Dune Rats @ Trix (Bar): Bende ongeregeld in het kwadraat

Met een groot arsenaal aan nummers over marihuana en bier, weet je dat een show van Dune Rats wild kan worden. De band eindigde zijn Europese tour in Trix Bar waar ze Real Rare Whale, het album dat vorig jaar in juli verscheen, kwam voorstellen. De zaal was bijna volledig volgelopen en het werd duidelijk dat iedereen kwam om een zaterdagavond te vieren vol wilde uitspattingen. In een klein uurtje werden er chaotisch heel wat meezingers gespeeld en vloog het bier overal in het rond.

Openen deden de landgenoten van Beddy Rays. De band brengt iets meer een punkrock-sound dan Dune Rats en doet dat vooral op een gemoedelijkere manier. De groep kwam iets vroeger dan verwacht het podium op en dus stond het publiek in het begin nogal van op een afstand te kijken. Naarmate de set vorderde, steeg het enthousiasme wel en er werd al eens subtiel geproefd van de moshpit. Het viertal kon wel op de nodige sympathie rekenen met hun leuke poppy punkliedjes die een fijne volle sound herbergen en altijd positief overkomen. De zaal was alvast heel goed warm gemaakt voor wat zou volgen.

Met zijn drieën zijn ze maar bij Dune Rats, maar toch kunnen ze een volle sound naar voor brengen. Met “LTD” werd de vlam meteen in de pan gestoken en konden we al meteen samenvatten wat we voor de rest van de show zouden krijgen: stevige gitaarsounds, meeschreeuwbare en simpele refreinen, en heel wat energie vanuit de bandleden. Frontman Danny Beusa herbergde die energie door constant opvallende gezichtsuitdrukkingen te maken. Hierdoor werd het voor de zaal ook duidelijk wanneer er wat wilder tekeer kon gegaan worden.

Waar we het publiek bij de openingssong nog rustig zagen meeknikken, werd dat plots een kolkende massa bij “6 Pack”. En die kolkende massa zou de rest van de avond blijven pruttelen. Beusa zocht ondertussen echt de interactie op met het publiek door telkens op de rand van het podium te staan en ze zo wat op te hitsen. Terwijl hij dat deed, zorgde bassist Brett Jansh voor de nodige vocale ondersteuning. Hierdoor kon de zaal bijna altijd zijn woorden meebrullen omdat hij dat zelf ook deed. Het is duidelijk dat de songs van Dune Rats gemaakt zijn om door een bende wilde dronkenmannen meegekeeld te worden en dat zagen we dan ook vanavond.

De drie bandleden van Dune Rats hebben elk een eigen voorkomen. Zo is Jansh iemand die met zijn lange wapperende haren, volle baard en driekwartbroek geen moer geeft om zijn uiterlijk, en is de drummer iemand die het publiek helemaal kan ophitsen. Vlak voor “Scott Green” liet hij de zaal zo enkele vunzige woorden naroepen, wat natuurlijk voor de nodige hilariteit zorgde. Ook deze song liet de zaal volledig uit zijn bol gaan: er waren moshpits die de hele zaal innamen, er werd gecrowdsurft en ook het bier vloog weelderig in het rond. Het duurde zelfs niet lang vooraleer de zaal zich vulde met een frisse geur van het groene hallucinatiemiddel en tegen het einde van de show was de hele zaal gevuld met een walm van rook.

Ook bier is iets waar Dune Rats wel over te spreken was. Ze zeiden toch enkele keren dat ze blij waren in het land van het bier te zijn. Het ging zelfs zo ver dat ze op een bepaald een fan aanmoedigden om bier uit een schoen te drinken. Zo gezegd, zo gedaan en op die manier toont Dune Rats aan dat ze niet echt iets geven om de conforme regels van een concert. Er was dus veel chaos, maar dat paste toch allemaal goed samen bij de muziek die ze brachten. Zo werd op een bepaald moment een gloednieuw nummer gespeeld dat ze in de namiddag hadden bedacht. Met een refrein dat ‘beer bongs bullshit with my friends’ scandeert, heeft Dune Rats weer een simpele, maar effectieve song te pakken.

De meerwaardezoeker had eigenlijk niets te zoeken bij de show van Dune Rats. Het was allemaal simpel en het amusement stond centraal. En dat amusement was er ook voortdurend bij iedereen in de zaal. Dune Rats is ook tegen bisrondes, waardoor ze vlak voor “UP” nog even duidelijk maakten dat ze gewoon gingen blijven staan, maar toch een laatste nummer speelden. Ook dat was weer een voorbeeld van het je-m’en-fous-gehalte die de band uitstraalt.

Beddy Rays werd nog eens van onder het stof gehaald bij een cover van The Angels’ “Am I Ever Gonna See Your Face Again” waarbij de twee bands samen het nummer brachten. Een stevige punkrocker waarbij Danny Beusa eindelijk zijn gitaar kon loslaten en zelf het publiek kon ingaan. Uiteindelijk scandeerde iedereen nog eens dat het allemaal “Bullshit” is en dat is een perfecte samenvatting van de set. Het is allemaal gezever, maar wel gezever dat iedereen in vuur en vlam zet en ook heel strak gebracht blijft worden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

LTD
6 Pack
Superman
Red Light Green Light
Scott Green
Melted Into Two
Beer Bongs Bullshit With My Friends
Space Cadet
Pamela Aniston
What a Memorable Night
No Plans
UP
Dalai Lama, Big Banana, Marijuana
Am I Ever Gonna See Your Face Again (The Angels cover)
Bullshit