een naam afgeleid van het nummer “Ghost Train” van Counting Crows maken ze al sinds de eeuwwisseling progressieve metal straight outta North Carolina. Vooral toen de band nog in zijn kinderschoenen stond, was het een komen en gaan van leden, maar sinds 2005 lijkt Between The Buried And Me zijn geoliede samenstelling gevonden te hebben. Het vijftal zou je kunnen kennen van zijn bescheiden hitjes “Astral Body” en “The Coma Machine“.
Nog voor de twee headliners zich vertonen, is het aan de New Yorkers van Cryptodira om ons in de drums- en gitaarsfeer te brengen. Rustig starten lijkt niet in het woordenboek van de progressievemetalband te staan: hun naam mag dan wel die van een onderorde binnen de schildpadden zijn; het viertal gaat gelijk van start met een sprint. Om te voorkomen dat onze broek zometeen op onze enkels hangt door de bas, trekken we onze riem een gaatje strakker.
Wat ongewoon is het niet leadzanger Scott Acquavella, maar de gitarist, volledig in het wit – inclusief hippe sneakers en absurde dansmoves -, die zich het meeste in de spotlights weet te werken. Die zanger zijn we trouwens dankbaar dat hij de songtitels vermeldt, want uit zijn geschreeuw kunnen we ze niet afleiden. Het is dan ook geen ramp dat de muziek de vocalen overstemt. Hun twee weken oude single “Tragic” horen we vandaag nog niet, zo blijkt wanneer de New Yorkers aanbelanden aan hun vijfde en laatste nummer “Something Other Than Sacrifice”. Wat al eerder bleek wordt bevestigd: het publiek komt vandaag voor het hoofdgerecht. Dit voorgerechtje was er puur eentje tegen het wachten.
De muziek die vanavond door Trix weerklinkt heeft een specifieke doelgroep, mede dankzij de onnavolgbare tempo’s die om de vijf minuten wijzigen. Ondertussen is Between The Buried And Me aan zijn set begonnen. Elektronische klanken die door de zanger verzorgd worden, kruiden het optreden van de Amerikanen en het is dan ook op die manier dan ze hun set inzetten. Die elektronische toetsen zijn doorheen de set als suiker op een pannenkoek: niet noodzakelijk, maar het maakt het wel dubbel zo goed. Ze zorgen voor wat variatie in de droge drums en gitaren die ons zonder al te veel structuur om de oren vliegen. Soms komen daar zulke bizarre tempo’s uit voort dat we ervan in de war geraken en onze aandacht even afdwaalt. Gelukkig is het publiek meteen weer mee van zodra er terug wat logica inkruipt.
Plots krijgen we een switch naar een melodische track met een straatorgel op de achtergrond, een panfluit en belletjes. Het is waarschijnlijk niet waarvoor de meeste mensen naar Borgerhout zijn afgezakt, maar de sappigere en rustige passages – al is die term ook weer wat overdreven – zijn stukken beter en kunnen we harder appreciëren dan het droge en rommelige geschreeuw van de zanger. Hoewel de energie ervan afdruipt, is zijn stem niet meer van de jongsten en komen net daarom de kalmere periodes beter tot hun recht.
Die kalme momentjes zijn evenwel een zeldzaamheid. Het grootste deel van de set stuurt zanger Tommy Giles Rogers Jr. een golf aan verbaal geweld op ons af. Toch biedt Trix niet echt weerwerk: het publiek kiest gezamenlijk voor de freeze, in plaats van de verbale en fysieke reactie. Zo weet Between The Buried And Me onze verwachtingen maar deels in te lossen. Het allerleukste nummer bewaren ze wel tot het einde en zo zijn we toch nog een beetje tevreden. Desondanks zou wat nieuw materiaal hun muziekcatalogus en livesets ten goede komen.
De eer van closing act is weggelegd voor Haken. Het zestal komt, gekleed in hemdjes volledig in lijn met hun albumartwork en het grote spandoek achter hen, het podium opgewandeld. Enkele ogenblikken eerder weerklonk “Who Let The Dogs Out” nog door de speakers: een humoristische verwijzing naar de hond, die nog geen onderdeel was van Fauna. Een subtiele en een beetje bizarre intro, maar onze aandacht hebben ze in ieder geval beet.
Na drie nummers horen we met “The Alphabet of Me” een eerste nummer van hun recentste album, een uitvoerige song waarin we meteen heel wat facetten van de Haken-sound te horen krijgen. Instrumentaal zijn we een qua intensiteit een versnelling terug geschakeld na Between The Buried And Me, maar de emoties en melodieën die er nu inkruipen storen niet. Zanger Ross Jennings toont aan wat hij op de plaat ook al liet horen: hij kan ontzettend veel richtingen uit met zijn stem en nooit klinkt het minder.
Inmiddels begint de bas de passiviteit in het publiek eindelijk wat weg te trillen. De melodische sound kan meer gesmaakt worden door de zaal en als we mogen afgaan op de interactie tussen band en toeschouwers zijn de meesten toch voor Haken naar Antwerpen afgezakt. De scheurende riffs op “Taurus” en de monumentale, hoogtonige uithalen van Jennings op “The Endless Knot” zitten daar zeker voor iets tussen. Tegelijkertijd blijft het tempo onvoorspelbaar en is het een grappig zicht dat bij momenten iedereen op een ander ritme zijn hoofd op en neer schudt.
‘We love you guys, so it’s time to play a lovesong’, zegt de zanger even later. Een aankondiging moet niet altijd ingewikkeld zijn, moet hij gedacht hebben, waarop de band “Lovebite” inzet. Met dat nummer over het paringsritueel van een zwarte weduwe-spin krijgen we meteen al het laatste nummer van Hakens nieuwste plaat. Het is opmerkelijk dat er maar drie van de negen Fauna-tracks de set haalden, zeker omdat de nadruk er visueel zo hard op ligt. Na “Carousel” duiken we nog het Messiah Complexhoofdstuk in, maar dan is het hoogtepunt van de set eigenlijk al gepasseerd. Over de setlistkeuze valt te discussiëren, maar al bij al bezorgde Haken ons een smakelijk hoofdgerecht en kunnen we voldaan huiswaarts keren.
Vandaag steken Haken en Between The Buried And Me de grens over, richting 013 Poppodium. Haken passeert deze ook op Graspop Metal Meeting (15 juni) en Midsummer Prog Festival in Valkenburg (23 juni).
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Haken: Facebook / Instagram / Website
Between The Buried And Me: Facebook / Instagram / Website
Setlist Between The Buried And Me:
Extremophile Elite
Revolution in Limbo
Fix the Error
Never Seen/Future Shock
Dim Ignition
Famine Wolf
Bad Habits
The Future Is Behind Us
Voice of Trespass
Setlist Haken:
Prosthetic
Invasion
The Alphabet of Me
Falling Back to Earth
Taurus
The Endless Knot
Lovebite
Carousel
Messiah Complex I: Ivory Tower
Messiah Complex II: A Glutton for Punishment
Messiah Complex III: Marigold
Messiah Complex IV: The Sect
Messiah Complex V: Ectobius Rex
