De terugkeer van een bandlid zorgt voor een injectie van inspiratie en originaliteit, zeggen ze wel eens. Dat moet de Londense progressieve rockband Haken ook gedacht hebben toen hij begon te schrijven aan nieuwe songs. Peter Jones, die als toetsenist de band mee leven inblies in de beginjaren, werd opnieuw mee aan boord getrokken voor het zevende studioalbum en moest voor de creatieve benzine op het vuur zorgen. De meeste nummers ontstonden dan ook vanuit jamsessies tussen hem en drummer Ray Hearne.
Sinds het midden van de jaren 2000 bouwt Haken aan hun weg naar de rocktop. Na de oprichting door gitarist en toetsenist Richard Henshall, volgde in 2010 met Aquarius een eerste album. Op de platen die daarna volgden, lag het accent altijd net wat anders: het melodieuze Visions, doorbraakalbum The Mountain, de eighties synths op Affinity en het duo Vector en Virus waarin een sprongetje richting heavy metal werd gemaakt. Fauna is in dat rijtje misschien wel het meest genre-overschrijdende en conceptueel het interessantste album. De vier singles die aan het album voorafgingen, waren zorgvuldig uitgekozen: de Britten kozen voor de meest toegankelijke tracks, zowel qua lengte, sound als verscheidenheid.
Hakens nieuwe creatie bestaat uit negen nummers, waarbij elke song gelinkt is aan een specifiek dier dat van persoonlijk belang is voor de band. Nachtegalen, leeuwen, spinnen… het passeert allemaal de revue. Dat is, samen met het artwork waarop we de negen verschillende dieren zien, het touw dat het album bij elkaar bindt. Toch gaat de plaat inhoudelijk eerder over de menselijke wereld en is de link met het dierenrijk eerder een subtiele knipoog die lang niet altijd even zicht- of hoorbaar is.
De langgerekte songs liggen qua sound soms erg ver uit elkaar en net omdat ze zo lang zijn, lijkt het soms of er twee, of zelfs drie, aparte nummers aaneengeplakt zijn. Dat gevoel hebben we vooral bij het meer dan elf minuten durende “Elephants Never Forget”, dat alle kanten opschiet en al even afwisselend klinkt als pakweg “Bohemian Rhapsody” of “Paradise By the Dashboard Light”. Het nummer gaat van start als een stevigere Queenklassieker, maar wat later sluipt een deuntje binnen dat uit de studio van Daft Punk ontsnapt is en nog enkele minuten verder horen we precies de riff van Rammsteins “Dicke Titten” het tempo aangeven.
De vernieuwende stempel die toetsenist Jones moest drukken is aanwezig, maar niet in die mate dat we verwacht hadden. In “The Alphabet of Me”, dat begint als een NCS-release en overigens inhoudelijk erg ingewikkeld is, is de elektronische toets goed te horen. Ook bij de The Subs-achtige gezang op “Beneath the White Rainbow” zal Jones een vinger in de pap gehad hebben, maar op bijvoorbeeld “Lovebite”, gebaseerd op het paringsritueel van een zwarte weduwe, merken we daarentegen geen enkele elektronische penseelstreek.
Zij die af en toe van een rustpuntje houden, vinden hun gading in “Nightingale” en “Eyes of Ebony”. Voor dat eerste nummer lieten de Britten zich inspireren door De Chinese Nachtegaal van H.C. Andersen, over een keizer die dol is op het gezang van het grijsbruine vogeltje. De balans tussen serene en pittige passages is hier mooi in evenwicht en de aandachtige luisteraar kan het vogeltje zelfs horen fluiten. “Eyes of Ebony” representeert dan weer het geluid van gitarist Henshalls helende proces nadat zijn vader overleed en met meer dan honderd liveshows op de teller, was hij zowat de grootste fan van de Britse rockgroep. De trieste metafoor van de laatst overblijvende mannelijke witte neushoorn wordt gebruikt om de boodschap te versterken. ‘The white rhino sang his last serenade / As his light began to fade’ is een bewogen lijn die we niet snel zullen vergeten.
Fauna is een alles kan-album geworden waarin dieren als metafoor dienen voor wat er zich in de menselijke wereld en in de levens van de bandleden afspeelt. Toch hadden we graag een hechtere band gezien tussen het dierenconcept en de teksten zelf: nu is die link vaak ver te zoeken en daardoor gaat het concept wat verloren. De injectie van creativiteit door Jones is te voelen, maar hadden we graag nog wat groter gezien. Gelukkig beschikt zanger Jennings over een stem waar veel mogelijk mee is dankzij de grote reikwijdte. Hoewel het album heel divers is, herkennen we de trouwe Hakensignatuur, inclusief onberekenbare ritmes waardoor het soms eerder als freestyle binnenkomt dan als afgewerkte track. Je moet Fauna een paar keer opnieuw beluisteren om het te kunnen appreciëren; als je dat geduld kan opbrengen, zal je er geen spijt van krijgen.
Op 21 maart komt Haken hun nieuwe album voorstellen in Trix. De dag erna doen ze dat vlak over de grens in 013 Poppodium, en deze zomer kan je de Britten vinden op Graspop Metal Meeting (15 juni) en Midsummer Prog Festival in Valkenburg (23 juni).
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Alphabet of Me”, ons favoriete nummer van Fauna, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
