© Carl Solether
‘We bring quiet to the quiet,’ grapte Emily Sprague enkele nummers ver in hun set. Het stille maar beleefde publiek grinnikte en bleef ongestoord geconcentreerd verder genieten. Voor de New Yorkse band Florist moest het wel een atmosferische whiplash zijn geweest. Stonden ze zaterdagavond nog in het bruisende London (Hackney) dan ontving het kalme en slaperige Kortrijk hen amper vierentwintig uur later maar wat graag in hun open armen. Voor de zeemzoete melodieën van Florist transformeerde het Wilde Westen zich graag eventjes tot het Rustige Westen.
Van over het kanaal had Florist ook de Ierse singer-songwriter Anna Mieke meegebracht. Samen met een piano en saxofonist bracht ze intrigerende en ingewikkelde folknummers die tegelijk kakelvers als eeuwenoud aanvoelden. Haar gitaarspel klonk als een klaterende rivier die bevolkt werd door een gracieuze saxofoon of tintelend pianospel. We zagen zo de vissen opspringen uit het kolkende water. Wie ‘The Banshees of Inisherin’ gezien had, kon zich zo de groene heuvels en grijze kliffen voor de geest halen. Hoewel haar nummers soms dreigden ze verdrinken in overmoedig gitaarspel werd Anna Mieke keer op keer gered door haar charme en compromisloze attitude.
In alle eerlijkheid leent de muziek van Florist zich ook niet tot wilde uitzinnige taferelen maar eerder tot een intiem en gezellig onderonsje. Op voorhand kon je al voorspellen dat de decibelmeter amper in het rood zou schieten en dat de band zijn nummers als aanmaakblokjes zou gebruiken voor een knisperend kampvuur waaraan je handen en hart kon verwarmen. Haast op kousenvoeten slopen Emily Sprague en haar band het podium op, alsof ze geen enkel gesprek wilden verstoren. Maar net als tijdens het voorprogramma was het publiek meteen aandachtig en stil.
Het instrumentale “June 9th Nighttime” tastte al een eerste keer de grenzen af van hoe ver de band zou mogen experimenteren. Al bleek dat maar louter een stijloefening wanneer Sprague het wondermooie “Red Bird Pt. 2 (Morning)” inzette. Eventjes de armen en vingers losgooien voor ze aan het serieuze werk begonnen. De band uit Catskill, New York (niet toevallig ook de plek waar Sufjan Stevens tegenwoordig resideert) heeft de herfst in de vingers en weet met enkele akkoorden beelden van kleurrijke bossen en vallende bladeren op te wekken.
Op hun nieuwste plaat Florist kleuren ze de ruwe schetsen van Sprague’s gitaarwerk in met sporadische syths, korrelige effectjes en weemoedige echo’s. En dat kleurenpalet namen ze ook mee op het podium. Gitarist Jonnie Baker beschikte over een rist aan effect- en looppedalen. De ene keer loopte hij zijn gitaarpartijen over elkaar, daarna transformeerde hij zijn gitaar tot een e-bow en even later toverde hij vogeltjes uit zijn effectenbak. Ook al zat drummer Felix Walworth af en toe werkloos toe te keken bewees hij samen met bassist Rick Spataro zijn waarde met bijvoorbeeld de mooie samenzang op “Organ’s Drone”. ‘Do not say goodbye’, klonk het in koor en hoewel iedereen wist dat ze een dik uur later toch vaarwel zouden zeggen, was het mooi om even te geloven dat het waar was.
Op nummers als “45” werd dan weer snel duidelijk hoe snedig Florist uit de hoek kon komen. Doet Sprague’s stem vaak denken aan Lomelda of Feist, dan klonken ze hier meer als een zachtaardige versie van Big Thief inclusief de gierende gitaren en losgeslagen drums. Voor de liefhebbers van het stevigere werk bleek het helaas de enige keer te zijn dat Florist de riemen helemaal losgooide. Liefst van al laten hun nummers je zachtjes meewiegen en wegdromen zoals het goudeerlijke “Sci-Fi Silence” of het zachtjes kabbelende “Two Ways”. Twee stevige houtblokken die het kampvuur nog mooier deden opgloeien.
View this post on Instagram
Om te bewijzen dat ook zonder alle opsmuk er wel degelijk stevige funderingen staan joeg Sprague halverwege even haar bandleden weg om solo twee nummers uit haar vorige album Emily Alone te brengen. Zoals de titel al doet vermoeden schreef ze dat album helemaal op haar eentje al blijft het volgens haar toch een door en door Florist-album. ‘Soms weet je dat je mensen rond je heen hebt, ook al zijn ze er niet,’ liet ze eventjes in haar ziel kijken. “Moon Begins” en “Shadow Bloom” zijn dan ook van de meest donkere en intieme nummers die Sprague op papier durfde te zetten. In haar meest naakte en broze vorm antwoordde het publiek in De Kreun met een warme knuffel.
Hoewel de band hun nieuwste plaat kwam voorstellen keerden ze ook eventjes terug in de tijd met “Thank You Light” en “Glowing Brightly” van hun tweede plaat. In de bisronde grepen ze zelfs nog wat dieper terug naar “1914” en “Vacation”. Toegegeven, nu klinken hun oudere nummers wat naïever en eenvoudiger dan hun recenter werk. Het is duidelijk dat Florist in die zeven jaar tijd gegroeid is als band en schrijvers, al werken die oudere nummers nu als perfect tegenwicht tegen het zwaarmoedige “Dandelion” of het melancholische “Feathers”. Drummer Felix Walworth grapte nog dat het onze eigen schuld was dat ze ons twee nummers extra gaven, maar het Kortrijkse publiek was maar wat blij met nog enkele minuten extra Florist. Het vuurtje dat zich razendsnel verspreidde door het publiek smeulde nog de hele nacht na en deed Kortrijk eventjes weer een warmste week beleven.
Florist speelt vanavond (20 maart) nog in de Rotonde van de Botanique in Brussel.
Setlist
June 9th Nighttime
Red Bird Pt.2 (Morning)
Two Ways
Organ’s Drone
Sci-fi Silence
45
Moon Begins (solo)
Shadow Bloom (solo)
Thank You Light
Glowing Brightly
Dandelion
Feathers
1914
Vacation
